Vanochtend lag mijn collegekaart in de brievenbus. En ik ben er echt kinderachtig blij mee :-P
Het zegt natuurlijk niets over je waarde als mens dat je studeert of wat dan ook, en toch glim ik van trots nu ik mijn naam en foto op een al even glimmend stukje plastic van de Rijksuniversiteit van Groningen zie staan. En ook al ben je op de Uni for all intents and purposes 'maar een nummer', ik heb er wel mooi één.
Het is ook gewoon wel een beetje wat ik doe: ergens gepassioneerd op te reageren. Vlakke emoties zijn nooit mijn stijl geweest.
Toch is er ergens in mijn hoofd een stemmetje dat vind dat ik normaal moet doen. 'Je bent 26, get a grip. Iedereen studeert. Sterker nog: goed deel van je vrienden en kennissen is al (bijna) afgestudeerd en jij gaat een beetje lijp op een fucking pasje'.
Gelukkig is er een remedie tegen gemene interne stemmetjes: dingen in (het juiste) perspectief plaatsen. Op mondiale schaal is het helemaal niet zo normaal om te studeren. Zeker niet als vrouw.
In de Westerse wereld is het ook niet overal vanzelfsprekend om zonder vermogende ouders te studeren.
In Nederland is het procentueel ook niet zo normaal om universitair geschoold te zijn. Mijn beeld is gewoon scheef omdat ik al sinds mijn 18e vooral op de studentenvereniging heb rondgehangen.
En dan is er nog de meest belangrijke schaal: ikzelf. Na een levenspad met de nodige obstakels kies ik er na 7 jaar werken en een jaar soulsearching op mijn zesentwintigste voor om weer te gaan studeren. Voor zover daar een norm voor bestaat is dat zeker niet een vanzelfsprekende keuze. Bovendien ben ik tot nu toe de enige die zo streng is voor mezelf, want mijn omgeving is alleen maar vol lof. Ook heb ik nog nooit een gedragscode gezien waarin staat omschreven hoe iemand van zesentwintig zichzelf zou moeten gedragen, en zeker niet iemand vana zesentwintig die voor het eerst gaat studeren.
Dus to hell with it. Ik ga nog even een vreugdedansje doen met mijn glimmende stukje plastic XD
Geen opmerkingen:
Een reactie posten