Lieve lezer,
Na jaren het bloggen maar weer eens opgepakt.
Vaak word ik in het dagelijks leven geconfronteerd met zaken waar ik direct een mening over heb. En dat niet alleen, ik voel ook altijd sterk een aan Tourette grenzende neiging deze mening de wereld in te sturen vanuit het onderbuikgevoel: 'What's up with that?!'.
Een handicap waar meer mensen aan lijden en waar sinds de komst van de sociale media bijna geen palen en perken meer aan te stellen is.
Enfin. Nu kom ik in een situatie waarin nieuwe indrukken onvermijdelijk zijn. Indrukken die in die situatie(nieuwe studie) in principe vrij universeel zijn. Tot zover niets aan de hand. Als je echter 26 bent zoals ik dan horen deze indrukken bij de meeste mensen om je heen al tot het verleden, en roepen bij het uiten van dergelijke indrukken vooral nostalgische gevoelens op met herinneringen aan een simpeler leven...
Want je bent immers afgestudeerd en aan het werk, als je al een baan hebt kunnen vinden. Je hebt eindelijk geld, maar doordeweeks heb je geen tijd om er leuke dingen van te doen en in het weekend ben je te moe om nog wat te willen. Ik weet er alles van. Toen ik na de HAVO en wat niet noemenswaardige HBO-pogingen besloot te gaan werken zag mijn leven er precies zo uit.
Maar ik doe het dus andersom. Ik neem wel vaker de alternatieve route. Hoewel 'nemen' niet helemaal de juiste term is, want dat suggereert een bewust keuzeproces. Maar vooruit, zo is het gegaan een dit is waar ik nu sta: ik ga studeren! Toch nog! En jullie kunnen dit jaar allemaal meegenieten van mijn dagelijkse verontwaardiging over de gang van zaken, en over mijn ervaringen als 26jarige eerstejaars!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten