Lieve lezer,
Allereerst natuurlijk nog een Gelukkig Nieuwjaar gewenst(het mag nog net)!
Deze eerste blog van 2015 wil ik even een puntje aansnijden waar ik het al vaker over gehad, maar wat me kennelijk nog steeds kan verbazen (en frustreren). Lesgeven is een kunst. En kennelijk is het zo: hoe hoger je opgeleid wordt, hoe minder belangrijk men didactische vaardigheden schijnt te vinden voor de mensen die er lesgeven. Waarschijnlijk een combo van: 'Die mensen kunnen het zelf wel en bovendien moeten we onze onderzoekers nu al dwingen om les te geven naast hun onderzoek, anders zouden we nog minder docenten hebben'. Maar zelfs degenen die zichzelf zichtbaar graag horen praten (of misschien juist deze mensen) hebben soms maar bar weinig kaas gegeten van interactie met studenten.
Gister hadden we bijvoorbeeld een Q & A sessie voor Middeleeuwse Literatuur(over deze professor heb ik al vaker lopen jeremiëren). Dan stel je bijvoorbeeld een vraag, en nog voor je, je zin fatsoenlijk hebt afgerond begint meneer al oreren. Hij vertelt heel veel, maar geeft nauwelijks antwoord op de vraag. Vorig jaar op de VAVO had ik ook al twee van die exemplaren. Heel gek. Als wij onze toetsantwoorden niet precies zó formulieren worden we ongenadig afgerekend: "Je verwijst wel naar de juiste dingen, maar je geeft geen antwoord op de vraag!". Wie heeft het niet gehoord. Ze herkennen een effectief antwoord op een vraag dus wel...waarom kunnen ze dit zelf dan vaak zo slecht produceren?
Ik heb ook een suggestie voor deze leraren: doe 'ns een cursus telefonische helpdesk. Deze setting is toepasselijk omdat er aan de lijn communicatie verloren gaat vanwege het ontbreken van lichaamstaal, en in college gaat communicatie verloren vanwege de grootte van de groep.
Bovendien krijg je communicatietraining. Het belangrijkste stokpaardje was: 'Wat is de klantvraag?!'(mijn kringspier trekt nog samen als ik eraan terugdenk). Om tot die klantvraag te komen moest je het principe van LSD toepassen: Luisteren(daar ging de professor die de leerling amper uit liet praten dus al de mist in), Samenvatten, Doorvragen. Die laatste twee komen in de praktijk vaker omgekeerd voor, en soms om en om: Dus eerst luister je naar het verhaal, dan vraag je nog even door, en dan vat je even kort samen, zodat de klant weet of jij weet of je hem goed hebt begrepen.
Nou hoeft dit in college natuurlijk niet zo mechanisch als in een callcenter, maar het principe erachter blijft valide: Pas als je de behoefte van de klant(of de leerling) weet, kun je de diegene helpen.
En ook bij het geven van het uiteindelijke antwoord geldt: wees to the point, te veel extra informatie is alleen maar verwarrend, en leg het uit op een manier die aansluit bij het kennisniveau van de klant/leerling, en niet de fiscalist/telecom deskundige/ict-er/verzekeringsarts/professor.
Het klinkt simpeler dan het is, maar voor academici moet dit te doen zijn dacht ik zo...
