vrijdag 27 maart 2015

Studeren onder Mao

Ik bied bij dezen direct mijn excuses aan voor de misleidende titel. Mao heeft vrij weinig met mijn studie of deze blog te maken behalve dat het de naam is van een kaartspel, de regels waarvan ik verrassend veel weg vind hebben van hoe het werkt op de Universiteit.
In mijn eerste jaren op studentenvereniging Cleopatra werd dit spelletje regelmatig gespeeld.
Je speelt het met gewone spelkaarten. Het aantal deelnemers maakt niet uit, en één speler is de spelleider die strafkaarten uitdeelt als een speler een verkeerde kaart speelt. Wat dat inhoudt is voor iedereen een mysterie, want elke speler verzint van tevoren één regel, die hij niet prijsgeeft. Als iemand een regel overtreedt zegt degene die die regel heeft bedacht enkel: 'die kaart mag daar niet op', bijvoorbeeld wanneer de regel is dat klaver nooit op harten mag, of 'jij bent niet aan de beurt', wanneer een regel is dat bij een zwarte twee de andere kant op gewerkt wordt...Het belangrijkste doel is om zo snel mogelijk te achterhalen wat de regels zijn, zodat je sneller uit bent. De enige vaste regels zijn dat er niet over de regels gesproken wordt, en dat je geen 'Mao' mag zeggen, want dat is misbruik van de naam van de Heilige Leider(wat vaker voorkwam dan je zou denken:-P). De hilariteit van dit spel ligt in de frustratie die het spelen zonder het kennen van de regels teweeg brengt. Frustratie en hilariteit sluiten elkaar in deze context niet uit, omdat het slechts een spelletje is, en de consequenties(strafkaarten) vrij laag zijn.
Zo niet op de Universiteit, waar een negatief BSA en torenhoge studieschuld je voortdurend boven het hoofd hangen. Er zijn wel vaste instructies, maar die zijn vaak ambigu. Elke leraar hanteert weer andere regels, die vaak niet te ontrafelen zijn. Stel je voor dat bij het spelletje Mao iemand verzint dat een harten 2 niet op een ruiten 6 mag, behalve wanneer er een mooi gebaar of een goed verhaal bij wordt verteld...(stift!-elleboog op tafel) Ze vertellen je wel dat je iets fout doet, maar vaak niet (in begrijpelijke termen) waarom. Het wordt mij in ieder geval vaak niet duidelijk wat ze precies van me verwachten. De ene keer moet je zelf nadenken, en de andere keer was iets niet volgens de opdracht. In je presentatie is iets een origineel idee, en in je essay wordt hetzelfde idee doorgestreept als 'misread'. Je bent afhankelijk van je docenten voor feedback, maar als je het fout doet is het 'je eigen verantwoordelijkheid'. Wijs je naar de docent, dan misbruik je de naam van de heilige leider.
De helft van het werk is uitvogelen wat de precieze regels zijn, maar die frustratie leidt nogal af van de stof. Ain't nobody got time fo that!
Een bepaalde docent heeft tegen meerdere studenten de hulp kwamen vragen letterlijk gezegd: 'I don't know what to tell you, I've already given you everything that you need to do this task'. En: 'you should be able to do that by now'. Seriously? Je hoeft het niet voor te kauwen, maar een beetje een opbouwende houding en wat gerichte vragen helpen al enorm, al is het maar omdat de student dan het gevoel krijgt dat vragen stellen geen zonde is, en bij jou als docent terecht kan. Waar is toch dat idee vandaan gekomen dat academisch denken betekend dat je het zelf maar uitzoekt? En als je het fout doet kun je al helemaal geen steun verwachten. Een andere student had of een essay voor een ander vak feedback gekregen met termen als 'abysmal', en 'shameful'(Deze student had wel een serieuze poging gedaan). Nee, daar gaat het begrip van wat de student fout heeft gedaan vast van omhoog, evenals de motivatie om het opnieuw te proberen...
En het schijnt naarmate je studie vordert alleen maar erger te worden. Ze vertellen je niet wat je moet doen, want zelfstandigheid, maar je kunt het wel fout doen. Iemand die heel dicht bij me staat kreeg van haar Masterstagebegeleider het commentaar dat ze niet zelfstandig genoeg was omdat ze teveel op de begeleiding leunde. Het enige waar zij zich schuldig aan maakte was het navragen van procedures en taakomschrijvingen. Want, jeweetwel, je bent daar om van de experts te leren....Ik zie het als zelfstandig om te weten waar je beperkingen liggen en om hulp te vragen alvorens iedereens tijd te verspillen door op eigen houtje aan te kloten. Officieel is de achterliggende theorie dat 'autonoom leren' de duurzaamste resultaten oplevert. Wat ik hoor is: 'we hebben geen zin om jullie bij de hand te nemen, en val ons niet lastig met al je vragen'. Volgens mij is het echt niet zo erg om eerstejaars studenten (of nieuwe stagières) tijdelijk wat te betuttelen om ze de kennis en het zelfvertrouwen mee te geven om zich te navigeren in de nieuwe wereld.
Ik merk nu ik dit teruglees dat ik in herhaling val. Volgens mijn zusje besteed ik teveel energie aan dit soort frustraties. Ze heeft gelijk. Maar mijn handicap is dat ik niet goed kan omgaan met procedures waar ik het niet mee eens ben. Ik denk dat ik wat dat betreft gewoon nooit helemaal uit de puberteit ben gekomen. Ik wordt er fysiek boos van. Ik weet ook dat ik daarin zelf mijn grootste vijand ben. Want bij het spelletje Mao heb je ook geen tijd om boos te zijn. Het gaat veel soepeler als je je energie gebruikt om de regels van het spel te ontdekken, des te sneller ben je er vanaf. En toch voel ik een haast onbedwingbare drang om op de grond te gaan liggen en met mijn vuisten op de grond te slaan: 'IK WIL NIET MAMA IK WIL NIET!'