De 'Rompslomp'-methode

Oke. Ik mag dan een zeikwijf zijn, sommige dingen computen gewoon niet in mijn hoofd. Vandaag zou de inschrijving voor de werkgroepjes starten op Nestor. Geen tijdstip, enkel een datum. De eerste keer timetablen is best spannend voor ons eerstejaars. Dus wij angsty freshmen braaf om 0:00 paraat(de cursusinschrijving de dag ervoor begon immers ook om 0:00). Er gebeurt niets. Prima, wellicht doen ze het 's ochtends. 08:00? Niets. 09:00? Nada. 10:00? Rien...Ik zeg tegen mijn zusje: 'Waarom geven ze ons dan ook geen tijdstip/frame!' Waarop mijn zusje antwoordt: 'Ja, ik ben ook vaak genoeg voor niets vroeg opgestaan, en ze kunnen het op Nestor ook gewoon time-releasen, net als in Progress...' Oke, hier is wat er dan gebeurt in mijn hoofd: Feit 1: dit is al jarenlang een punt van frustratie. Feit 2: het is heel simpel op te lossen. Feit 3: NIEMANDDDDDD heeft hier beleid op gemaakt...Ik begin bijna te denken dat het hele universitaire curriculum erop is ingericht om je gevoelloos te maken voor frustratie, zodat je, als je later groot bent, beter geschikt bent als werknemer (mak lammetje) in de bedrijfswereld. (De academische wereld werkt ironisch genoeg eigenlijk precies hetzelfde, vraag maar aan een PHD-student) Echt hoor, ik wou wat ik wat meer talent had voor accepteren...

Holy fuck, ce est presque les vacances de Noël?

"Als het eenmaal kerstvakantie is, is het schooljaar al een heel eind heen".

Deze komt uit de categorie: 'Mama heeft altijd gelijk'. Helaas kan ik haar niet meer vertellen dat ik al bijna halverwege mijn propedeuse ben, en tot nu toe alles heb gehaald. Afgelopen maand was het 7 jaar geleden, dus het laatste wat ze van mij wist was dat ik gestopt was met school en dat ik na drie jaar geen vast contract kreeg bij mijn toenmalige werkgever...Stop de tijd: bijna halverwege de propedeuse?!?!
Het is echt zo. In januari zijn de tentamens, en als ik die haal, zijn de eerste 30 studiepunten in de pocket. Het is wellicht een open deur, maar wat gaat de tijd verschrikkelijk hard!
Zojuist heb ik me ingeschreven voor de cursussen van het 2e semester, waaronder het eerste blok van de facultaire minor. Ik heb uiteindelijk gekozen voor Toegepaste Taalwetenschap, met als tweede taal Frans A2 (basis).
Destijds heb ik Frans laten vallen zodra ik in Havo 3 de kans kreeg. Dat is nu bijna 12(!!!!) jaar geleden. Frans was moeilijker dan Duits en dat was as far as I could think at the time. Hormonen gierden door mijn lijf, ik had wel wat anders aan mijn hoofd. Preken over de toekomst vallen bij een groot deel van de pubers in een vruchteloze bodem. En wie wel luistert, wordt alleen maar gestresst omdat de Toekomst, waarin we zogenaamd al precies moeten weten wat we willen, een dreigende onweersbui is die in de verte opdoemt. Op de middelbare school wordt je altijd voorgehouden dat er één traject is(BETER MAAK JE METEEN DE GOEIE KEUZES). Ik zal je een geheimpje vertellen: dat is larie. Het heeft mij misschien wat extra tijd en moeite gekost om er te komen; nu, op mijn 26e, doe ik een studie waar ik 100% achter sta. En wil ik ook weer Frans leren, omdat Frans een hele belangrijke taal is (geweest) in Engeland, en nog steeds belangrijk is in Europa. Het zal helpen met Middel-Engelse teksten begrijpen, en hoe de Franse invloeden voortleven in de taal en cultuur. Kortom: ik weet nu waar ik het voor doe. Dat is zo'n andere ervaring!
Er zit ook een keerzijde aan die medaille: ik heb ineens faalangst. Dat kende ik niet van mezelf, omdat het me nooit wat kon schelen. Op de Havo was ik dat irritante kind met de stoïcijnse houding die nooit huiswerk deed of wist wat er gaande was, en toch altijd voldoendes haalde. Nu ben ik dat irritante kind dat altijd met de vinger in de lucht zit omdat ik zeker wil weten dat ik de dingen goed begrijp. Vroeger deed ik geen huiswerk omdat ik gepreoccupeerd was en lui, nu stel ik soms uit omdat ik geïntimideerd ben door mijn taak...Als je iets wilt, heb je opeens ook iets te verliezen.
Maar goed, we slaan ons er dapper doorheen. So far, so good. We gaan deze vakantie goed benutten, en dan moet het met die tentamens wel goed komen.
Ik wens jullie allen een fijne Kerst en een gelukkig Nieuwjaar!

Ps: als de titel niet klopt: blame Google Translate...

(Anti?) feministische overpeinzingen

Lieve lezer,

Deze update is een beetje anders dan normaal, omdat hij niet direct in verbinding staat met mijn ervaringen op de universiteit. Toch denk ik dat dit hier wel kan, omdat ik heb gemerkt het onderwerp waar ik het over ga hebben (in ieder geval) de vrouwen van de huidige studenten-generatie behoorlijk bezighoudt: het Feminisme.
Het feminisme staat te laatste tijd weer vol in de aandacht. Elke week komt er op mijn Facebook-timeline wel een item voorbij waaruit blijkt dat er nog steeds, óók in de Westerse wereld, winst te behalen valt aan de kant van de X-chromosoom. Deze videocampagne bijvoorbeeld, waaruit blijkt dat het nog steeds een belediging is wanneer men vindt dat je bepaalde, vaak sportieve, activiteiten 'als een meisje', doet. En dat je bij sollicitaties voor een vaste functie al bijna je eierstokken in moet leveren omdat de werkgever als de dood is dat je gaat baren en ze verlof moeten gaan betalen. De reacties onder zulke debatten zijn altijd om te huilen. 'Als ze gelijke rechten willen moeten ze ook gelijke plichten hebben', is een strekking die de lading van vele reacties dekt. Gelijkheid is natuurlijk een multidimensionaal begrip. Er moeten om de economie in stand te houden nou eenmaal kinderen geboren blijven worden, en het liefst ook in de hoger opgeleide milieus. Helaas is enkel het vrouwenlichaam daartoe berust en helaas is het produceren van nageslacht geen kattenpis voor het gestel. Dat daargelaten: Mannen hebben ook recht op ouderschapsverlof, dus eigenlijk houdt het argument helemaal geen stand.
Als dochter van een vrouw die, ondanks en waarschijnlijk zelfs vanwege-, haar streng gereformeerde afkomst al vanaf haar 14e actief voor vrouwenrechten streed, heeft het concept 'feminisme' mij op verschillende leeftijden al bezig gehouden. Ik vind het namelijk best ingewikkeld. Het is een discussie over gendergelijkheid, en daar kun je toch alleen maar vóór zijn? Toch wringt de schoen. Want naast gendergelijkheid gaat het ook om genderídentiteit. Welke eigenschappen bij welk geslacht gewaardeerd en aangemoedigd worden (hoewel tegenwoordig en in het Westen op een onderhuidsere, onbewustere manier-zie eerder genoemde link) en vooral welke niet. Waarom ik denk dat er nog steeds heftige emoties loskomen bij feministische discussies is omdat aan beide kanten getornd wordt aan het zelfbeeld. Het volgende vind ik moeilijk uit te leggen, maar het begint bij vorming van identiteit en eigenwaarde. De maatschappij heeft hier heel veel invloed op. Daarom moet de maatschappij volgens feministen ook veranderen.
Maar, en nu begeef ik me op enorm glad ijs, soms voel ik me door het feminisme bedreigd...Wie ben ik nog, als ik me niet op-en-top-vrouw mag voelen wanneer ik mezelf eens in een jurk en hakjes hijs en eens moeite doe om netjes te lopen en te eten? Nou heeft niemand gezegd dat dit NIET mag, maar het feit dat ik in mijn hoofd al de connotatie heb met op en top vrouw zijn door je sjiek te gedragen schijnt al een bewijs van anti-feministische gedachten te zijn. Dit is slechts een voorbeeld, en misschien niet eens een goed voorbeeld, maar een deel van mijn ideeën over mijn identiteit spiegel en waardeer ik aan mijn eigen ideeën van wat en hoe een vrouw zou moeten zijn. Ook al zijn die ideeën waarschijnlijk grotendeels gevormd door de wereld waarin in ben opgegroeid en waardoor ik ben gevormd, ze liggen er nu, en ze vormen een soort interne meetlat.
Net zoals mannen in zichzelf een meetlat hebben die bestaat uit eigen ideeën, ideeën van huis uit en ideeën vanuit hun cultuur, waaraan ze hun eigenwaarde meten. Als ze trots zijn op een eigenschap van zichzelf wat ze als 'typisch mannelijk' beschouwen, of ergens op vallen omdat het in hun ogen 'typisch vrouwelijk' is, dan val je ze dus indirect maar wel heel persoonlijk, aan door te zeggen dat dit seksistisch, ouderwets en anti-feministisch is.
Wellicht is dit iets waar we vanaf moeten(ik weet dit nog niet zeker omdat niet weet in hoeverre mannen en vrouwen, behalve hormoonhuishouding en genitaliën daadwerkelijk anders in elkaar zitten wanneer je ze zou strippen van alle cultureel geïndoctrineerde invloeden). Ik weet alleen niet of de huidige aanpak werkt. Ideeën moeten niet beschouwd worden als iets wat vastligt, maar wel iets dat heel persoonlijk is en moeilijk te veranderen, zeker niet als iemand in de verdediging wordt geduwd waar het zijn of haar eigenwaarde betreft. Wanneer je iemands interne meetlat van eigenwaarde wilt veranderen moet je heel voorzichtig te werk gaan wil je wat bereiken. Daar weet ik alles van. Ik had ooit het hardnekkige idee dat je uiterlijk 'mooi' moest zijn om iets te bereiken in de wereld, een lastig te tackelen 'schema' omdat(of je nou man bent of vrouw!!!!) het menselijke brein en als direct gevolg de maatschappij nou eenmaal een hardnekkige voorkeur heeft voor mooi. En men zegt wel eens dat schoonheid een subjectief begrip is, er is in mijn ogen wel degelijk een esthetische schaal van eigenschappen die (in ieder geval op onderbewust niveau) door iedereen gewaardeerd worden. Nog afgezien van het feit of ik mezelf hierop realistisch beoordeelde, ik moest af van het idee dat schoonheid een doorslaggevende factor is om er te mogen zijn. En geloof het of niet, ik ben er nog steeds niet helemaal vanaf. Want dit gedeelte van mijn interne meetlat hoort bij mij. Daar kom je dus niet zomaar aan, zelfs al werk ik mezelf met dit idee tegen!
Wat ik wil zeggen is: men zal altijd geneigd zijn een deel van zichzelf te verdedigen, zelfs al is het onredelijk of ongefundeerd. We moeten dus misschien wat meer waardering hebben voor de gevoeligheid van deze kwestie voor beide geslachten, voordat we zo'n groot deel van ons eigen gevoel van identiteit zomaar dismissen. Misschien is dat ook waarom ik juist bovengenoemde campagne heb uitgekozen als voorbeeld. Hij maakt bewust van een negatieve connotatie omtrent het vrouwelijke geslacht, zonder te beschuldigen. Een ding ben ik in ieder geval met de feministen eens: dat de geslachtenkwestie 'klaar' is in het Westen, is een grootse misvatting. Sterker nog, de strijd tegen de subtielere, en dus eindeloos gecompliceerdere geschillen is pas net begonnen!

My kind of weird

Ik realiseerde me laatst dat mijn blogitems tot nu toe het idee kunnen geven dat mijn studie één grote struggle is. In mijn leven ben ik al vaker geconfronteerd met het feit dat, met name mensen die mij niet kennen en/of niet uit het Noorden komen denken dat ik het leven heel zwaar vind, omdat ik best kan zeuren. Of althans, zo kan dat overkomen. De eerste keer dat ik ermee geconfronteerd werd dat iemand mij een zeur vond schrok ik me helemaal dood. Ik ben een prinses op de erwt, maar op dat moment had ik het prima naar mijn zin. Ik denk dat het gewoon een beetje mijn gevoel voor humor is. Verder is het ook wel een beetje mijn stijl van communiceren om de boel een beetje in een 'zwaar levensausje' aan te kleden. Een beetje zoals Groningers dat kunnen: "best binnen te houden" is hier bijvoorbeeld geen belediging voor je kookkunst maar een compliment.
Enfin, om te bewijzen dat ik heus wel blij ben met mijn studiekeuze zal ik even vertellen wat ik er het leukst aan vind: De mensen. Waarmee ik niet bedoel dat ik de studie alleen maar doe voor de mensen, maar meer dat mijn mede studenten en zelfs de docenten een bevestiging zijn dat ik op de juiste plek ben. En het feit dat ik me ondanks mijn leeftijd (ik voel me soms echt een oma) niet out of place voelt zegt wel wat. Ik waarschuw alvast: het volgende verhaal heeft waarschijnlijk een hoog hadjebijmoetenzijn-gehalte, maar ik wil het toch even met jullie delen, al is het maar zodat jullie weten dat ik echt geniet van mijn studie.
Afgelopen maandagavond had de English Department, Music & Poetry Night. Waar dit op de middelbare school vooral een verplichte sessie met amusante vlagen was, is dit jaarlijkse festijn een goed voorbeeld van waarom ik op de coolste studie van Groningen zit.
De openingsact was een komisch opgevoerde Disney Medley, opgedragen aan een docent die fan was van Disneysongs.(...) Verder kwamen er de meest fantastische gedichten kwamen voorbij in verschillende thema's. Er waren ook muzikale acts. sommigen hiervan waren echt briljant. Een groot deel hiervan waren zelf geschreven en gecomponeerde acts. Een meisje zong een hilarisch liedje over een Starbucks-barista waar ze een crush op had, en afgaande op haar muzikale talent en performance vermoed ik dat ze net zo goed een glansrijke carrière op de kleinkunst academie zou kunnen hebben. Een jongen had een soort semi-gezongen poetische monoloog geschreven over de literaire pretentie, en dat hij zelf (oh god, wat nu)  nou eenmaal niet direct zijn hele leven en carrière aan Shakespeare wilde wijden. Maar dat wanneer Kylie "wow, wow, wow" zong, dit nou eenmaal 'so true' klonk in zijn oren XD. Ik ben overtuigd :-P Zoveel creatieve mensen om mij heen!
Maar waar ik nog het meest van genoot waren twee acts die goed weergeven hoe dicht de docenten op deze opleiding bij de student staan. Zo was er een parodie-bandje die kennelijk elk jaar een sketch maakt over een docent. Dit jaar stond er een ballad op het programma over de studieadviseur op de melodie van 'Oh Mandy', met als introductie dat er één iemand is waar je altijd terecht kan als je goudvis is overleden en je dus niet optimaal kunt studeren...
Een traditie van de jaarlijkse Music & Poetry Night, zo leerde ik, is de docenten-bijdrage. Ik denk dat ik nog steeds buikpijn heb van het lachen. Ze hadden een filmpje ingestuurd over Sinterklaas (gespeeld door diezelfde studie-adviseur) die een rondleiding kreeg door de Engels-gang. Behalve briljante verwijzingen naar Lord of the Rings, Starwars, en andere geek-verantwoorde franchises waren de docenten vooral niet bang om zichzelf voor paal te zetten ten overstaan van hun studenten door in te spelen op stereotypes; De 'relnicht' was gevlucht omdat hij het allemaal niet meer aankon, er hing nog wel een Justin Bieber-poster op zijn kantoor. De nieuwe lecturer uit Schotland kwam in vol ornaat met kilt en zwaard om de Sint te lijf te gaan. Darth Vader dreigde 'een einde te maken aan een nationale controverse' door zwarte piet te vermoorden. De improv-komediant werd betrapt in vrouwenkleren. En waar de jonge docenten het in hun kantoor op een zuipen zetten terwijl ze aan de hand van een dartbord onze essays beoordeelden, hadden de vrouwen van middelbare leeftijd een theefeestje in pyjama XD.
Als je jezelf voor gek durft te zetten heb je echt de benen lekker stevig in de grond. Mensen die vinden dat ze zich op een bepaalde manier moeten gedragen ten einde hun eigen 'gezag' niet te ondermijnen die zijn in mijn ogen niet helemaal van said gezag overtuigd.
Als je ervan uitgaat dat 'normaal' een loze term is(wie weet wat de definitie is van een normaal mens mag het mij vertellen) kun je je het beste proberen te omringen met mensen die op jouw manier 'raar' zijn. Ik denk dat het mij gelukt is.

PS: nu ga ik weer verder stressen over mijn essay, want het is toch ook allemaal best wel een struggle ;-)

Levenslessen

Halverwege blok 2 alweer. De tijd vliegt. Als ik dit blok haal (en daar gaan we voor) en ik al op de helft van mijn Propedeuse! Wat dat betreft zijn mijn jaargenootjes en ik(en alles wat na ons komt) trouwens flink genaaid: je moet nog steeds aan dezelfde voorwaarden voldoen, maar het aparte Bul-papiertje en bijbehorende ceremonie zijn per dit jaar afgeschaft. Go figure.

De studie zelf blijft een groot avontuur der verwondering. Afgelopen maandag kregen we een cursus UB-voor-Dummies. Kennelijk heeft het heel wat voeten in de aarde om je bronnen te vinden in de oneindige kennisbank van de Universiteit. Seems legit. Wat een stuk minder geloofwaardig overkwam was het feit dat deze presentatie ons werd aangeboden door een dametje dat amper uit de voeten kon met Powerpoint, zoektermen invullen in de catalogi(je weet wel, waarvoor ze de cursus gaf) en het switchen tussen twee schermen en het gebruiken van de cursorpijltjes. Vreemd, ik ga ervan uit dat ze de cursus vaker heeft gegeven. Er hing ook echt een sfeer in de groep van: nog even en we grijpen die muis uit je klauwen. Enfin, de inhoud was daadwerkelijk nuttig, het is niet moeilijk om bronnen te zoeken, maar wel handig dat je even weet waar en hoe.

De strijd 'Studenten vs. Language Proficiency' woedt ook nog steeds hevig voort. De tweede essay die we moeten schrijven mag over alles gaan (wat met literatuur of de artikelen/onderwerpen die we behandeld hebben te maken heeft) en je mag je invalshoek en standpunt ook helemaal zelf bepalen. Verder moet het controversieel zijn en zo origineel mogelijk. Juist. Want na anderhalf blok ken ik genoeg literatuur die niet al tot in den treures toe is dood geanalyseerd om een tekst te kiezen en ben ik oud en wijs genoeg om daar nog een origineel en controversieel standpunt over in te nemen ook.

Syntaxis, waar ik menig student Nederlands of ATW over heb horen panikeren is bij ons een feestje. Vind ik tenminste. (Verder zou het goed kunnen dat Nederlands Syntactisch ingewikkelder is dan het Engels!) Voor iemand die al in geen 12 jaar Duits of Frans heeft gehad, en nooit Latijn(belangrijke beïnvloeders van het hedendaagse Engels), gaat het me nog best goed af. In het Hoorcollege moesten we wat zinnen ontleden, en het kostte vier zinnen voordat ik doorhad wat voor lugubere passages ze nu weer uit de literatuur hadden gevist. Dat ging volledig aan me voorbij in het gepuzzel met woorden. Verder bestaan onze werkcolleges uit Black Adder kijken en vervolgens de dialogen ontleden. Belangrijke levensles: Britse humor kun je leren waarderen.(ik was er nooit zo van, but it's growing on me!)

Middeleeuwse literatuur wil ik maar één ding over kwijt: ik weet nu hoe je in het Middel Engels: "He grabbed her by the cunt", moet schrijven. Wat wil een mens nou nog meer? XD