dinsdag 23 december 2014
De 'Rompslomp'-methode
Oke. Ik mag dan een zeikwijf zijn, sommige dingen computen gewoon niet in mijn hoofd. Vandaag zou de inschrijving voor de werkgroepjes starten op Nestor. Geen tijdstip, enkel een datum. De eerste keer timetablen is best spannend voor ons eerstejaars. Dus wij angsty freshmen braaf om 0:00 paraat(de cursusinschrijving de dag ervoor begon immers ook om 0:00). Er gebeurt niets. Prima, wellicht doen ze het 's ochtends. 08:00? Niets. 09:00? Nada. 10:00? Rien...Ik zeg tegen mijn zusje: 'Waarom geven ze ons dan ook geen tijdstip/frame!' Waarop mijn zusje antwoordt: 'Ja, ik ben ook vaak genoeg voor niets vroeg opgestaan, en ze kunnen het op Nestor ook gewoon time-releasen, net als in Progress...' Oke, hier is wat er dan gebeurt in mijn hoofd: Feit 1: dit is al jarenlang een punt van frustratie. Feit 2: het is heel simpel op te lossen. Feit 3: NIEMANDDDDDD heeft hier beleid op gemaakt...Ik begin bijna te denken dat het hele universitaire curriculum erop is ingericht om je gevoelloos te maken voor frustratie, zodat je, als je later groot bent, beter geschikt bent als werknemer (mak lammetje) in de bedrijfswereld. (De academische wereld werkt ironisch genoeg eigenlijk precies hetzelfde, vraag maar aan een PHD-student) Echt hoor, ik wou wat ik wat meer talent had voor accepteren...
maandag 22 december 2014
Holy fuck, ce est presque les vacances de Noël?
"Als het eenmaal kerstvakantie is, is het schooljaar al een heel eind heen".
Deze komt uit de categorie: 'Mama heeft altijd gelijk'. Helaas kan ik haar niet meer vertellen dat ik al bijna halverwege mijn propedeuse ben, en tot nu toe alles heb gehaald. Afgelopen maand was het 7 jaar geleden, dus het laatste wat ze van mij wist was dat ik gestopt was met school en dat ik na drie jaar geen vast contract kreeg bij mijn toenmalige werkgever...Stop de tijd: bijna halverwege de propedeuse?!?!
Het is echt zo. In januari zijn de tentamens, en als ik die haal, zijn de eerste 30 studiepunten in de pocket. Het is wellicht een open deur, maar wat gaat de tijd verschrikkelijk hard!
Zojuist heb ik me ingeschreven voor de cursussen van het 2e semester, waaronder het eerste blok van de facultaire minor. Ik heb uiteindelijk gekozen voor Toegepaste Taalwetenschap, met als tweede taal Frans A2 (basis).
Destijds heb ik Frans laten vallen zodra ik in Havo 3 de kans kreeg. Dat is nu bijna 12(!!!!) jaar geleden. Frans was moeilijker dan Duits en dat was as far as I could think at the time. Hormonen gierden door mijn lijf, ik had wel wat anders aan mijn hoofd. Preken over de toekomst vallen bij een groot deel van de pubers in een vruchteloze bodem. En wie wel luistert, wordt alleen maar gestresst omdat de Toekomst, waarin we zogenaamd al precies moeten weten wat we willen, een dreigende onweersbui is die in de verte opdoemt. Op de middelbare school wordt je altijd voorgehouden dat er één traject is(BETER MAAK JE METEEN DE GOEIE KEUZES). Ik zal je een geheimpje vertellen: dat is larie. Het heeft mij misschien wat extra tijd en moeite gekost om er te komen; nu, op mijn 26e, doe ik een studie waar ik 100% achter sta. En wil ik ook weer Frans leren, omdat Frans een hele belangrijke taal is (geweest) in Engeland, en nog steeds belangrijk is in Europa. Het zal helpen met Middel-Engelse teksten begrijpen, en hoe de Franse invloeden voortleven in de taal en cultuur. Kortom: ik weet nu waar ik het voor doe. Dat is zo'n andere ervaring!
Er zit ook een keerzijde aan die medaille: ik heb ineens faalangst. Dat kende ik niet van mezelf, omdat het me nooit wat kon schelen. Op de Havo was ik dat irritante kind met de stoïcijnse houding die nooit huiswerk deed of wist wat er gaande was, en toch altijd voldoendes haalde. Nu ben ik dat irritante kind dat altijd met de vinger in de lucht zit omdat ik zeker wil weten dat ik de dingen goed begrijp. Vroeger deed ik geen huiswerk omdat ik gepreoccupeerd was en lui, nu stel ik soms uit omdat ik geïntimideerd ben door mijn taak...Als je iets wilt, heb je opeens ook iets te verliezen.
Maar goed, we slaan ons er dapper doorheen. So far, so good. We gaan deze vakantie goed benutten, en dan moet het met die tentamens wel goed komen.
Ik wens jullie allen een fijne Kerst en een gelukkig Nieuwjaar!
Ps: als de titel niet klopt: blame Google Translate...
Deze komt uit de categorie: 'Mama heeft altijd gelijk'. Helaas kan ik haar niet meer vertellen dat ik al bijna halverwege mijn propedeuse ben, en tot nu toe alles heb gehaald. Afgelopen maand was het 7 jaar geleden, dus het laatste wat ze van mij wist was dat ik gestopt was met school en dat ik na drie jaar geen vast contract kreeg bij mijn toenmalige werkgever...Stop de tijd: bijna halverwege de propedeuse?!?!
Het is echt zo. In januari zijn de tentamens, en als ik die haal, zijn de eerste 30 studiepunten in de pocket. Het is wellicht een open deur, maar wat gaat de tijd verschrikkelijk hard!
Zojuist heb ik me ingeschreven voor de cursussen van het 2e semester, waaronder het eerste blok van de facultaire minor. Ik heb uiteindelijk gekozen voor Toegepaste Taalwetenschap, met als tweede taal Frans A2 (basis).
Destijds heb ik Frans laten vallen zodra ik in Havo 3 de kans kreeg. Dat is nu bijna 12(!!!!) jaar geleden. Frans was moeilijker dan Duits en dat was as far as I could think at the time. Hormonen gierden door mijn lijf, ik had wel wat anders aan mijn hoofd. Preken over de toekomst vallen bij een groot deel van de pubers in een vruchteloze bodem. En wie wel luistert, wordt alleen maar gestresst omdat de Toekomst, waarin we zogenaamd al precies moeten weten wat we willen, een dreigende onweersbui is die in de verte opdoemt. Op de middelbare school wordt je altijd voorgehouden dat er één traject is(BETER MAAK JE METEEN DE GOEIE KEUZES). Ik zal je een geheimpje vertellen: dat is larie. Het heeft mij misschien wat extra tijd en moeite gekost om er te komen; nu, op mijn 26e, doe ik een studie waar ik 100% achter sta. En wil ik ook weer Frans leren, omdat Frans een hele belangrijke taal is (geweest) in Engeland, en nog steeds belangrijk is in Europa. Het zal helpen met Middel-Engelse teksten begrijpen, en hoe de Franse invloeden voortleven in de taal en cultuur. Kortom: ik weet nu waar ik het voor doe. Dat is zo'n andere ervaring!
Er zit ook een keerzijde aan die medaille: ik heb ineens faalangst. Dat kende ik niet van mezelf, omdat het me nooit wat kon schelen. Op de Havo was ik dat irritante kind met de stoïcijnse houding die nooit huiswerk deed of wist wat er gaande was, en toch altijd voldoendes haalde. Nu ben ik dat irritante kind dat altijd met de vinger in de lucht zit omdat ik zeker wil weten dat ik de dingen goed begrijp. Vroeger deed ik geen huiswerk omdat ik gepreoccupeerd was en lui, nu stel ik soms uit omdat ik geïntimideerd ben door mijn taak...Als je iets wilt, heb je opeens ook iets te verliezen.
Maar goed, we slaan ons er dapper doorheen. So far, so good. We gaan deze vakantie goed benutten, en dan moet het met die tentamens wel goed komen.
Ik wens jullie allen een fijne Kerst en een gelukkig Nieuwjaar!
Ps: als de titel niet klopt: blame Google Translate...
zaterdag 13 december 2014
(Anti?) feministische overpeinzingen
Lieve lezer,
Deze update is een beetje anders dan normaal, omdat hij niet direct in verbinding staat met mijn ervaringen op de universiteit. Toch denk ik dat dit hier wel kan, omdat ik heb gemerkt het onderwerp waar ik het over ga hebben (in ieder geval) de vrouwen van de huidige studenten-generatie behoorlijk bezighoudt: het Feminisme.
Het feminisme staat te laatste tijd weer vol in de aandacht. Elke week komt er op mijn Facebook-timeline wel een item voorbij waaruit blijkt dat er nog steeds, óók in de Westerse wereld, winst te behalen valt aan de kant van de X-chromosoom. Deze videocampagne bijvoorbeeld, waaruit blijkt dat het nog steeds een belediging is wanneer men vindt dat je bepaalde, vaak sportieve, activiteiten 'als een meisje', doet. En dat je bij sollicitaties voor een vaste functie al bijna je eierstokken in moet leveren omdat de werkgever als de dood is dat je gaat baren en ze verlof moeten gaan betalen. De reacties onder zulke debatten zijn altijd om te huilen. 'Als ze gelijke rechten willen moeten ze ook gelijke plichten hebben', is een strekking die de lading van vele reacties dekt. Gelijkheid is natuurlijk een multidimensionaal begrip. Er moeten om de economie in stand te houden nou eenmaal kinderen geboren blijven worden, en het liefst ook in de hoger opgeleide milieus. Helaas is enkel het vrouwenlichaam daartoe berust en helaas is het produceren van nageslacht geen kattenpis voor het gestel. Dat daargelaten: Mannen hebben ook recht op ouderschapsverlof, dus eigenlijk houdt het argument helemaal geen stand.
Als dochter van een vrouw die, ondanks en waarschijnlijk zelfs vanwege-, haar streng gereformeerde afkomst al vanaf haar 14e actief voor vrouwenrechten streed, heeft het concept 'feminisme' mij op verschillende leeftijden al bezig gehouden. Ik vind het namelijk best ingewikkeld. Het is een discussie over gendergelijkheid, en daar kun je toch alleen maar vóór zijn? Toch wringt de schoen. Want naast gendergelijkheid gaat het ook om genderídentiteit. Welke eigenschappen bij welk geslacht gewaardeerd en aangemoedigd worden (hoewel tegenwoordig en in het Westen op een onderhuidsere, onbewustere manier-zie eerder genoemde link) en vooral welke niet. Waarom ik denk dat er nog steeds heftige emoties loskomen bij feministische discussies is omdat aan beide kanten getornd wordt aan het zelfbeeld. Het volgende vind ik moeilijk uit te leggen, maar het begint bij vorming van identiteit en eigenwaarde. De maatschappij heeft hier heel veel invloed op. Daarom moet de maatschappij volgens feministen ook veranderen.
Maar, en nu begeef ik me op enorm glad ijs, soms voel ik me door het feminisme bedreigd...Wie ben ik nog, als ik me niet op-en-top-vrouw mag voelen wanneer ik mezelf eens in een jurk en hakjes hijs en eens moeite doe om netjes te lopen en te eten? Nou heeft niemand gezegd dat dit NIET mag, maar het feit dat ik in mijn hoofd al de connotatie heb met op en top vrouw zijn door je sjiek te gedragen schijnt al een bewijs van anti-feministische gedachten te zijn. Dit is slechts een voorbeeld, en misschien niet eens een goed voorbeeld, maar een deel van mijn ideeën over mijn identiteit spiegel en waardeer ik aan mijn eigen ideeën van wat en hoe een vrouw zou moeten zijn. Ook al zijn die ideeën waarschijnlijk grotendeels gevormd door de wereld waarin in ben opgegroeid en waardoor ik ben gevormd, ze liggen er nu, en ze vormen een soort interne meetlat.
Net zoals mannen in zichzelf een meetlat hebben die bestaat uit eigen ideeën, ideeën van huis uit en ideeën vanuit hun cultuur, waaraan ze hun eigenwaarde meten. Als ze trots zijn op een eigenschap van zichzelf wat ze als 'typisch mannelijk' beschouwen, of ergens op vallen omdat het in hun ogen 'typisch vrouwelijk' is, dan val je ze dus indirect maar wel heel persoonlijk, aan door te zeggen dat dit seksistisch, ouderwets en anti-feministisch is.
Wellicht is dit iets waar we vanaf moeten(ik weet dit nog niet zeker omdat niet weet in hoeverre mannen en vrouwen, behalve hormoonhuishouding en genitaliën daadwerkelijk anders in elkaar zitten wanneer je ze zou strippen van alle cultureel geïndoctrineerde invloeden). Ik weet alleen niet of de huidige aanpak werkt. Ideeën moeten niet beschouwd worden als iets wat vastligt, maar wel iets dat heel persoonlijk is en moeilijk te veranderen, zeker niet als iemand in de verdediging wordt geduwd waar het zijn of haar eigenwaarde betreft. Wanneer je iemands interne meetlat van eigenwaarde wilt veranderen moet je heel voorzichtig te werk gaan wil je wat bereiken. Daar weet ik alles van. Ik had ooit het hardnekkige idee dat je uiterlijk 'mooi' moest zijn om iets te bereiken in de wereld, een lastig te tackelen 'schema' omdat(of je nou man bent of vrouw!!!!) het menselijke brein en als direct gevolg de maatschappij nou eenmaal een hardnekkige voorkeur heeft voor mooi. En men zegt wel eens dat schoonheid een subjectief begrip is, er is in mijn ogen wel degelijk een esthetische schaal van eigenschappen die (in ieder geval op onderbewust niveau) door iedereen gewaardeerd worden. Nog afgezien van het feit of ik mezelf hierop realistisch beoordeelde, ik moest af van het idee dat schoonheid een doorslaggevende factor is om er te mogen zijn. En geloof het of niet, ik ben er nog steeds niet helemaal vanaf. Want dit gedeelte van mijn interne meetlat hoort bij mij. Daar kom je dus niet zomaar aan, zelfs al werk ik mezelf met dit idee tegen!
Wat ik wil zeggen is: men zal altijd geneigd zijn een deel van zichzelf te verdedigen, zelfs al is het onredelijk of ongefundeerd. We moeten dus misschien wat meer waardering hebben voor de gevoeligheid van deze kwestie voor beide geslachten, voordat we zo'n groot deel van ons eigen gevoel van identiteit zomaar dismissen. Misschien is dat ook waarom ik juist bovengenoemde campagne heb uitgekozen als voorbeeld. Hij maakt bewust van een negatieve connotatie omtrent het vrouwelijke geslacht, zonder te beschuldigen. Een ding ben ik in ieder geval met de feministen eens: dat de geslachtenkwestie 'klaar' is in het Westen, is een grootse misvatting. Sterker nog, de strijd tegen de subtielere, en dus eindeloos gecompliceerdere geschillen is pas net begonnen!
Deze update is een beetje anders dan normaal, omdat hij niet direct in verbinding staat met mijn ervaringen op de universiteit. Toch denk ik dat dit hier wel kan, omdat ik heb gemerkt het onderwerp waar ik het over ga hebben (in ieder geval) de vrouwen van de huidige studenten-generatie behoorlijk bezighoudt: het Feminisme.
Het feminisme staat te laatste tijd weer vol in de aandacht. Elke week komt er op mijn Facebook-timeline wel een item voorbij waaruit blijkt dat er nog steeds, óók in de Westerse wereld, winst te behalen valt aan de kant van de X-chromosoom. Deze videocampagne bijvoorbeeld, waaruit blijkt dat het nog steeds een belediging is wanneer men vindt dat je bepaalde, vaak sportieve, activiteiten 'als een meisje', doet. En dat je bij sollicitaties voor een vaste functie al bijna je eierstokken in moet leveren omdat de werkgever als de dood is dat je gaat baren en ze verlof moeten gaan betalen. De reacties onder zulke debatten zijn altijd om te huilen. 'Als ze gelijke rechten willen moeten ze ook gelijke plichten hebben', is een strekking die de lading van vele reacties dekt. Gelijkheid is natuurlijk een multidimensionaal begrip. Er moeten om de economie in stand te houden nou eenmaal kinderen geboren blijven worden, en het liefst ook in de hoger opgeleide milieus. Helaas is enkel het vrouwenlichaam daartoe berust en helaas is het produceren van nageslacht geen kattenpis voor het gestel. Dat daargelaten: Mannen hebben ook recht op ouderschapsverlof, dus eigenlijk houdt het argument helemaal geen stand.
Als dochter van een vrouw die, ondanks en waarschijnlijk zelfs vanwege-, haar streng gereformeerde afkomst al vanaf haar 14e actief voor vrouwenrechten streed, heeft het concept 'feminisme' mij op verschillende leeftijden al bezig gehouden. Ik vind het namelijk best ingewikkeld. Het is een discussie over gendergelijkheid, en daar kun je toch alleen maar vóór zijn? Toch wringt de schoen. Want naast gendergelijkheid gaat het ook om genderídentiteit. Welke eigenschappen bij welk geslacht gewaardeerd en aangemoedigd worden (hoewel tegenwoordig en in het Westen op een onderhuidsere, onbewustere manier-zie eerder genoemde link) en vooral welke niet. Waarom ik denk dat er nog steeds heftige emoties loskomen bij feministische discussies is omdat aan beide kanten getornd wordt aan het zelfbeeld. Het volgende vind ik moeilijk uit te leggen, maar het begint bij vorming van identiteit en eigenwaarde. De maatschappij heeft hier heel veel invloed op. Daarom moet de maatschappij volgens feministen ook veranderen.
Maar, en nu begeef ik me op enorm glad ijs, soms voel ik me door het feminisme bedreigd...Wie ben ik nog, als ik me niet op-en-top-vrouw mag voelen wanneer ik mezelf eens in een jurk en hakjes hijs en eens moeite doe om netjes te lopen en te eten? Nou heeft niemand gezegd dat dit NIET mag, maar het feit dat ik in mijn hoofd al de connotatie heb met op en top vrouw zijn door je sjiek te gedragen schijnt al een bewijs van anti-feministische gedachten te zijn. Dit is slechts een voorbeeld, en misschien niet eens een goed voorbeeld, maar een deel van mijn ideeën over mijn identiteit spiegel en waardeer ik aan mijn eigen ideeën van wat en hoe een vrouw zou moeten zijn. Ook al zijn die ideeën waarschijnlijk grotendeels gevormd door de wereld waarin in ben opgegroeid en waardoor ik ben gevormd, ze liggen er nu, en ze vormen een soort interne meetlat.
Net zoals mannen in zichzelf een meetlat hebben die bestaat uit eigen ideeën, ideeën van huis uit en ideeën vanuit hun cultuur, waaraan ze hun eigenwaarde meten. Als ze trots zijn op een eigenschap van zichzelf wat ze als 'typisch mannelijk' beschouwen, of ergens op vallen omdat het in hun ogen 'typisch vrouwelijk' is, dan val je ze dus indirect maar wel heel persoonlijk, aan door te zeggen dat dit seksistisch, ouderwets en anti-feministisch is.
Wellicht is dit iets waar we vanaf moeten(ik weet dit nog niet zeker omdat niet weet in hoeverre mannen en vrouwen, behalve hormoonhuishouding en genitaliën daadwerkelijk anders in elkaar zitten wanneer je ze zou strippen van alle cultureel geïndoctrineerde invloeden). Ik weet alleen niet of de huidige aanpak werkt. Ideeën moeten niet beschouwd worden als iets wat vastligt, maar wel iets dat heel persoonlijk is en moeilijk te veranderen, zeker niet als iemand in de verdediging wordt geduwd waar het zijn of haar eigenwaarde betreft. Wanneer je iemands interne meetlat van eigenwaarde wilt veranderen moet je heel voorzichtig te werk gaan wil je wat bereiken. Daar weet ik alles van. Ik had ooit het hardnekkige idee dat je uiterlijk 'mooi' moest zijn om iets te bereiken in de wereld, een lastig te tackelen 'schema' omdat(of je nou man bent of vrouw!!!!) het menselijke brein en als direct gevolg de maatschappij nou eenmaal een hardnekkige voorkeur heeft voor mooi. En men zegt wel eens dat schoonheid een subjectief begrip is, er is in mijn ogen wel degelijk een esthetische schaal van eigenschappen die (in ieder geval op onderbewust niveau) door iedereen gewaardeerd worden. Nog afgezien van het feit of ik mezelf hierop realistisch beoordeelde, ik moest af van het idee dat schoonheid een doorslaggevende factor is om er te mogen zijn. En geloof het of niet, ik ben er nog steeds niet helemaal vanaf. Want dit gedeelte van mijn interne meetlat hoort bij mij. Daar kom je dus niet zomaar aan, zelfs al werk ik mezelf met dit idee tegen!
Wat ik wil zeggen is: men zal altijd geneigd zijn een deel van zichzelf te verdedigen, zelfs al is het onredelijk of ongefundeerd. We moeten dus misschien wat meer waardering hebben voor de gevoeligheid van deze kwestie voor beide geslachten, voordat we zo'n groot deel van ons eigen gevoel van identiteit zomaar dismissen. Misschien is dat ook waarom ik juist bovengenoemde campagne heb uitgekozen als voorbeeld. Hij maakt bewust van een negatieve connotatie omtrent het vrouwelijke geslacht, zonder te beschuldigen. Een ding ben ik in ieder geval met de feministen eens: dat de geslachtenkwestie 'klaar' is in het Westen, is een grootse misvatting. Sterker nog, de strijd tegen de subtielere, en dus eindeloos gecompliceerdere geschillen is pas net begonnen!
woensdag 10 december 2014
My kind of weird
Ik realiseerde me laatst dat mijn blogitems tot nu toe het idee kunnen geven dat mijn studie één grote struggle is. In mijn leven ben ik al vaker geconfronteerd met het feit dat, met name mensen die mij niet kennen en/of niet uit het Noorden komen denken dat ik het leven heel zwaar vind, omdat ik best kan zeuren. Of althans, zo kan dat overkomen. De eerste keer dat ik ermee geconfronteerd werd dat iemand mij een zeur vond schrok ik me helemaal dood. Ik ben een prinses op de erwt, maar op dat moment had ik het prima naar mijn zin. Ik denk dat het gewoon een beetje mijn gevoel voor humor is. Verder is het ook wel een beetje mijn stijl van communiceren om de boel een beetje in een 'zwaar levensausje' aan te kleden. Een beetje zoals Groningers dat kunnen: "best binnen te houden" is hier bijvoorbeeld geen belediging voor je kookkunst maar een compliment.
Enfin, om te bewijzen dat ik heus wel blij ben met mijn studiekeuze zal ik even vertellen wat ik er het leukst aan vind: De mensen. Waarmee ik niet bedoel dat ik de studie alleen maar doe voor de mensen, maar meer dat mijn mede studenten en zelfs de docenten een bevestiging zijn dat ik op de juiste plek ben. En het feit dat ik me ondanks mijn leeftijd (ik voel me soms echt een oma) niet out of place voelt zegt wel wat. Ik waarschuw alvast: het volgende verhaal heeft waarschijnlijk een hoog hadjebijmoetenzijn-gehalte, maar ik wil het toch even met jullie delen, al is het maar zodat jullie weten dat ik echt geniet van mijn studie.
Afgelopen maandagavond had de English Department, Music & Poetry Night. Waar dit op de middelbare school vooral een verplichte sessie met amusante vlagen was, is dit jaarlijkse festijn een goed voorbeeld van waarom ik op de coolste studie van Groningen zit.
De openingsact was een komisch opgevoerde Disney Medley, opgedragen aan een docent die fan was van Disneysongs.(...) Verder kwamen er de meest fantastische gedichten kwamen voorbij in verschillende thema's. Er waren ook muzikale acts. sommigen hiervan waren echt briljant. Een groot deel hiervan waren zelf geschreven en gecomponeerde acts. Een meisje zong een hilarisch liedje over een Starbucks-barista waar ze een crush op had, en afgaande op haar muzikale talent en performance vermoed ik dat ze net zo goed een glansrijke carrière op de kleinkunst academie zou kunnen hebben. Een jongen had een soort semi-gezongen poetische monoloog geschreven over de literaire pretentie, en dat hij zelf (oh god, wat nu) nou eenmaal niet direct zijn hele leven en carrière aan Shakespeare wilde wijden. Maar dat wanneer Kylie "wow, wow, wow" zong, dit nou eenmaal 'so true' klonk in zijn oren XD. Ik ben overtuigd :-P Zoveel creatieve mensen om mij heen!
Maar waar ik nog het meest van genoot waren twee acts die goed weergeven hoe dicht de docenten op deze opleiding bij de student staan. Zo was er een parodie-bandje die kennelijk elk jaar een sketch maakt over een docent. Dit jaar stond er een ballad op het programma over de studieadviseur op de melodie van 'Oh Mandy', met als introductie dat er één iemand is waar je altijd terecht kan als je goudvis is overleden en je dus niet optimaal kunt studeren...
Een traditie van de jaarlijkse Music & Poetry Night, zo leerde ik, is de docenten-bijdrage. Ik denk dat ik nog steeds buikpijn heb van het lachen. Ze hadden een filmpje ingestuurd over Sinterklaas (gespeeld door diezelfde studie-adviseur) die een rondleiding kreeg door de Engels-gang. Behalve briljante verwijzingen naar Lord of the Rings, Starwars, en andere geek-verantwoorde franchises waren de docenten vooral niet bang om zichzelf voor paal te zetten ten overstaan van hun studenten door in te spelen op stereotypes; De 'relnicht' was gevlucht omdat hij het allemaal niet meer aankon, er hing nog wel een Justin Bieber-poster op zijn kantoor. De nieuwe lecturer uit Schotland kwam in vol ornaat met kilt en zwaard om de Sint te lijf te gaan. Darth Vader dreigde 'een einde te maken aan een nationale controverse' door zwarte piet te vermoorden. De improv-komediant werd betrapt in vrouwenkleren. En waar de jonge docenten het in hun kantoor op een zuipen zetten terwijl ze aan de hand van een dartbord onze essays beoordeelden, hadden de vrouwen van middelbare leeftijd een theefeestje in pyjama XD.
Als je jezelf voor gek durft te zetten heb je echt de benen lekker stevig in de grond. Mensen die vinden dat ze zich op een bepaalde manier moeten gedragen ten einde hun eigen 'gezag' niet te ondermijnen die zijn in mijn ogen niet helemaal van said gezag overtuigd.
Als je ervan uitgaat dat 'normaal' een loze term is(wie weet wat de definitie is van een normaal mens mag het mij vertellen) kun je je het beste proberen te omringen met mensen die op jouw manier 'raar' zijn. Ik denk dat het mij gelukt is.
PS: nu ga ik weer verder stressen over mijn essay, want het is toch ook allemaal best wel een struggle ;-)
Enfin, om te bewijzen dat ik heus wel blij ben met mijn studiekeuze zal ik even vertellen wat ik er het leukst aan vind: De mensen. Waarmee ik niet bedoel dat ik de studie alleen maar doe voor de mensen, maar meer dat mijn mede studenten en zelfs de docenten een bevestiging zijn dat ik op de juiste plek ben. En het feit dat ik me ondanks mijn leeftijd (ik voel me soms echt een oma) niet out of place voelt zegt wel wat. Ik waarschuw alvast: het volgende verhaal heeft waarschijnlijk een hoog hadjebijmoetenzijn-gehalte, maar ik wil het toch even met jullie delen, al is het maar zodat jullie weten dat ik echt geniet van mijn studie.
Afgelopen maandagavond had de English Department, Music & Poetry Night. Waar dit op de middelbare school vooral een verplichte sessie met amusante vlagen was, is dit jaarlijkse festijn een goed voorbeeld van waarom ik op de coolste studie van Groningen zit.
De openingsact was een komisch opgevoerde Disney Medley, opgedragen aan een docent die fan was van Disneysongs.(...) Verder kwamen er de meest fantastische gedichten kwamen voorbij in verschillende thema's. Er waren ook muzikale acts. sommigen hiervan waren echt briljant. Een groot deel hiervan waren zelf geschreven en gecomponeerde acts. Een meisje zong een hilarisch liedje over een Starbucks-barista waar ze een crush op had, en afgaande op haar muzikale talent en performance vermoed ik dat ze net zo goed een glansrijke carrière op de kleinkunst academie zou kunnen hebben. Een jongen had een soort semi-gezongen poetische monoloog geschreven over de literaire pretentie, en dat hij zelf (oh god, wat nu) nou eenmaal niet direct zijn hele leven en carrière aan Shakespeare wilde wijden. Maar dat wanneer Kylie "wow, wow, wow" zong, dit nou eenmaal 'so true' klonk in zijn oren XD. Ik ben overtuigd :-P Zoveel creatieve mensen om mij heen!
Maar waar ik nog het meest van genoot waren twee acts die goed weergeven hoe dicht de docenten op deze opleiding bij de student staan. Zo was er een parodie-bandje die kennelijk elk jaar een sketch maakt over een docent. Dit jaar stond er een ballad op het programma over de studieadviseur op de melodie van 'Oh Mandy', met als introductie dat er één iemand is waar je altijd terecht kan als je goudvis is overleden en je dus niet optimaal kunt studeren...
Een traditie van de jaarlijkse Music & Poetry Night, zo leerde ik, is de docenten-bijdrage. Ik denk dat ik nog steeds buikpijn heb van het lachen. Ze hadden een filmpje ingestuurd over Sinterklaas (gespeeld door diezelfde studie-adviseur) die een rondleiding kreeg door de Engels-gang. Behalve briljante verwijzingen naar Lord of the Rings, Starwars, en andere geek-verantwoorde franchises waren de docenten vooral niet bang om zichzelf voor paal te zetten ten overstaan van hun studenten door in te spelen op stereotypes; De 'relnicht' was gevlucht omdat hij het allemaal niet meer aankon, er hing nog wel een Justin Bieber-poster op zijn kantoor. De nieuwe lecturer uit Schotland kwam in vol ornaat met kilt en zwaard om de Sint te lijf te gaan. Darth Vader dreigde 'een einde te maken aan een nationale controverse' door zwarte piet te vermoorden. De improv-komediant werd betrapt in vrouwenkleren. En waar de jonge docenten het in hun kantoor op een zuipen zetten terwijl ze aan de hand van een dartbord onze essays beoordeelden, hadden de vrouwen van middelbare leeftijd een theefeestje in pyjama XD.
Als je jezelf voor gek durft te zetten heb je echt de benen lekker stevig in de grond. Mensen die vinden dat ze zich op een bepaalde manier moeten gedragen ten einde hun eigen 'gezag' niet te ondermijnen die zijn in mijn ogen niet helemaal van said gezag overtuigd.
Als je ervan uitgaat dat 'normaal' een loze term is(wie weet wat de definitie is van een normaal mens mag het mij vertellen) kun je je het beste proberen te omringen met mensen die op jouw manier 'raar' zijn. Ik denk dat het mij gelukt is.
PS: nu ga ik weer verder stressen over mijn essay, want het is toch ook allemaal best wel een struggle ;-)
woensdag 3 december 2014
Levenslessen
Halverwege blok 2 alweer. De tijd vliegt. Als ik dit blok haal (en daar gaan we voor) en ik al op de helft van mijn Propedeuse! Wat dat betreft zijn mijn jaargenootjes en ik(en alles wat na ons komt) trouwens flink genaaid: je moet nog steeds aan dezelfde voorwaarden voldoen, maar het aparte Bul-papiertje en bijbehorende ceremonie zijn per dit jaar afgeschaft. Go figure.
De studie zelf blijft een groot avontuur der verwondering. Afgelopen maandag kregen we een cursus UB-voor-Dummies. Kennelijk heeft het heel wat voeten in de aarde om je bronnen te vinden in de oneindige kennisbank van de Universiteit. Seems legit. Wat een stuk minder geloofwaardig overkwam was het feit dat deze presentatie ons werd aangeboden door een dametje dat amper uit de voeten kon met Powerpoint, zoektermen invullen in de catalogi(je weet wel, waarvoor ze de cursus gaf) en het switchen tussen twee schermen en het gebruiken van de cursorpijltjes. Vreemd, ik ga ervan uit dat ze de cursus vaker heeft gegeven. Er hing ook echt een sfeer in de groep van: nog even en we grijpen die muis uit je klauwen. Enfin, de inhoud was daadwerkelijk nuttig, het is niet moeilijk om bronnen te zoeken, maar wel handig dat je even weet waar en hoe.
De strijd 'Studenten vs. Language Proficiency' woedt ook nog steeds hevig voort. De tweede essay die we moeten schrijven mag over alles gaan (wat met literatuur of de artikelen/onderwerpen die we behandeld hebben te maken heeft) en je mag je invalshoek en standpunt ook helemaal zelf bepalen. Verder moet het controversieel zijn en zo origineel mogelijk. Juist. Want na anderhalf blok ken ik genoeg literatuur die niet al tot in den treures toe is dood geanalyseerd om een tekst te kiezen en ben ik oud en wijs genoeg om daar nog een origineel en controversieel standpunt over in te nemen ook.
Syntaxis, waar ik menig student Nederlands of ATW over heb horen panikeren is bij ons een feestje. Vind ik tenminste. (Verder zou het goed kunnen dat Nederlands Syntactisch ingewikkelder is dan het Engels!) Voor iemand die al in geen 12 jaar Duits of Frans heeft gehad, en nooit Latijn(belangrijke beïnvloeders van het hedendaagse Engels), gaat het me nog best goed af. In het Hoorcollege moesten we wat zinnen ontleden, en het kostte vier zinnen voordat ik doorhad wat voor lugubere passages ze nu weer uit de literatuur hadden gevist. Dat ging volledig aan me voorbij in het gepuzzel met woorden. Verder bestaan onze werkcolleges uit Black Adder kijken en vervolgens de dialogen ontleden. Belangrijke levensles: Britse humor kun je leren waarderen.(ik was er nooit zo van, but it's growing on me!)
Middeleeuwse literatuur wil ik maar één ding over kwijt: ik weet nu hoe je in het Middel Engels: "He grabbed her by the cunt", moet schrijven. Wat wil een mens nou nog meer? XD
De studie zelf blijft een groot avontuur der verwondering. Afgelopen maandag kregen we een cursus UB-voor-Dummies. Kennelijk heeft het heel wat voeten in de aarde om je bronnen te vinden in de oneindige kennisbank van de Universiteit. Seems legit. Wat een stuk minder geloofwaardig overkwam was het feit dat deze presentatie ons werd aangeboden door een dametje dat amper uit de voeten kon met Powerpoint, zoektermen invullen in de catalogi(je weet wel, waarvoor ze de cursus gaf) en het switchen tussen twee schermen en het gebruiken van de cursorpijltjes. Vreemd, ik ga ervan uit dat ze de cursus vaker heeft gegeven. Er hing ook echt een sfeer in de groep van: nog even en we grijpen die muis uit je klauwen. Enfin, de inhoud was daadwerkelijk nuttig, het is niet moeilijk om bronnen te zoeken, maar wel handig dat je even weet waar en hoe.
De strijd 'Studenten vs. Language Proficiency' woedt ook nog steeds hevig voort. De tweede essay die we moeten schrijven mag over alles gaan (wat met literatuur of de artikelen/onderwerpen die we behandeld hebben te maken heeft) en je mag je invalshoek en standpunt ook helemaal zelf bepalen. Verder moet het controversieel zijn en zo origineel mogelijk. Juist. Want na anderhalf blok ken ik genoeg literatuur die niet al tot in den treures toe is dood geanalyseerd om een tekst te kiezen en ben ik oud en wijs genoeg om daar nog een origineel en controversieel standpunt over in te nemen ook.
Syntaxis, waar ik menig student Nederlands of ATW over heb horen panikeren is bij ons een feestje. Vind ik tenminste. (Verder zou het goed kunnen dat Nederlands Syntactisch ingewikkelder is dan het Engels!) Voor iemand die al in geen 12 jaar Duits of Frans heeft gehad, en nooit Latijn(belangrijke beïnvloeders van het hedendaagse Engels), gaat het me nog best goed af. In het Hoorcollege moesten we wat zinnen ontleden, en het kostte vier zinnen voordat ik doorhad wat voor lugubere passages ze nu weer uit de literatuur hadden gevist. Dat ging volledig aan me voorbij in het gepuzzel met woorden. Verder bestaan onze werkcolleges uit Black Adder kijken en vervolgens de dialogen ontleden. Belangrijke levensles: Britse humor kun je leren waarderen.(ik was er nooit zo van, but it's growing on me!)
Middeleeuwse literatuur wil ik maar één ding over kwijt: ik weet nu hoe je in het Middel Engels: "He grabbed her by the cunt", moet schrijven. Wat wil een mens nou nog meer? XD
zaterdag 15 november 2014
Bij twijfel, Ruimte Innemen.
"Bij werkcollege zijn het altijd dezelfde mensen die aan het woord zijn".
Deze stelling komt velen waarschijnlijk bekend voor. Ik ben meestal één van die mensen die altijd aan het woord is. Niet omdat ik denk dat ik alles weet, maar omdat ik wil weten of mijn gedachtengang klopt. Ook vind ik het lastig om langdurig stil te zitten zonder deel te nemen. Ik hou mezelf dus maar bij de les door te participeren.
Toch vraag ik me wel eens af of ik anderen meer de ruimte moet geven. Ik heb ooit sociale vaardigheidstraining gehad, en tijdens één van die sessies hebben we de zogenaamde 'Roos van Leary' behandeld. Dit is een soort pie-chart die groepsdynamiek probeert te verklaren. Welke 'rol' je inneemt in een groep is natuurlijk afhankelijk van je eigen temperament, maar ook van de rest van de groep. De karakters en gedragingen in de groep beïnvloeden elkaar. Persoonlijk vond ik dit behoorlijk verhelderend.
Na een aantal weken werkcolleges moest ik ineens weer denken aan dit fenomeen. Het viel me namelijk op dat het merendeel van de groep namelijk amper iets zei, en soms zelfs haast gedwongen moet worden om deel te nemen aan de discussie. Ik begon me af te vragen of ik niet te veel ruimte innam in de groep. Misschien doe ik dat alsnog, maar dit bleek niet de reden voor hun stilte, want toen ik voor literatuur werd overgeplaatst naar een ander werkgroepje kreeg ik te horen dat mijn oude groepje mij miste, omdat het nu zo stil bleef tijdens dat werkcollege. Ik was oprecht verbaasd. Ik vroeg ze hoe het kwam dat zij vaak stil blijven. Sommigen voelen zich gewoon niet comfortabel als ze in de volle aandacht staan. Een paar meiden die ik sprak gaven een antwoord met de strekking dat ze bang waren om iets doms te zeggen. Als we dit artikel van de correspondent mogen geloven zitten hier de mensen tussen die waarschijnlijk daadwerkelijk iets zinnigs toe te voegen hebben. Dit artikel gaat er kort gezegd over dat mensen die meer weten ook meer twijfelen(omdat ze zich beter bewust zijn van de gaten in hun kennis), maar dat de maatschappij is ingericht op mensen die daadkracht en zekerheid tonen, en dat de scepter dus gezwaaid wordt door 'incompetente grootsprekers'. Een oud, bekend, maar nog steeds gehandhaafd gegeven.
Nou wil ik mezelf en mijn andere 'aanwezige' klasgenootjes niet incompetent noemen, en ik stel vaker vragen dan dat ik daadwerkelijk denk dat ik een antwoord weet. Toch vind ik het jammer dat we altijd maar één groepje mensen te horen krijgen. Ik had het hier laatst nog over met een vriendin. Dan zie je in de cijferlijsten achten en negens, en dan denk ik: waar was jij tijdens werkcollege? Ik had graag geprofiteerd van jouw inzichten!!
Ik heb ook wel een oplossing voor dit probleem. Je moet niet denken dat je pas wat te zeggen hebt als je ergens zeker van bent, of denkt te zijn; Als je dus twijfelt, juist als je twijfelt, dan betekent dit misschien wel dat je iets op het spoor bent of dat iemand wellicht die twijfel weg kan nemen.
Wees niet bang om iets doms te zeggen: steek je vinger op en DEEL je overweging! Vertel waarom je twijfelt, welke gedachten gaan in je om! Werkcollege is gelukkig geen Tweede Kamerdebat. Je verliest geen stemmen als je niet doortastend en populistisch te werk gaat. En wellicht krijg je er iets voor terug, want misschien komt een klasgenoot door jouw overweging ineens op een prachtidee, waar jij weer profijt van hebt.
Ik weet het goed gemaakt: ik ga nog vaker proberen om even stil te zijn, maar dan beloof jij dat je een keer een risico neemt en je mond opentrekt. Deal?
Deze stelling komt velen waarschijnlijk bekend voor. Ik ben meestal één van die mensen die altijd aan het woord is. Niet omdat ik denk dat ik alles weet, maar omdat ik wil weten of mijn gedachtengang klopt. Ook vind ik het lastig om langdurig stil te zitten zonder deel te nemen. Ik hou mezelf dus maar bij de les door te participeren.
Toch vraag ik me wel eens af of ik anderen meer de ruimte moet geven. Ik heb ooit sociale vaardigheidstraining gehad, en tijdens één van die sessies hebben we de zogenaamde 'Roos van Leary' behandeld. Dit is een soort pie-chart die groepsdynamiek probeert te verklaren. Welke 'rol' je inneemt in een groep is natuurlijk afhankelijk van je eigen temperament, maar ook van de rest van de groep. De karakters en gedragingen in de groep beïnvloeden elkaar. Persoonlijk vond ik dit behoorlijk verhelderend.
Na een aantal weken werkcolleges moest ik ineens weer denken aan dit fenomeen. Het viel me namelijk op dat het merendeel van de groep namelijk amper iets zei, en soms zelfs haast gedwongen moet worden om deel te nemen aan de discussie. Ik begon me af te vragen of ik niet te veel ruimte innam in de groep. Misschien doe ik dat alsnog, maar dit bleek niet de reden voor hun stilte, want toen ik voor literatuur werd overgeplaatst naar een ander werkgroepje kreeg ik te horen dat mijn oude groepje mij miste, omdat het nu zo stil bleef tijdens dat werkcollege. Ik was oprecht verbaasd. Ik vroeg ze hoe het kwam dat zij vaak stil blijven. Sommigen voelen zich gewoon niet comfortabel als ze in de volle aandacht staan. Een paar meiden die ik sprak gaven een antwoord met de strekking dat ze bang waren om iets doms te zeggen. Als we dit artikel van de correspondent mogen geloven zitten hier de mensen tussen die waarschijnlijk daadwerkelijk iets zinnigs toe te voegen hebben. Dit artikel gaat er kort gezegd over dat mensen die meer weten ook meer twijfelen(omdat ze zich beter bewust zijn van de gaten in hun kennis), maar dat de maatschappij is ingericht op mensen die daadkracht en zekerheid tonen, en dat de scepter dus gezwaaid wordt door 'incompetente grootsprekers'. Een oud, bekend, maar nog steeds gehandhaafd gegeven.
Nou wil ik mezelf en mijn andere 'aanwezige' klasgenootjes niet incompetent noemen, en ik stel vaker vragen dan dat ik daadwerkelijk denk dat ik een antwoord weet. Toch vind ik het jammer dat we altijd maar één groepje mensen te horen krijgen. Ik had het hier laatst nog over met een vriendin. Dan zie je in de cijferlijsten achten en negens, en dan denk ik: waar was jij tijdens werkcollege? Ik had graag geprofiteerd van jouw inzichten!!
Ik heb ook wel een oplossing voor dit probleem. Je moet niet denken dat je pas wat te zeggen hebt als je ergens zeker van bent, of denkt te zijn; Als je dus twijfelt, juist als je twijfelt, dan betekent dit misschien wel dat je iets op het spoor bent of dat iemand wellicht die twijfel weg kan nemen.
Wees niet bang om iets doms te zeggen: steek je vinger op en DEEL je overweging! Vertel waarom je twijfelt, welke gedachten gaan in je om! Werkcollege is gelukkig geen Tweede Kamerdebat. Je verliest geen stemmen als je niet doortastend en populistisch te werk gaat. En wellicht krijg je er iets voor terug, want misschien komt een klasgenoot door jouw overweging ineens op een prachtidee, waar jij weer profijt van hebt.
Ik weet het goed gemaakt: ik ga nog vaker proberen om even stil te zijn, maar dan beloof jij dat je een keer een risico neemt en je mond opentrekt. Deal?
woensdag 15 oktober 2014
Leerdoel: Je zoekt t maar uit!
In de laatste week voor mijn eerste tentamenperiode is het me eindelijke duidelijk wat je eigenlijk leert op de Universiteit: Je leert dat je het zelf maar uit te zoeken. En zelfs dat moet je zelf uitzoeken.
Ik wist dat er op de uni een grote mate van zelfstandigheid van je wordt verwacht. Dat is ook logisch. Ik dacht dat die zelfstandigheid erin school dat je zelf moest inventariseren wat je opdrachten waren en wanneer die deadlines waren en hoe je die activiteiten ging plannen. Plausibel. In het begin van ons -nu al meest gehate- vak 'Proficiency'(academische taalvaardigheid), werd ons al tussen neus en lippen door een artikel in de maag gesplitst waarin het belang van een autonoom leerproces uit de doeken werd gedaan. Subtiel.
Wat ik niet wist, is dat die zelfstandigheid ook inhoudt dat je geacht wordt zelf te snappen wat het domein is van je, grotendeels impliciete, opdrachten. Belangrijke terzijde: zelfstandigheid staat gelijk aan intelligentie!
Voorbeeld: we werken bij proficiency al vijf weken aan een essay over literatuur. We krijgen les over 'thesis statements', de opbouw van alinea's, outlines, mindmaps, etc.
Drie kladversies vol met feedback later blijkt dat het toch ook wel erg belangrijk is om een bepaalde stijl van opmaak en citaat aan te houden: MLA in ons geval. Fijn. Ik me maar blindstaren op bepaalde opmerkingen dat mijn literaire analyse diepgaander mag, (in een essay van drie body paragraphs) terwijl dat niet eens het voornaamste doel is van de opdracht. Immers, het is een opdracht voor taalvaardigheid, en niet van literatuur...
Ze lijken er op de academie een sport van te maken om je nooit precies te vertellen wat ze van je verwachten. 'Jullie worden nu geacht dat zelf te snappen/uit te zoeken, we houden niet meer jullie handje vast.'
'Nu'. Sinds wanneer dan? Sinds het VWO? Sinds de twee maand vakantie die we tussen het VWO en de Universiteit hebben gehad waarin we onze hersens hebben gestoofd in zon, zee en alcohol?
Even vooropgesteld: ik vertel hier niets nieuws. Dat weet ik, want iedereen die ik dit verhaal vertel, herkent dit meteen. Evenals mijn verhalen over dingen die slecht/chaotisch geregeld zijn. Voor dat laatste heeft de Faculteit ook een louterend excuus: De docenten hebben het te druk, er zijn teveel studenten per docent. Juist. Als wij zeggen: We hebben het te druk: er is teveel huiswerk per dagen in de week, dan is dat ineens 'het werktempo dat wij nu worden geacht aan te kunnen'.
Nu het crisis is worden er maatregelen genomen om te zorgen dat het onderwijs de overheid minder geld kost. Ook dit probleem wordt bij de student neergelegd: Geen Stufi maar een lening, BSA, en een verplichte deelname aan een Matching Day, om te kijken of de studie wel echt bij je past. Dit laatste is ook bedoelt om uitval in het eerste jaar terug te dringen.
Volgens mij kunnen beide problemen heel makkelijk opgelost worden:
1. Zorg dat het intern functioneren van universiteiten op bedrijfskundig vlak beter geregeld is.
2. Laat die notie toch eens varen dat intelligentie en academisch denkniveau gelijk staat aan feilloos aanvoelen wat er van je verwacht wordt. Zelfs als je moet leren dat je moet omgaan met beperkte instructies, helpt het als je in het begin 'aan het handje' wordt genomen, dan zwembandjes krijgt, en uiteindelijk zelf kunt zwemmen in een nette schoolslag. Dit kost ook veel minder energie dan watertrappelen terwijl je moet nadenken of (en hoe)het ook beter en minder vermoeiend kan. Niet iedereen heeft dat uithoudingsvermogen en zo zal mening potentiële wedstrijdzwemmer verdronken zijn voordat hij een kans had. En het kost ook minder geld dan elk jaar weer een nieuw blik aspiranten open te trekken, in het diepe te gooien en kijken wie er boven water blijft...
Ik wist dat er op de uni een grote mate van zelfstandigheid van je wordt verwacht. Dat is ook logisch. Ik dacht dat die zelfstandigheid erin school dat je zelf moest inventariseren wat je opdrachten waren en wanneer die deadlines waren en hoe je die activiteiten ging plannen. Plausibel. In het begin van ons -nu al meest gehate- vak 'Proficiency'(academische taalvaardigheid), werd ons al tussen neus en lippen door een artikel in de maag gesplitst waarin het belang van een autonoom leerproces uit de doeken werd gedaan. Subtiel.
Wat ik niet wist, is dat die zelfstandigheid ook inhoudt dat je geacht wordt zelf te snappen wat het domein is van je, grotendeels impliciete, opdrachten. Belangrijke terzijde: zelfstandigheid staat gelijk aan intelligentie!
Voorbeeld: we werken bij proficiency al vijf weken aan een essay over literatuur. We krijgen les over 'thesis statements', de opbouw van alinea's, outlines, mindmaps, etc.
Drie kladversies vol met feedback later blijkt dat het toch ook wel erg belangrijk is om een bepaalde stijl van opmaak en citaat aan te houden: MLA in ons geval. Fijn. Ik me maar blindstaren op bepaalde opmerkingen dat mijn literaire analyse diepgaander mag, (in een essay van drie body paragraphs) terwijl dat niet eens het voornaamste doel is van de opdracht. Immers, het is een opdracht voor taalvaardigheid, en niet van literatuur...
Ze lijken er op de academie een sport van te maken om je nooit precies te vertellen wat ze van je verwachten. 'Jullie worden nu geacht dat zelf te snappen/uit te zoeken, we houden niet meer jullie handje vast.'
'Nu'. Sinds wanneer dan? Sinds het VWO? Sinds de twee maand vakantie die we tussen het VWO en de Universiteit hebben gehad waarin we onze hersens hebben gestoofd in zon, zee en alcohol?
Even vooropgesteld: ik vertel hier niets nieuws. Dat weet ik, want iedereen die ik dit verhaal vertel, herkent dit meteen. Evenals mijn verhalen over dingen die slecht/chaotisch geregeld zijn. Voor dat laatste heeft de Faculteit ook een louterend excuus: De docenten hebben het te druk, er zijn teveel studenten per docent. Juist. Als wij zeggen: We hebben het te druk: er is teveel huiswerk per dagen in de week, dan is dat ineens 'het werktempo dat wij nu worden geacht aan te kunnen'.
Nu het crisis is worden er maatregelen genomen om te zorgen dat het onderwijs de overheid minder geld kost. Ook dit probleem wordt bij de student neergelegd: Geen Stufi maar een lening, BSA, en een verplichte deelname aan een Matching Day, om te kijken of de studie wel echt bij je past. Dit laatste is ook bedoelt om uitval in het eerste jaar terug te dringen.
Volgens mij kunnen beide problemen heel makkelijk opgelost worden:
1. Zorg dat het intern functioneren van universiteiten op bedrijfskundig vlak beter geregeld is.
2. Laat die notie toch eens varen dat intelligentie en academisch denkniveau gelijk staat aan feilloos aanvoelen wat er van je verwacht wordt. Zelfs als je moet leren dat je moet omgaan met beperkte instructies, helpt het als je in het begin 'aan het handje' wordt genomen, dan zwembandjes krijgt, en uiteindelijk zelf kunt zwemmen in een nette schoolslag. Dit kost ook veel minder energie dan watertrappelen terwijl je moet nadenken of (en hoe)het ook beter en minder vermoeiend kan. Niet iedereen heeft dat uithoudingsvermogen en zo zal mening potentiële wedstrijdzwemmer verdronken zijn voordat hij een kans had. En het kost ook minder geld dan elk jaar weer een nieuw blik aspiranten open te trekken, in het diepe te gooien en kijken wie er boven water blijft...
maandag 6 oktober 2014
Literair gezever
Vanochtend hadden we hoorcollege over drama. Uiteraard kwam Miller's klassieker: 'Death of a Salesman', aan bod, aan maatschappijkritisch toneelstuk over de illusie die 'The American Dream' heet.
Onze docent merkte op dat de hoofdpersoon Willy Loman - 'Low Man' heet. Gretig schoot mijn vinger de lucht in. 'Nou heb ik je', dacht ik. Ik sputterde tegen dat ik op internet had gelezen dat Arthur Miller die interpretatie zelf al had afgedaan, de naam was willekeurig gekozen. De docent was amper onder de indruk; 'Athur Miller doesn't know what Arthur Miller wrote', was het uitermate diepzinnige antwoord.
Deze uitspraak is een voorbeeld van een fenomeen wat ze in de wereld van de literatuur 'the death of the author' noemen. Dit is onderdeel van de discussie die gaat over of de auteur wel of niet monopoly heeft op de betekenissen achter zijn verhaal. De meeste mensen in de wereld van de fictie zijn van mening van niet. Iedereen brengt immers zijn eigen referentiekader mee naar wat hij/zij leest, dus een verhaal heeft altijd betekenissen die de auteur niet in gedachten had bij het schrijven.
Nog een belangrijke complicatie: veel belangrijke schrijvers zijn al heel lang dood. Die kun je dus niet meer vragen naar hun bedoelingen, en dat maakt de discussie nogal zinloos. We moeten natuurlijk wel wat te doen hebben tijdens werkcollege;-)
Mijn zusje heeft altijd al korte metten gehad met 'literair geneuzel'. Toen ik vorig jaar op de VAVO aan het worstelen was met korte verhalen deed ik bij haar mijn beklag: 'En dan verwachten ze dat ik het belang van de kleur van die bokshandschoen* zie, terwijl het belang van de specifieke opera in een ander kort verhaal* dan weer te ver gezocht was volgens de docente(Wikipedia wees later uit dat ik toch gelijk had, maar dat terzijde). WAAROM IS DIE HANDSCHOEN ROZE?!?!?!'
Emma had een stuk minder moeite met die vraag als ik: 'Omdat iemand dat nou eenmaal zo opgeschreven heeft.'
Dat vat wel een beetje samen wat ik vanochtend voelde toen de docent mijn vraag zo makkelijk wegwuifde. Natuurlijk is het mogelijk dat Miller de naam op bewust niveau willekeurig heeft gekozen, maar dat zijn onderbewuste onder invloed van semiose toch een bepaalde associatie verwerkt heeft in de keuze van de achternaam van dit iconische personage...MAAR DAT KUNNEN WE NOOIT BEWIJZEN! Wie zijn wij dan om te zeggen dat we het beter weten dan de schepper van het stuk?
Nou vragen jullie je misschien af: 'wat zeur je nou, je hebt toch zelf een letterenstudie gekozen?'
Dat klopt. En vaak vind ik het ook kicken als ik nieuwe dingen ontdek in een verhaal.
Het zijn puzzeltjes vol avontuur. Maar de lijn tussen: 'OMG that's so aswesome I never would've picked up on that!' en 'Ok, now you're just bullshitting me' is flintertje dun, en ook nog eens niet recht.
Welkom op de Faculteit der Letteren! :D
*Joey Santa's Dood - Doeschka Meijsing
*De Binocle - Louis Couperus
Onze docent merkte op dat de hoofdpersoon Willy Loman - 'Low Man' heet. Gretig schoot mijn vinger de lucht in. 'Nou heb ik je', dacht ik. Ik sputterde tegen dat ik op internet had gelezen dat Arthur Miller die interpretatie zelf al had afgedaan, de naam was willekeurig gekozen. De docent was amper onder de indruk; 'Athur Miller doesn't know what Arthur Miller wrote', was het uitermate diepzinnige antwoord.
Deze uitspraak is een voorbeeld van een fenomeen wat ze in de wereld van de literatuur 'the death of the author' noemen. Dit is onderdeel van de discussie die gaat over of de auteur wel of niet monopoly heeft op de betekenissen achter zijn verhaal. De meeste mensen in de wereld van de fictie zijn van mening van niet. Iedereen brengt immers zijn eigen referentiekader mee naar wat hij/zij leest, dus een verhaal heeft altijd betekenissen die de auteur niet in gedachten had bij het schrijven.
Nog een belangrijke complicatie: veel belangrijke schrijvers zijn al heel lang dood. Die kun je dus niet meer vragen naar hun bedoelingen, en dat maakt de discussie nogal zinloos. We moeten natuurlijk wel wat te doen hebben tijdens werkcollege;-)
Mijn zusje heeft altijd al korte metten gehad met 'literair geneuzel'. Toen ik vorig jaar op de VAVO aan het worstelen was met korte verhalen deed ik bij haar mijn beklag: 'En dan verwachten ze dat ik het belang van de kleur van die bokshandschoen* zie, terwijl het belang van de specifieke opera in een ander kort verhaal* dan weer te ver gezocht was volgens de docente(Wikipedia wees later uit dat ik toch gelijk had, maar dat terzijde). WAAROM IS DIE HANDSCHOEN ROZE?!?!?!'
Emma had een stuk minder moeite met die vraag als ik: 'Omdat iemand dat nou eenmaal zo opgeschreven heeft.'
Dat vat wel een beetje samen wat ik vanochtend voelde toen de docent mijn vraag zo makkelijk wegwuifde. Natuurlijk is het mogelijk dat Miller de naam op bewust niveau willekeurig heeft gekozen, maar dat zijn onderbewuste onder invloed van semiose toch een bepaalde associatie verwerkt heeft in de keuze van de achternaam van dit iconische personage...MAAR DAT KUNNEN WE NOOIT BEWIJZEN! Wie zijn wij dan om te zeggen dat we het beter weten dan de schepper van het stuk?
Nou vragen jullie je misschien af: 'wat zeur je nou, je hebt toch zelf een letterenstudie gekozen?'
Dat klopt. En vaak vind ik het ook kicken als ik nieuwe dingen ontdek in een verhaal.
Het zijn puzzeltjes vol avontuur. Maar de lijn tussen: 'OMG that's so aswesome I never would've picked up on that!' en 'Ok, now you're just bullshitting me' is flintertje dun, en ook nog eens niet recht.
Welkom op de Faculteit der Letteren! :D
*Joey Santa's Dood - Doeschka Meijsing
*De Binocle - Louis Couperus
vrijdag 26 september 2014
Verwaarloosde vriendschappen, Bungee-kwartjes en ouderwetse processors.
Lieve lezer,
Blij dat je er weer bij bent! Ik realiseer me dat ik je heb verwaarloosd. Het spijt me, ik kan niet beloven dat het niet weer zal gebeuren. Het was ook niet dat er niets te schrijven viel. Eerder het tegenovergestelde: het is allemaal zo overweldigend!
Vanaf week één hebben we enorm veel 'huiswerk'. Ik weet dat die term studentikoos-onverantwoord is. 'Zelfstudie' heet het, geloof ik. Maar dit moment voelt het meer als werk dan als studie. Ik heb simpelweg geen tijd om de kennis in te laten zinken. En dat heeft tijd nodig. Sommige dingen zijn best ingewikkeld. Zo heb ik een linguistics-vak dat 'Sound structure' heet: klankleer. Zo zijn er linguïstische regels die worden uitgedrukt in haast algebraïsche formules. En telkens als ik denk dat ik het begin te snappen, komt er weer iets waaruit blijkt dat dit toch niet het geval is. Het kwartje lijkt te vallen, maar blijkt dan aan een bungee-koord vast te zitten. En je hebt altijd dat ene, spottende kwartje dat gewoon NIET uit de spaarpot komt, hoe je er ook aan schudt.
Ook vergeet ik door de hectiek soms om mijn studie cool te vinden. Jammer, want ik vind de stof echt wel super interessant. Ik wou dat ik meer tijd had per ding dat ik moet leren om er echt bij stil te kunnen staan. Een academische opleiding is er toch op gericht dat je analytisch leert denken. En zeker bij een abstract, 'menselijk' vak als literatuur vergt dit tijd en ruimte, de mooiste gedachten komen toch vaak als je aan het 'mijmeren' bent. Maar voor mijmeren is een zekere innerlijke rust nodig, die bereik je niet makkelijk als je je opgejaagd voelt...tot zover mijn kritiek op de maatregelen tegen het 'langstuderen'.
Met tijd bedoel ik overigens werkgeheugen. Mijn hersens zijn qua IQ best in orde, maar kennis verwerken tot een niveau waar ik grip op heb kost veel tijd. Je zou kunnen zeggen dat mijn computer draait op een oude processor. In staat tot complexe taken, maar traag. Je kunt er ook niet teveel opdrachten tegelijk ingooien, dan loopt mijn hoofd gewoon vast.
En telkens als ik mijn werktempo opgooi, krijgen we meer huiswerk mee(ja, ik hou het gewoon op huiswerk). Een beetje alsof ik achter een versnellende trein aanren.
Ik heb echt respect voor de mensen die er ook nog een baantje en een sociaal leven bij hebben. Ik heb besloten om bij te lenen. Iedereen die volgend jaar begint leent alles, dus we hebben straks toch allemaal een dikke schuld. Bovendien haal ik het niet als ik werk, en dan wordt mijn prestatiebeurs ook geen gift. Dat sociale leven is bij mij op een laag pitje beland. Ik heb nog niet eens voldoende overzicht om mijn studie-activiteiten efficiënt te plannen, laat staan dat ik ook nog contacten moet onderhouden.
Ik zie en spreek nog genoeg mensen, maar dat is omdat ik ze tegenkom, op college, op de Harmonie of in de UB, of op de studio waar ik sport. Want dat laatste wil ik toch echt wel blijven doen, al is het minder dan vóór mijn studie.
Nu ik dit verhaal teruglees voel ik me een beetje een zeikstraal. Het komt een beetje over alsof ik het Huilie-Huilie zwaar heb:-P. Dit is niet precies hoe ik het ervaar, ik vermaak me prima, ik voel me alleen wat ontheemd. Ik hoop dat het snel went!
Blij dat je er weer bij bent! Ik realiseer me dat ik je heb verwaarloosd. Het spijt me, ik kan niet beloven dat het niet weer zal gebeuren. Het was ook niet dat er niets te schrijven viel. Eerder het tegenovergestelde: het is allemaal zo overweldigend!
Vanaf week één hebben we enorm veel 'huiswerk'. Ik weet dat die term studentikoos-onverantwoord is. 'Zelfstudie' heet het, geloof ik. Maar dit moment voelt het meer als werk dan als studie. Ik heb simpelweg geen tijd om de kennis in te laten zinken. En dat heeft tijd nodig. Sommige dingen zijn best ingewikkeld. Zo heb ik een linguistics-vak dat 'Sound structure' heet: klankleer. Zo zijn er linguïstische regels die worden uitgedrukt in haast algebraïsche formules. En telkens als ik denk dat ik het begin te snappen, komt er weer iets waaruit blijkt dat dit toch niet het geval is. Het kwartje lijkt te vallen, maar blijkt dan aan een bungee-koord vast te zitten. En je hebt altijd dat ene, spottende kwartje dat gewoon NIET uit de spaarpot komt, hoe je er ook aan schudt.
Ook vergeet ik door de hectiek soms om mijn studie cool te vinden. Jammer, want ik vind de stof echt wel super interessant. Ik wou dat ik meer tijd had per ding dat ik moet leren om er echt bij stil te kunnen staan. Een academische opleiding is er toch op gericht dat je analytisch leert denken. En zeker bij een abstract, 'menselijk' vak als literatuur vergt dit tijd en ruimte, de mooiste gedachten komen toch vaak als je aan het 'mijmeren' bent. Maar voor mijmeren is een zekere innerlijke rust nodig, die bereik je niet makkelijk als je je opgejaagd voelt...tot zover mijn kritiek op de maatregelen tegen het 'langstuderen'.
Met tijd bedoel ik overigens werkgeheugen. Mijn hersens zijn qua IQ best in orde, maar kennis verwerken tot een niveau waar ik grip op heb kost veel tijd. Je zou kunnen zeggen dat mijn computer draait op een oude processor. In staat tot complexe taken, maar traag. Je kunt er ook niet teveel opdrachten tegelijk ingooien, dan loopt mijn hoofd gewoon vast.
En telkens als ik mijn werktempo opgooi, krijgen we meer huiswerk mee(ja, ik hou het gewoon op huiswerk). Een beetje alsof ik achter een versnellende trein aanren.
Ik heb echt respect voor de mensen die er ook nog een baantje en een sociaal leven bij hebben. Ik heb besloten om bij te lenen. Iedereen die volgend jaar begint leent alles, dus we hebben straks toch allemaal een dikke schuld. Bovendien haal ik het niet als ik werk, en dan wordt mijn prestatiebeurs ook geen gift. Dat sociale leven is bij mij op een laag pitje beland. Ik heb nog niet eens voldoende overzicht om mijn studie-activiteiten efficiënt te plannen, laat staan dat ik ook nog contacten moet onderhouden.
Ik zie en spreek nog genoeg mensen, maar dat is omdat ik ze tegenkom, op college, op de Harmonie of in de UB, of op de studio waar ik sport. Want dat laatste wil ik toch echt wel blijven doen, al is het minder dan vóór mijn studie.
Nu ik dit verhaal teruglees voel ik me een beetje een zeikstraal. Het komt een beetje over alsof ik het Huilie-Huilie zwaar heb:-P. Dit is niet precies hoe ik het ervaar, ik vermaak me prima, ik voel me alleen wat ontheemd. Ik hoop dat het snel went!
donderdag 4 september 2014
VerEngelsing, Verslonsing en Soggen.
Het zal jullie in de afgelopen posts misschien al opgevallen zijn dat ik af en toe Engelse termen door mijn Nederlandse zinnen gooi. Gewoon omdat sommige uitdrukkingen de lading van wat ik duidelijk wil maken beter dekken.
Mogelijk is het je helemaal niet opgevallen want dit is tegenwoordig vrij normaal. Zowel in het bedrijfsleven als in populair taalgebruik is de lijn tussen Nederlands, Engelse leenwoorden en Engels vrij vaag. Ik vrees echter dat de 'vervuiling' van mijn taalgebruik de komende tijd alleen maar toe zal nemen. Dan zijn jullie er maar vast op voorbereid.
Ik studeer namelijk Engels, een Bachelor die volledig in het Engels wordt gegeven. En we moeten onderling ook Engels praten. Momenteel vind ik dat nog wat awkward. Een beetje Engels praten met andere Nederlanders, what the hell. Ik vond het eerder altijd wat pretentieus overkomen als ik een groep Nederlanders dit zag doen. Het had in mijn belevingswereld ook altijd zo'n air van: 'kijk ons goed Engels kunnen.' Doe maar normaal. Maar goed, ik ontkom er niet aan, en het went vast.
Ik had het er met wat studiegenootjes al over dat het vreemd is om snel te moeten schakelen tussen twee talen. Dan wil je in de kantine koffie bestellen, of iets vragen aan de studentdesk en dan moet je echt denken: DIT KAN GEWOON IN HET NEDERLANDS! Een meisje moest er door vrienden aan herinnert worden dat ze nog steeds Engels sprak...En dan ben je dus nog maar net 2 dagen bezig...
Niet alleen het Engels spreken heeft direct effect op mij. Ook het studietempo is direct merkbaar in mijn mindset. Er zijn mij ineens een hele hoop dingen duidelijk geworden die eigenlijk heel voor de hand liggen. Ik snap bijvoorbeeld ineens waarom studenten er soms zo vercrackt uitzien.
Ik dacht altijd dat ze gewoon teveel zopen, ongezond aten en te weinig sliepen.
Dat heeft er misschien bij sommigen mee te maken, maar ik ben nu op de derde dag van mijn studie en heb mezelf al verscheidene malen betrapt op de gedachte: 'daar heb ik geen tijd voor', als het gaat om persoonlijke verzorging:
"Ik moet eigenlijk mijn wenkbrauwen epileren...ach, ziet niemand, ik moet nog 40 pagina's lezen."
"Ik moet eigenlijk nog wel even mijn nagellak eraf halen en evt. opnieuw doen...ach, wat kan het ook schelen, ik moet nog 2 werkcolleges voorbereiden..."
"Ik moet eigenlijk nog wel even mijn uitgroei bijverven...ik heb geen tijd om nieuwe verf te kopen(laat staan om haar te verven) want ik moet nog duizend printen voor mijn werkcolleges."
Ik had er overigens maar één dag voor nodig om erachter te komen waarom studenten allemaal op Allstars of Vansjes rondstappen. Al clickedy-clackend op mijn hakjes voelde ik me in het Academiegebouw en het Harmoniecomplex nogal zelfbewust. En ik altijd maar denken dat deze veredelde gympies een poging waren om nonchalant over te komen...
En dat ze meestal vertrapt zijn...tja. Ik heb geeneens tijd om haarverf te halen, dus tijd vinden om te shoppen voor nieuwe schoenen is, zelfs als je de financiële middelen hebt, natuurlijk al helemaal een uitdaging.
Ik heb eigenlijk ook helemaal geen tijd voor deze update. Maarja, er moet ook nog geSOGgt worden.
Ik heb het er maar druk mee...
Mogelijk is het je helemaal niet opgevallen want dit is tegenwoordig vrij normaal. Zowel in het bedrijfsleven als in populair taalgebruik is de lijn tussen Nederlands, Engelse leenwoorden en Engels vrij vaag. Ik vrees echter dat de 'vervuiling' van mijn taalgebruik de komende tijd alleen maar toe zal nemen. Dan zijn jullie er maar vast op voorbereid.
Ik studeer namelijk Engels, een Bachelor die volledig in het Engels wordt gegeven. En we moeten onderling ook Engels praten. Momenteel vind ik dat nog wat awkward. Een beetje Engels praten met andere Nederlanders, what the hell. Ik vond het eerder altijd wat pretentieus overkomen als ik een groep Nederlanders dit zag doen. Het had in mijn belevingswereld ook altijd zo'n air van: 'kijk ons goed Engels kunnen.' Doe maar normaal. Maar goed, ik ontkom er niet aan, en het went vast.
Ik had het er met wat studiegenootjes al over dat het vreemd is om snel te moeten schakelen tussen twee talen. Dan wil je in de kantine koffie bestellen, of iets vragen aan de studentdesk en dan moet je echt denken: DIT KAN GEWOON IN HET NEDERLANDS! Een meisje moest er door vrienden aan herinnert worden dat ze nog steeds Engels sprak...En dan ben je dus nog maar net 2 dagen bezig...
Niet alleen het Engels spreken heeft direct effect op mij. Ook het studietempo is direct merkbaar in mijn mindset. Er zijn mij ineens een hele hoop dingen duidelijk geworden die eigenlijk heel voor de hand liggen. Ik snap bijvoorbeeld ineens waarom studenten er soms zo vercrackt uitzien.
Ik dacht altijd dat ze gewoon teveel zopen, ongezond aten en te weinig sliepen.
Dat heeft er misschien bij sommigen mee te maken, maar ik ben nu op de derde dag van mijn studie en heb mezelf al verscheidene malen betrapt op de gedachte: 'daar heb ik geen tijd voor', als het gaat om persoonlijke verzorging:
"Ik moet eigenlijk mijn wenkbrauwen epileren...ach, ziet niemand, ik moet nog 40 pagina's lezen."
"Ik moet eigenlijk nog wel even mijn nagellak eraf halen en evt. opnieuw doen...ach, wat kan het ook schelen, ik moet nog 2 werkcolleges voorbereiden..."
"Ik moet eigenlijk nog wel even mijn uitgroei bijverven...ik heb geen tijd om nieuwe verf te kopen(laat staan om haar te verven) want ik moet nog duizend printen voor mijn werkcolleges."
Ik had er overigens maar één dag voor nodig om erachter te komen waarom studenten allemaal op Allstars of Vansjes rondstappen. Al clickedy-clackend op mijn hakjes voelde ik me in het Academiegebouw en het Harmoniecomplex nogal zelfbewust. En ik altijd maar denken dat deze veredelde gympies een poging waren om nonchalant over te komen...
En dat ze meestal vertrapt zijn...tja. Ik heb geeneens tijd om haarverf te halen, dus tijd vinden om te shoppen voor nieuwe schoenen is, zelfs als je de financiële middelen hebt, natuurlijk al helemaal een uitdaging.
Ik heb eigenlijk ook helemaal geen tijd voor deze update. Maarja, er moet ook nog geSOGgt worden.
Ik heb het er maar druk mee...
dinsdag 2 september 2014
NESTORdenen
Holy shit. Het studeren is AAN. Maandag de eerste colleges en direct al een inleveropdracht met deadline volgende ochtend 9 uur. Afgelopen vrijdag hadden we de formele introductie.
Daar moet je je het volgende bij voorstellen:
"Hallo, ik ben Dr. die-en-die, jullie studieadviseur, welkom op de opleiding, -contextueel relevant grapje-, algemene informatie, dit is je mentorgroepje."
"Hallo, mijn naam is Dr. die-en-die, ik ben jullie mentor, dit is jullie mentorgroepje, voorstelspelletje, hier hebben jullie een shitload aan praktische informatie, SUCCES."
Het leeuwendeel van die praktische informatie had te maken met de ICT. Nestor and the like. Voor de oningewijde lezer: Nestor is het Blackboard van de RUG. Blackboard is een digitale leeromgeving. Per vak heb je een pagina waar je kunt zien voor wanneer je wat moet doen en instructies. Dit alles moet je dus inventariseren voor al je vakken, inschatten hoeveel tijd je taken kosten en wanneer je wat gaat doen in een voor je werkcolleges strategische volgorde. Samen met je studentenmail en het programma Progress die je resultaten bijhoudt is Nestor je studiebijbel.
"Alle informatie zal jullie nu nog wel overspoelen en je weet misschien nog niet alles, maar dat wordt vanzelf duidelijk, maak je geen zorgen", werd ons tijdens de introductie verteld.
Dit zijn allemaal LEUGENS!
Tijd om te wennen aan de interface en functies van Nestor hebben we nauwelijks gehad. Nog voor de introductie hadden we ergens al een mailtje gekregen van: "hier en hier is je gebruikersnaam, dit is je studentenmail, neem alvast een kijkje."
Voor ons eerste hoorcollege moesten we 19 pagina's lezen, zo wist Nestor mij te vertellen. Ook moesten we na ons tweede college dus al opdrachten vinden en versturen via dit vernuftige programma. Het klinkt ook veel meer als een hondennaam vind ik: 'Nestor'. Maar deze hond commandeert mij, in plaats van andersom.
Ondertussen heb ik al meer dan 40 pagina's moeten lezen uit onder andere boeken die nog niet eens iedereen gekregen had ivm één of andere glitch in the system van de Studystore. Ook bleken niet alle titels via said Studystore beschikbaar. Dus mijn studiegenootjes en ik moesten direct aan de slag als bezige bijtjes. Boeken kopen van oudere jaars, boeken scannen, pdfjes doorsturen...Ik heb het gevoel dat ik al een maand bezig ben! Nog even en dan is het system overload...Bij mij, niet bij Nestor. Dan is de pis pas echt lauw.
Daar moet je je het volgende bij voorstellen:
"Hallo, ik ben Dr. die-en-die, jullie studieadviseur, welkom op de opleiding, -contextueel relevant grapje-, algemene informatie, dit is je mentorgroepje."
"Hallo, mijn naam is Dr. die-en-die, ik ben jullie mentor, dit is jullie mentorgroepje, voorstelspelletje, hier hebben jullie een shitload aan praktische informatie, SUCCES."
Het leeuwendeel van die praktische informatie had te maken met de ICT. Nestor and the like. Voor de oningewijde lezer: Nestor is het Blackboard van de RUG. Blackboard is een digitale leeromgeving. Per vak heb je een pagina waar je kunt zien voor wanneer je wat moet doen en instructies. Dit alles moet je dus inventariseren voor al je vakken, inschatten hoeveel tijd je taken kosten en wanneer je wat gaat doen in een voor je werkcolleges strategische volgorde. Samen met je studentenmail en het programma Progress die je resultaten bijhoudt is Nestor je studiebijbel.
"Alle informatie zal jullie nu nog wel overspoelen en je weet misschien nog niet alles, maar dat wordt vanzelf duidelijk, maak je geen zorgen", werd ons tijdens de introductie verteld.
Dit zijn allemaal LEUGENS!
Tijd om te wennen aan de interface en functies van Nestor hebben we nauwelijks gehad. Nog voor de introductie hadden we ergens al een mailtje gekregen van: "hier en hier is je gebruikersnaam, dit is je studentenmail, neem alvast een kijkje."
Voor ons eerste hoorcollege moesten we 19 pagina's lezen, zo wist Nestor mij te vertellen. Ook moesten we na ons tweede college dus al opdrachten vinden en versturen via dit vernuftige programma. Het klinkt ook veel meer als een hondennaam vind ik: 'Nestor'. Maar deze hond commandeert mij, in plaats van andersom.
Ondertussen heb ik al meer dan 40 pagina's moeten lezen uit onder andere boeken die nog niet eens iedereen gekregen had ivm één of andere glitch in the system van de Studystore. Ook bleken niet alle titels via said Studystore beschikbaar. Dus mijn studiegenootjes en ik moesten direct aan de slag als bezige bijtjes. Boeken kopen van oudere jaars, boeken scannen, pdfjes doorsturen...Ik heb het gevoel dat ik al een maand bezig ben! Nog even en dan is het system overload...Bij mij, niet bij Nestor. Dan is de pis pas echt lauw.
woensdag 27 augustus 2014
Plastic Fantastic
Vanochtend lag mijn collegekaart in de brievenbus. En ik ben er echt kinderachtig blij mee :-P
Het zegt natuurlijk niets over je waarde als mens dat je studeert of wat dan ook, en toch glim ik van trots nu ik mijn naam en foto op een al even glimmend stukje plastic van de Rijksuniversiteit van Groningen zie staan. En ook al ben je op de Uni for all intents and purposes 'maar een nummer', ik heb er wel mooi één.
Het is ook gewoon wel een beetje wat ik doe: ergens gepassioneerd op te reageren. Vlakke emoties zijn nooit mijn stijl geweest.
Toch is er ergens in mijn hoofd een stemmetje dat vind dat ik normaal moet doen. 'Je bent 26, get a grip. Iedereen studeert. Sterker nog: goed deel van je vrienden en kennissen is al (bijna) afgestudeerd en jij gaat een beetje lijp op een fucking pasje'.
Gelukkig is er een remedie tegen gemene interne stemmetjes: dingen in (het juiste) perspectief plaatsen. Op mondiale schaal is het helemaal niet zo normaal om te studeren. Zeker niet als vrouw.
In de Westerse wereld is het ook niet overal vanzelfsprekend om zonder vermogende ouders te studeren.
In Nederland is het procentueel ook niet zo normaal om universitair geschoold te zijn. Mijn beeld is gewoon scheef omdat ik al sinds mijn 18e vooral op de studentenvereniging heb rondgehangen.
En dan is er nog de meest belangrijke schaal: ikzelf. Na een levenspad met de nodige obstakels kies ik er na 7 jaar werken en een jaar soulsearching op mijn zesentwintigste voor om weer te gaan studeren. Voor zover daar een norm voor bestaat is dat zeker niet een vanzelfsprekende keuze. Bovendien ben ik tot nu toe de enige die zo streng is voor mezelf, want mijn omgeving is alleen maar vol lof. Ook heb ik nog nooit een gedragscode gezien waarin staat omschreven hoe iemand van zesentwintig zichzelf zou moeten gedragen, en zeker niet iemand vana zesentwintig die voor het eerst gaat studeren.
Dus to hell with it. Ik ga nog even een vreugdedansje doen met mijn glimmende stukje plastic XD
Het zegt natuurlijk niets over je waarde als mens dat je studeert of wat dan ook, en toch glim ik van trots nu ik mijn naam en foto op een al even glimmend stukje plastic van de Rijksuniversiteit van Groningen zie staan. En ook al ben je op de Uni for all intents and purposes 'maar een nummer', ik heb er wel mooi één.
Het is ook gewoon wel een beetje wat ik doe: ergens gepassioneerd op te reageren. Vlakke emoties zijn nooit mijn stijl geweest.
Toch is er ergens in mijn hoofd een stemmetje dat vind dat ik normaal moet doen. 'Je bent 26, get a grip. Iedereen studeert. Sterker nog: goed deel van je vrienden en kennissen is al (bijna) afgestudeerd en jij gaat een beetje lijp op een fucking pasje'.
Gelukkig is er een remedie tegen gemene interne stemmetjes: dingen in (het juiste) perspectief plaatsen. Op mondiale schaal is het helemaal niet zo normaal om te studeren. Zeker niet als vrouw.
In de Westerse wereld is het ook niet overal vanzelfsprekend om zonder vermogende ouders te studeren.
In Nederland is het procentueel ook niet zo normaal om universitair geschoold te zijn. Mijn beeld is gewoon scheef omdat ik al sinds mijn 18e vooral op de studentenvereniging heb rondgehangen.
En dan is er nog de meest belangrijke schaal: ikzelf. Na een levenspad met de nodige obstakels kies ik er na 7 jaar werken en een jaar soulsearching op mijn zesentwintigste voor om weer te gaan studeren. Voor zover daar een norm voor bestaat is dat zeker niet een vanzelfsprekende keuze. Bovendien ben ik tot nu toe de enige die zo streng is voor mezelf, want mijn omgeving is alleen maar vol lof. Ook heb ik nog nooit een gedragscode gezien waarin staat omschreven hoe iemand van zesentwintig zichzelf zou moeten gedragen, en zeker niet iemand vana zesentwintig die voor het eerst gaat studeren.
Dus to hell with it. Ik ga nog even een vreugdedansje doen met mijn glimmende stukje plastic XD
woensdag 20 augustus 2014
Aclomatiseren
Na 7 a 8 jaar gewerkt dan wel andere nuttige dagbesteding te hebben gevolgd wist ik niet meer dat het mogelijk was; Te lange vakanties doen een mens geen goed.
Begrijp me niet verkeerd, ik heb me prima vermaakt. Volop geluierd, geBBQt, gezonnebaad, gezwommen, gefeest, en zelfs een weekend gezeild op de wadden. Maar nu is het wel mooi geweest en bovendien is het shitweer.
Voor iemand wiens stemming bijna één op een te spiegelen is aan het weer(ik moet echt emigreren) is enige verplichte afleiding en inherente dagstructuur geen overbodige luxe. Met nog bijna 2 weken tot college komen de muren al aardig op me af.
Bij wijze van voorpret heb ik alvast maar een Aclokaart besteld. Ik wil alles doen: zwemmen, hiphop, pop/urban en misschien wil ik bij de Paaldansvereniging! Maar ik wil daarnaast wel bij mijn huidige studio blijven trainen. En er moet natuurlijk ook nog gestudeerd worden...Oh jee.
Ik dacht dat ik door mijn 'senioriteit' enigszins veilig was voor de Verlokking van de Vele Nieuwe Mogelijkheden die je als nieuwe student worden aangereikt...valt dat even tegen!
Begrijp me niet verkeerd, ik heb me prima vermaakt. Volop geluierd, geBBQt, gezonnebaad, gezwommen, gefeest, en zelfs een weekend gezeild op de wadden. Maar nu is het wel mooi geweest en bovendien is het shitweer.
Voor iemand wiens stemming bijna één op een te spiegelen is aan het weer(ik moet echt emigreren) is enige verplichte afleiding en inherente dagstructuur geen overbodige luxe. Met nog bijna 2 weken tot college komen de muren al aardig op me af.
Bij wijze van voorpret heb ik alvast maar een Aclokaart besteld. Ik wil alles doen: zwemmen, hiphop, pop/urban en misschien wil ik bij de Paaldansvereniging! Maar ik wil daarnaast wel bij mijn huidige studio blijven trainen. En er moet natuurlijk ook nog gestudeerd worden...Oh jee.
Ik dacht dat ik door mijn 'senioriteit' enigszins veilig was voor de Verlokking van de Vele Nieuwe Mogelijkheden die je als nieuwe student worden aangereikt...valt dat even tegen!
maandag 18 augustus 2014
Roosterstress
Met veel kunst en vliegwerk en wat hulp van een vriend heb ik mijn rooster weten te achterhalen op de RUG-site. Ik zweer je, die site is een soort toelatingstest: als je er niet mee overweg kunt ben je geen Uni-materiaal.
Uit dit rooster blijkt dat, afhankelijk van in welk studiegroepje ik zit, mijn sportregime mogelijk in de knel komt omdat ik dan college heb tot 18:00.
Meteen voel ik de drang iets aan mijn situatie te veranderen. Wie moet ik daarvoor mailen? Zou ik op Nestor al kunnen zien in welk groepje ik zit? Zou je mogen ruilen?
Berusting in mijn lot is iets dat niet in mijn aard lijkt te zitten. Nu kan een mens ook te veel berusten, ik zie in mijn omgeving zat mensen vanuit een soort inertie genoegen nemen met een situatie waarin ze eigenlijk niet gelukkig zijn, maar te veel controledrang is ook niet gezond. Toch maar even de introductiedag afwachten...
Uit dit rooster blijkt dat, afhankelijk van in welk studiegroepje ik zit, mijn sportregime mogelijk in de knel komt omdat ik dan college heb tot 18:00.
Meteen voel ik de drang iets aan mijn situatie te veranderen. Wie moet ik daarvoor mailen? Zou ik op Nestor al kunnen zien in welk groepje ik zit? Zou je mogen ruilen?
Berusting in mijn lot is iets dat niet in mijn aard lijkt te zitten. Nu kan een mens ook te veel berusten, ik zie in mijn omgeving zat mensen vanuit een soort inertie genoegen nemen met een situatie waarin ze eigenlijk niet gelukkig zijn, maar te veel controledrang is ook niet gezond. Toch maar even de introductiedag afwachten...
Brace yourselves; sjaarsupdates are coming...
Lieve lezer,
Na jaren het bloggen maar weer eens opgepakt.
Vaak word ik in het dagelijks leven geconfronteerd met zaken waar ik direct een mening over heb. En dat niet alleen, ik voel ook altijd sterk een aan Tourette grenzende neiging deze mening de wereld in te sturen vanuit het onderbuikgevoel: 'What's up with that?!'.
Een handicap waar meer mensen aan lijden en waar sinds de komst van de sociale media bijna geen palen en perken meer aan te stellen is.
Enfin. Nu kom ik in een situatie waarin nieuwe indrukken onvermijdelijk zijn. Indrukken die in die situatie(nieuwe studie) in principe vrij universeel zijn. Tot zover niets aan de hand. Als je echter 26 bent zoals ik dan horen deze indrukken bij de meeste mensen om je heen al tot het verleden, en roepen bij het uiten van dergelijke indrukken vooral nostalgische gevoelens op met herinneringen aan een simpeler leven...
Want je bent immers afgestudeerd en aan het werk, als je al een baan hebt kunnen vinden. Je hebt eindelijk geld, maar doordeweeks heb je geen tijd om er leuke dingen van te doen en in het weekend ben je te moe om nog wat te willen. Ik weet er alles van. Toen ik na de HAVO en wat niet noemenswaardige HBO-pogingen besloot te gaan werken zag mijn leven er precies zo uit.
Maar ik doe het dus andersom. Ik neem wel vaker de alternatieve route. Hoewel 'nemen' niet helemaal de juiste term is, want dat suggereert een bewust keuzeproces. Maar vooruit, zo is het gegaan een dit is waar ik nu sta: ik ga studeren! Toch nog! En jullie kunnen dit jaar allemaal meegenieten van mijn dagelijkse verontwaardiging over de gang van zaken, en over mijn ervaringen als 26jarige eerstejaars!
Na jaren het bloggen maar weer eens opgepakt.
Vaak word ik in het dagelijks leven geconfronteerd met zaken waar ik direct een mening over heb. En dat niet alleen, ik voel ook altijd sterk een aan Tourette grenzende neiging deze mening de wereld in te sturen vanuit het onderbuikgevoel: 'What's up with that?!'.
Een handicap waar meer mensen aan lijden en waar sinds de komst van de sociale media bijna geen palen en perken meer aan te stellen is.
Enfin. Nu kom ik in een situatie waarin nieuwe indrukken onvermijdelijk zijn. Indrukken die in die situatie(nieuwe studie) in principe vrij universeel zijn. Tot zover niets aan de hand. Als je echter 26 bent zoals ik dan horen deze indrukken bij de meeste mensen om je heen al tot het verleden, en roepen bij het uiten van dergelijke indrukken vooral nostalgische gevoelens op met herinneringen aan een simpeler leven...
Want je bent immers afgestudeerd en aan het werk, als je al een baan hebt kunnen vinden. Je hebt eindelijk geld, maar doordeweeks heb je geen tijd om er leuke dingen van te doen en in het weekend ben je te moe om nog wat te willen. Ik weet er alles van. Toen ik na de HAVO en wat niet noemenswaardige HBO-pogingen besloot te gaan werken zag mijn leven er precies zo uit.
Maar ik doe het dus andersom. Ik neem wel vaker de alternatieve route. Hoewel 'nemen' niet helemaal de juiste term is, want dat suggereert een bewust keuzeproces. Maar vooruit, zo is het gegaan een dit is waar ik nu sta: ik ga studeren! Toch nog! En jullie kunnen dit jaar allemaal meegenieten van mijn dagelijkse verontwaardiging over de gang van zaken, en over mijn ervaringen als 26jarige eerstejaars!
Abonneren op:
Posts (Atom)