Plastic Fantastic

Vanochtend lag mijn collegekaart in de brievenbus. En ik ben er echt kinderachtig blij mee :-P
Het zegt natuurlijk niets over je waarde als mens dat je studeert of wat dan ook, en toch glim ik van trots nu ik mijn naam en foto op een al even glimmend stukje plastic van de Rijksuniversiteit van Groningen zie staan. En ook al ben je op de Uni for all intents and purposes 'maar een nummer', ik heb er wel mooi één.

Het is ook gewoon wel een beetje wat ik doe: ergens gepassioneerd op te reageren. Vlakke emoties zijn nooit mijn stijl geweest.
Toch is er ergens in mijn hoofd een stemmetje dat vind dat ik normaal moet doen. 'Je bent 26, get a grip. Iedereen studeert. Sterker nog: goed deel van je vrienden en kennissen is al (bijna) afgestudeerd en jij gaat een beetje lijp op een fucking pasje'.

Gelukkig is er een remedie tegen gemene interne stemmetjes: dingen in (het juiste) perspectief plaatsen. Op mondiale schaal is het helemaal niet zo normaal om te studeren. Zeker niet als vrouw.
In de Westerse wereld is het ook niet overal vanzelfsprekend om zonder vermogende ouders te studeren.
In Nederland is het procentueel ook niet zo normaal om universitair geschoold te zijn. Mijn beeld is gewoon scheef omdat ik al sinds mijn 18e vooral op de studentenvereniging heb rondgehangen.

En dan is er nog de meest belangrijke schaal: ikzelf. Na een levenspad met de nodige obstakels kies ik er na 7 jaar werken en een jaar soulsearching op mijn zesentwintigste voor om weer te gaan studeren. Voor zover daar een norm voor bestaat is dat zeker niet een vanzelfsprekende keuze. Bovendien ben ik tot nu toe de enige die zo streng is voor mezelf, want mijn omgeving is alleen maar vol lof. Ook heb ik nog nooit een gedragscode gezien waarin staat omschreven hoe iemand van zesentwintig zichzelf zou moeten gedragen, en zeker niet iemand vana zesentwintig die voor het eerst gaat studeren.

Dus to hell with it. Ik ga nog even een vreugdedansje doen met mijn glimmende stukje plastic XD

Aclomatiseren

Na 7 a 8 jaar gewerkt dan wel andere nuttige dagbesteding te hebben gevolgd wist ik niet meer dat het mogelijk was; Te lange vakanties doen een mens geen goed.
Begrijp me niet verkeerd, ik heb me prima vermaakt. Volop geluierd, geBBQt, gezonnebaad, gezwommen, gefeest, en zelfs een weekend gezeild op de wadden. Maar nu is het wel mooi geweest en bovendien is het shitweer.
Voor iemand wiens stemming bijna één op een te spiegelen is aan het weer(ik moet echt emigreren) is enige verplichte afleiding en inherente dagstructuur geen overbodige luxe. Met nog bijna 2 weken tot college komen de muren al aardig op me af.
Bij wijze van voorpret heb ik alvast maar een Aclokaart besteld. Ik wil alles doen: zwemmen, hiphop, pop/urban en misschien wil ik bij de Paaldansvereniging! Maar ik wil daarnaast wel bij mijn huidige studio blijven trainen. En er moet natuurlijk ook nog gestudeerd worden...Oh jee.
Ik dacht dat ik door mijn 'senioriteit' enigszins veilig was voor de Verlokking van de Vele Nieuwe Mogelijkheden die je als nieuwe student worden aangereikt...valt dat even tegen!

Roosterstress

Met veel kunst en vliegwerk en wat hulp van een vriend heb ik mijn rooster weten te achterhalen op de RUG-site. Ik zweer je, die site is een soort toelatingstest: als je er niet mee overweg kunt ben je geen Uni-materiaal.

Uit dit rooster blijkt dat, afhankelijk van in welk studiegroepje ik zit, mijn sportregime mogelijk in de knel komt omdat ik dan college heb tot 18:00.
Meteen voel ik de drang iets aan mijn situatie te veranderen. Wie moet ik daarvoor mailen? Zou ik op Nestor al kunnen zien in welk groepje ik zit? Zou je mogen ruilen?

Berusting in mijn lot is iets dat niet in mijn aard lijkt te zitten. Nu kan een mens ook te veel berusten, ik zie in mijn omgeving zat mensen vanuit een soort inertie genoegen nemen met een situatie waarin ze eigenlijk niet gelukkig zijn, maar te veel controledrang is ook niet gezond. Toch maar even de introductiedag afwachten...

Brace yourselves; sjaarsupdates are coming...

Lieve lezer,

Na jaren het bloggen maar weer eens opgepakt.
Vaak word ik in het dagelijks leven geconfronteerd met zaken waar ik direct een mening over heb. En dat niet alleen, ik voel ook altijd sterk een aan Tourette grenzende neiging deze mening de wereld in te sturen vanuit het onderbuikgevoel: 'What's up with that?!'.
Een handicap waar meer mensen aan lijden en waar sinds de komst van de sociale media bijna geen palen en perken meer aan te stellen is.

Enfin. Nu kom ik in een situatie waarin nieuwe indrukken onvermijdelijk zijn. Indrukken die in die situatie(nieuwe studie) in principe vrij universeel zijn. Tot zover niets aan de hand. Als je echter 26 bent zoals ik dan horen deze indrukken bij de meeste mensen om je heen al tot het verleden, en roepen bij het uiten van dergelijke indrukken vooral nostalgische gevoelens op met herinneringen aan een simpeler leven...

Want je bent immers afgestudeerd en aan het werk, als je al een baan hebt kunnen vinden. Je hebt eindelijk geld, maar doordeweeks heb je geen tijd om er leuke dingen van te doen en in het weekend ben je te moe om nog wat te willen. Ik weet er alles van. Toen ik na de HAVO en wat niet noemenswaardige HBO-pogingen besloot te gaan werken zag mijn leven er precies zo uit.

Maar ik doe het dus andersom. Ik neem wel vaker de alternatieve route. Hoewel 'nemen' niet helemaal de juiste term is, want dat suggereert een bewust keuzeproces. Maar vooruit, zo is het gegaan een dit is waar ik nu sta: ik ga studeren! Toch nog! En jullie kunnen dit jaar allemaal meegenieten van mijn dagelijkse verontwaardiging over de gang van zaken, en over mijn ervaringen als 26jarige eerstejaars!