Lieve lezer,
Blij dat je er weer bij bent! Ik realiseer me dat ik je heb verwaarloosd. Het spijt me, ik kan niet beloven dat het niet weer zal gebeuren. Het was ook niet dat er niets te schrijven viel. Eerder het tegenovergestelde: het is allemaal zo overweldigend!
Vanaf week één hebben we enorm veel 'huiswerk'. Ik weet dat die term studentikoos-onverantwoord is. 'Zelfstudie' heet het, geloof ik. Maar dit moment voelt het meer als werk dan als studie. Ik heb simpelweg geen tijd om de kennis in te laten zinken. En dat heeft tijd nodig. Sommige dingen zijn best ingewikkeld. Zo heb ik een linguistics-vak dat 'Sound structure' heet: klankleer. Zo zijn er linguïstische regels die worden uitgedrukt in haast algebraïsche formules. En telkens als ik denk dat ik het begin te snappen, komt er weer iets waaruit blijkt dat dit toch niet het geval is. Het kwartje lijkt te vallen, maar blijkt dan aan een bungee-koord vast te zitten. En je hebt altijd dat ene, spottende kwartje dat gewoon NIET uit de spaarpot komt, hoe je er ook aan schudt.
Ook vergeet ik door de hectiek soms om mijn studie cool te vinden. Jammer, want ik vind de stof echt wel super interessant. Ik wou dat ik meer tijd had per ding dat ik moet leren om er echt bij stil te kunnen staan. Een academische opleiding is er toch op gericht dat je analytisch leert denken. En zeker bij een abstract, 'menselijk' vak als literatuur vergt dit tijd en ruimte, de mooiste gedachten komen toch vaak als je aan het 'mijmeren' bent. Maar voor mijmeren is een zekere innerlijke rust nodig, die bereik je niet makkelijk als je je opgejaagd voelt...tot zover mijn kritiek op de maatregelen tegen het 'langstuderen'.
Met tijd bedoel ik overigens werkgeheugen. Mijn hersens zijn qua IQ best in orde, maar kennis verwerken tot een niveau waar ik grip op heb kost veel tijd. Je zou kunnen zeggen dat mijn computer draait op een oude processor. In staat tot complexe taken, maar traag. Je kunt er ook niet teveel opdrachten tegelijk ingooien, dan loopt mijn hoofd gewoon vast.
En telkens als ik mijn werktempo opgooi, krijgen we meer huiswerk mee(ja, ik hou het gewoon op huiswerk). Een beetje alsof ik achter een versnellende trein aanren.
Ik heb echt respect voor de mensen die er ook nog een baantje en een sociaal leven bij hebben. Ik heb besloten om bij te lenen. Iedereen die volgend jaar begint leent alles, dus we hebben straks toch allemaal een dikke schuld. Bovendien haal ik het niet als ik werk, en dan wordt mijn prestatiebeurs ook geen gift. Dat sociale leven is bij mij op een laag pitje beland. Ik heb nog niet eens voldoende overzicht om mijn studie-activiteiten efficiënt te plannen, laat staan dat ik ook nog contacten moet onderhouden.
Ik zie en spreek nog genoeg mensen, maar dat is omdat ik ze tegenkom, op college, op de Harmonie of in de UB, of op de studio waar ik sport. Want dat laatste wil ik toch echt wel blijven doen, al is het minder dan vóór mijn studie.
Nu ik dit verhaal teruglees voel ik me een beetje een zeikstraal. Het komt een beetje over alsof ik het Huilie-Huilie zwaar heb:-P. Dit is niet precies hoe ik het ervaar, ik vermaak me prima, ik voel me alleen wat ontheemd. Ik hoop dat het snel went!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten