In de laatste week voor mijn eerste tentamenperiode is het me eindelijke duidelijk wat je eigenlijk leert op de Universiteit: Je leert dat je het zelf maar uit te zoeken. En zelfs dat moet je zelf uitzoeken.
Ik wist dat er op de uni een grote mate van zelfstandigheid van je wordt verwacht. Dat is ook logisch. Ik dacht dat die zelfstandigheid erin school dat je zelf moest inventariseren wat je opdrachten waren en wanneer die deadlines waren en hoe je die activiteiten ging plannen. Plausibel. In het begin van ons -nu al meest gehate- vak 'Proficiency'(academische taalvaardigheid), werd ons al tussen neus en lippen door een artikel in de maag gesplitst waarin het belang van een autonoom leerproces uit de doeken werd gedaan. Subtiel.
Wat ik niet wist, is dat die zelfstandigheid ook inhoudt dat je geacht wordt zelf te snappen wat het domein is van je, grotendeels impliciete, opdrachten. Belangrijke terzijde: zelfstandigheid staat gelijk aan intelligentie!
Voorbeeld: we werken bij proficiency al vijf weken aan een essay over literatuur. We krijgen les over 'thesis statements', de opbouw van alinea's, outlines, mindmaps, etc.
Drie kladversies vol met feedback later blijkt dat het toch ook wel erg belangrijk is om een bepaalde stijl van opmaak en citaat aan te houden: MLA in ons geval. Fijn. Ik me maar blindstaren op bepaalde opmerkingen dat mijn literaire analyse diepgaander mag, (in een essay van drie body paragraphs) terwijl dat niet eens het voornaamste doel is van de opdracht. Immers, het is een opdracht voor taalvaardigheid, en niet van literatuur...
Ze lijken er op de academie een sport van te maken om je nooit precies te vertellen wat ze van je verwachten. 'Jullie worden nu geacht dat zelf te snappen/uit te zoeken, we houden niet meer jullie handje vast.'
'Nu'. Sinds wanneer dan? Sinds het VWO? Sinds de twee maand vakantie die we tussen het VWO en de Universiteit hebben gehad waarin we onze hersens hebben gestoofd in zon, zee en alcohol?
Even vooropgesteld: ik vertel hier niets nieuws. Dat weet ik, want iedereen die ik dit verhaal vertel, herkent dit meteen. Evenals mijn verhalen over dingen die slecht/chaotisch geregeld zijn. Voor dat laatste heeft de Faculteit ook een louterend excuus: De docenten hebben het te druk, er zijn teveel studenten per docent. Juist. Als wij zeggen: We hebben het te druk: er is teveel huiswerk per dagen in de week, dan is dat ineens 'het werktempo dat wij nu worden geacht aan te kunnen'.
Nu het crisis is worden er maatregelen genomen om te zorgen dat het onderwijs de overheid minder geld kost. Ook dit probleem wordt bij de student neergelegd: Geen Stufi maar een lening, BSA, en een verplichte deelname aan een Matching Day, om te kijken of de studie wel echt bij je past. Dit laatste is ook bedoelt om uitval in het eerste jaar terug te dringen.
Volgens mij kunnen beide problemen heel makkelijk opgelost worden:
1. Zorg dat het intern functioneren van universiteiten op bedrijfskundig vlak beter geregeld is.
2. Laat die notie toch eens varen dat intelligentie en academisch denkniveau gelijk staat aan feilloos aanvoelen wat er van je verwacht wordt. Zelfs als je moet leren dat je moet omgaan met beperkte instructies, helpt het als je in het begin 'aan het handje' wordt genomen, dan zwembandjes krijgt, en uiteindelijk zelf kunt zwemmen in een nette schoolslag. Dit kost ook veel minder energie dan watertrappelen terwijl je moet nadenken of (en hoe)het ook beter en minder vermoeiend kan. Niet iedereen heeft dat uithoudingsvermogen en zo zal mening potentiële wedstrijdzwemmer verdronken zijn voordat hij een kans had. En het kost ook minder geld dan elk jaar weer een nieuw blik aspiranten open te trekken, in het diepe te gooien en kijken wie er boven water blijft...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten