tag:blogger.com,1999:blog-13261684849458105922024-03-07T22:36:45.816-08:0026 en SjaarsXara_1988http://www.blogger.com/profile/06865068072329978204noreply@blogger.comBlogger22125tag:blogger.com,1999:blog-1326168484945810592.post-11805367618976692072015-07-01T02:17:00.000-07:002015-07-03T07:05:37.802-07:00WAT een jaar :D (propedeuse is binnen en een heel lang verhaal waarom mijn studie awesome is :-P)Lieve lezer,<br />
<br />
Wat een jaar.<br />
Achteraf lijkt het voorbij gevlogen, maar dat is natuurlijk niet de realiteit. Vooral in het midden waren er momenten dat ik het bijna had opgegeven. De studentenpsycholoog die ik daarop inschakelde vroeg mij zelfs 'of het het allemaal wel waard was'. PARDON?!?!?! Nog afgezien van het feit dat je MET bachelor en master nog niet eens ergens komt in de wereld, laat staan zonder, begon ik me steeds meer te beseffen wat een incompleet mens ik eigenlijk was zonder de kennis die ik aan het vergaren was. Dit aspect van de studie was dan ook niet het probleem, alle rompslomp eromheen, dat dreigde mij de das om te doen. Het heeft me ook best wat gekost aan lichamelijk en geestelijk uithoudingsvermogen. Mijn sociale leven onderhouden ging nog maar mondjesmaat, en het sporten ging ook met ups en downs. Slapen ging soms slecht, mijn huid reageerde nogal op de stress, en paniekaanvallen kwamen regelmatig voor. Maar ik heb doorgezet, en nu, nu het jaar succesvol is afgesloten, kan ik oprecht zeggen: Het was het waard. Vooral het laatste blok heeft mij dit bewezen. de vakken gingen verdacht soepel, en zelfs de stressvolle momenten kwam ik verdacht kalm door. Één vak in het bijzonder heeft mijn motivatie voor deze studie gered: literaire theorie en kritiek. Daarin kwamen belangrijke stromingen voorbij die literatuur door een bepaalde lens analyseren. Opeens werd het vage gedoe rond literatuur, waar ik tot dan toe 6jes voor haalde, me helder. Ik schreef een essay over homo-romantische en homoseksuele aspecten in Joseph Conrad's <i>Heart of Darkness</i>. Ik kreeg er een 9,6 voor. Eerder had ik mijn eigen essay als bullshit bestempeld. Het enige dat ik namelijk gedaan heb is passages uitgekozen die als homoromantisch of homoseksueel geïnterpreteerd konden worden en die toegelicht. Maar wat is daarvan de relevantie in dit verhaal? Met die vraag worstelde ik zelf ook, want ik dacht dat het juist de bedoeling was om GEEN stempels te plakken op dingen, omdat stempels nogal beklemmend kunnen werken. Zo leerde ik bijvoorbeeld dat het begrip 'heteroseksueel' pas 11 jaar later werd uitgevonden dan Homoseksueel, enkel omdat we, zoals enkele semiologen al opmerkten, dingen alleen kunnen definiëren om wat ze NIET zijn. Er komen ook steeds meer namen voor geaardheden en genders, omdat de bestaande stempels niet afdoende zijn voor alle mensen om zich in thuis te voelen...Daarnaast zat/zit homoseksualiteit in een soort taboesfeer. Één van de richtlijnen van de school 'Lesbian/Gay Criticism' is om gay aspecten van mainstream literatuur aan te stippen waar nog nooit echt aandacht aan is besteed. Vanaf deze hoek kan het interessant zijn om Conrads werk te lezen door een homoseksuele bril, omdat men het altijd alleen maar heeft over de behandeling van de natives in de Congo. Ongeacht of ik dit nou echt revolutionair vind (ben ik zelf nog niet over uit) snap ik nu wel beter waarom mensen soms contexten bij een verhaal slepen waarvan ik altijd dacht: HÓE DAN?!?!?! Op mijn examen moest ik de relevantie van het begrip 'realiteit' uitleggen in de scholen Marxisme, Structuralisme en Post-Modernisme aan de hand van de bijbehorende essays in onze dikke vette Anthology of Criticism, de bijbel van de literaire kritiek. Met name structuralisme en de tegenreactie daarop: post-structuralisme en post-modernisme vind ik fantastisch. Met betrekking tot literatuur zijn onder andere semiologie en de discussie art vs nature relevant. Semiologie is de leer van tekens; onderzoek naar
betekenistoekenning op grond waarvan mensen handelen (taal, gebaren,
kleding, afbeeldingen enz.). Post-modernisten gaan ervan uit dat, bouwend op de leer van De Saussure over signs and signifiers, dat(losse parafrase) de tekens symbolisch en dus arbitrair zijn. Bijvoorbeeld: de verzameling klanken (en de manier waarop wij die spellen) die wij gebruiken om naar een kat te verwijzen: 'kat' heeft eigenlijk in geen enkele manier echt met het daadwerkelijke object 'kat' te maken. Het is eigenlijk net economie: iedereen snapt wat je bedoelt als je 'kat' zegt, net zoals iedereen snapt dat je het dus niet over een hond hebt, en omdat iedereen dit accepteert, krijgt het woord 'kat' waarde. Alleen daarom betekent het willekeurige woord 'kat', 'kat' en niet 'hond'. Afijn, dan heb je dus Baudrillard, een Post-Modernist. Wat ik ervan begrepen heb hanteert hij een aantal stadia van verwijdering van de realiteit. Denk inception. Het begint al bij taal. Als je bedenkt dat onze taal slechts een abstractie (art) en dus een simulatie is van de werkelijkheid (nature), dan raak je al van de realiteit verwijderd zodra je die probeert te verwoorden(denk eens terug aan de 'wildgroei' aan geaardheden en gendertyperingen). Maar het gaat volgens hem pas echt mis als je gaat vertrouwen in de simulatie als werkelijkheid. En het kan nog veel erger; in de moderne maatschappij zijn de simulaties er soms nog eerder dan de realiteit, ze WORDEN een realiteit...(hyperrealiteit). Hij heeft dan ook theorieën die zeggen dat massacommunicatie en reclame ons nog verder van de realiteit hebben gebracht. De commercie heeft immers 'behoeften' gecreëerd die niet bestonden vóór ze werden gepromoot door het bedrijf dat ze wil verkopen. Zijn voorbeeld is Disneyworld (Amerika). Volgens hem wordt Disneyworld gepresenteerd als nep, als imagery, waardoor we er extra van overtuigd raken dat alles buiten Disneyland echt is, terwijl het dagelijks leven (zeker in Amerika) ook allang niet meer echt is...Mind = blown. Waarop ik me wel afvraag, als alles zo arbitrair en random is, en we de daadwerkelijke realiteit niet kunnen omvatten met taal en teken, hoe Baudrillard dan pretendeert een soort hiërarchie aan te brengen in de verwijdering van die realiteit...<br />
Dit allemaal even terzijde: de vraag hoe taal zijn betekenis krijgt, en de implicaties ervan. DAT is waarom ik deze studie wilde doen. Sinds ik me kan herinneren vond ik taal al fascinerend. Ik kan me herinneren dat ik als puber uren kon spenderen aan het volschrijven van dagboeken waarin ik probeerde mijn innerlijke leven zo accuraat mogelijk te uiten. Ik was ervan overtuigd dat als ik hierin zou slagen, ik me kon bevrijden van alles wat me dwarszat. Het zou werken als de hersenpan van Dumbledore in Harry Potter. Dit geloof ik inmiddels niet meer 100%, maar wel dat mensen elkaar proberen te bereiken door middel van taal. Een bijna onmogelijke missie vanwege de inherente beperkingen van dit tekensysteem dat eigenlijk geen inherente, uniforme betekenis heeft(holy shit!) De potentie en beperkingen hierin vind ik fascinerend. Ik ben dan ook blij dat ik dit laatste vak met een 9 heb afgerond. Het sterkt me in de overtuiging dat ik de juiste studie heb gekozen. Ik mag dan bijna 27 zijn en tweedejaars, ik ben op de goeie weg. Zo kunnen we de zomer wel in! Xara_1988http://www.blogger.com/profile/06865068072329978204noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1326168484945810592.post-46315535939990476122015-06-20T08:35:00.002-07:002015-06-20T08:35:17.366-07:00Waiting game Één cijfer dat hoger moet zijn dan een 2,9. Dat staat er nog tussen mij mijn propedeuse. Dit cijfer laat waarschijnlijk nog even op zich wachten (uiterlijk tot 29 juni), wat betekent dat iedereen die roept dat ik mijn P al praktisch<i> in the pocket</i> heb hysterisch gecorrigeerd wordt dat ze het niet moeten jinxen. Vanochtend kreeg ik een fatsoenlijke voldoende terug op Frans, wat betekent dat de ECT-teller nu op 55/60 staat. Nu moet en zal ik ook die laatste 5 puntjes binnenhalen voor de zomervakantie wat mij betreft echt begint. Mocht blijken dat ik tijdens mijn literatuurtentamen een vlaag van extreme verstandsverbijstering had en ik die 2,9 niet heb weten te halen, dan is de herkansing 3 juli. <br />
De vakantie is dus nog niet eens echt begonnen, maar ik verveel me nu al uit de naad. Genoeg boeken te lezen, patronen te haken, etc. Gek hoe je tijdens je studie denkt: OMG als ik maar tijd had zou ik...en als het dan zover is dan verdrink je in de zee van tijd die je opeens hebt. Ik zeg dan ook bewust 'verveling', want dit betekent niet dat je niets te doen hebt, maar dat je niets wilt doen. Het is een soort stimulatie impotentie. Net als eenzaamheid: vaak ben je niet alleen, het gezelschap doet zijn werk gewoon niet voor je gemoed. Maar ik dwaal af. Verveling dus. Weetje, ik geef ook het weer de schuld. Vorig jaar ging ik ook niet op vakantie en heb ik me wekenlang prima vermaakt. Maar toen was het altijd mooi weer, dan is er altijd wel ergens een barbeque, een plantsoen-, of hoornsemeerchillsessie of een terrasje wat je kunt meepakken. Het maakt vaak niet uit dat het vage kennissen zijn die je de rest van het jaar niet spreekt: in de zomer is iedereen die nog in Groningen is één scene. Maar dan moet het dus wel zomer zijn. Morgen gaat de zomer officieel in, maar het weer lijkt er nog niet helemaal van op de hoogte. Misschien toch maar even gaan kijken of er ergens nog een last minutje te boeken valt...Xara_1988http://www.blogger.com/profile/06865068072329978204noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1326168484945810592.post-7951088312405799992015-05-03T04:19:00.003-07:002015-05-04T00:39:32.315-07:00B(l)oggenLieve lezer,<br />
<br />
Eigenlijk had ik al eerder een nieuw blogitem willen publiceren, maar ik wachtte tot ik mijn laatste cijfer van de afgelopen tentamenperiode binnen had. Althans, dat hield ik mezelf voor, want dat cijfer ligt er ook al een tijdje. Kennelijk vertoonde ik Blog Ontwijkend Gedrag XD<br />
<br />
Wonder boven wonder heb ik alles gehaald! Zèlfs mijn essay voor taalvaardigheid, die ik tussen de bedrijven door had opgesteld. Toen ik met de docent meeliep om mijn feedback te bekijken vroeg hij voorzichtig of ik tevreden was met mijn cijfer. Ik reageerde verbaasd, want ik was extatisch over de 7,25 die ik terug had gekregen voor mijn, wat ik dacht pro-forma ingeleverde, werk. Hij vroeg het omdat hij het gevoel had dat er meer had ingezeten, omdat mijn tekst goed gestructureerd en gefocust was en dat ik goede punten maakte, maar als ik één en ander net wat beter uitwerkte zou er nóg een hoger cijfer inzitten. Oh, en of hij mijn essay mocht laten zien aan een andere leerling die hetzelfde had geprobeerd maar de mist was ingegaan.<br />
<br />
HO. Éven terug. Gestructureerd en gefocust? Niet bepaald woorden die in me opkomen als ik mezelf moet omschrijven. Als voorbeeld gebruiken? Kennelijk was het keurig werk... <br />
Een stukje chronische zelfonderschatting zit er altijd in, maar vaak heb ik ook echt geen idee wat ik aan het doen ben. Althans, niet bewust. Alsof ik in een roes mijn opdrachten schrijf. Als ik het later teruglees denk ik vaak: oh, het was inderdaad niet slecht. Op het moment zelf heb je daar niets aan. Onbewuste bekwaamheid is soms stap één(opdracht correct uitvoeren maar niet weten hoe of waarom), maar niet een stadium waar je zelfvertrouwen uit kunt putten.<br />
Ik weet nog dat ik vorige zomer een discussie had met vrienden over Vrije Wil, en in welke mate dat überhaubt bestaat. De conclusie was ongeveer dat dit afhangt van je definitie van Vrije Wil, maar daar zal ik nu verder niet te diep op ingaan. Wat me met name is bijgebleven (ik had wel bier gehad, dus het volgende is een 10 maand oude getuigenis over een aangeschoten nacht) is iets dat één van hen vertelde over studies die suggereren dat het bewustzijn en de vrije wil X milliseconden achter lopen op het onderbewustzijn. Een van de bewijzen hiervoor was dat mensen de mogelijkheid hebben om processen dusdanig te oefenen dat ze onbewust uitgevoerd kunnen worden, hetgeen nodig is omdat het bewuste keuzeproces te langzaam is. Denk aan autorijden, maar ook pianospelen. Het bleek dat, vóór dat mensen een keuze maakten voor een bepaalde actie, de mechanismen om die actie uit te voeren al in gang waren gezet door het onderbewuste. Dit impliceert dat eigenlijk het onderbewuste alle keuzes maakt, wat betekent dat zelfbewustzijn en vrije wil enkel mechanismen zijn om een soort post-hoc logica toe te passen op wat er om je heen gebeurt en hoe jij daarop reageert, wat(afhankelijk van je definitie ervan) suggereert dat vrije wil eigenlijk niet bestaat... Holy shit. Moraal van dit ingewikkelde verhaal? Kennelijk maakt mijn onderbewuste momenteel goeie beslissingen. Het zou fijn zijn als mijn bewustzijn wat sneller kon wezen met het toepassen van post-hoc logica, want ik merk dat ik het nodig heb om te begrijpen wat er allemaal gebeurt in mijn leven momenteel :-P<br />
<br />
Toch is er goed nieuws. Momenteel heb ik het gevoel dat ik eigenlijk mijn mojo begin te vinden op de Universiteit. Ik begin steeds beter door te krijgen hoe ik om moet gaan met vragen waarvan ik denk: 'ja, maar dit, en zus, en hoe zit het dan met...'. Vaak is het namelijk de bedoeling dat je dat denkt. Ah, kijk.<br />
Verder hebben we nu het vak: Literaire Theorie en Kritiek. Daarin komen de verschillende benaderingen en filosofieën aan de orde die allemaal zijn losgelaten op het Canon. Nu begin ik pas te begrijpen waarom bepaalde vergezochte (soms ronduit belachelijke) redeneringen volledig acceptabel zijn, en andere, veel minder vergezochte theorieën zogenaamd totaal niet acceptabel zijn. Vaak is het achterhaald, soms nog steeds ronduit bullshit, maar nu kan ik het in ieder geval plaatsen in een context van een grotere traditie. Verwarrende ongein is een stuk behapbaarder (en fascinerender) als je weet waar het vandaan komt, en als je weet dat het verwarrend HOORT te zijn.<br />
Voor het eerst dit jaar heb ik er voorzichtig vertrouwen in dat ik het wel kan. Komende weken komen de deadlines en daarna de tentamens er weer aan, een periode waarin ik ongetwijfeld weer volledig de pan uit flip, maar kennelijk hoort dat erbij. En daarna vakantie. Pfoeh, we zijn er ook wel aan toe...:D<br />
<br />Xara_1988http://www.blogger.com/profile/06865068072329978204noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-1326168484945810592.post-16575366144505200822015-03-27T02:23:00.001-07:002015-03-27T02:30:17.104-07:00Studeren onder MaoIk bied bij dezen direct mijn excuses aan voor de misleidende titel. Mao heeft vrij weinig met mijn studie of deze blog te maken behalve dat het de naam is van een kaartspel, de regels waarvan ik verrassend veel weg vind hebben van hoe het werkt op de Universiteit.<br />
In mijn eerste jaren op studentenvereniging Cleopatra werd dit spelletje regelmatig gespeeld.<br />
Je speelt het met gewone spelkaarten. Het aantal deelnemers maakt niet uit, en één speler is de spelleider die strafkaarten uitdeelt als een speler een verkeerde kaart speelt. Wat dat inhoudt is voor iedereen een mysterie, want elke speler verzint van tevoren één regel, die hij niet prijsgeeft. Als iemand een regel overtreedt zegt degene die die regel heeft bedacht enkel: 'die kaart mag daar niet op', bijvoorbeeld wanneer de regel is dat klaver nooit op harten mag, of 'jij bent niet aan de beurt', wanneer een regel is dat bij een zwarte twee de andere kant op gewerkt wordt...Het belangrijkste doel is om zo snel mogelijk te achterhalen wat de regels zijn, zodat je sneller uit bent. De enige vaste regels zijn dat er niet over de regels gesproken wordt,
en dat je geen 'Mao' mag zeggen, want dat is misbruik van de naam van de
Heilige Leider(wat vaker voorkwam dan je zou denken:-P). De hilariteit van dit spel ligt in de frustratie die het spelen zonder het kennen van de regels teweeg brengt. Frustratie en hilariteit sluiten elkaar in deze context niet uit, omdat het slechts een spelletje is, en de consequenties(strafkaarten) vrij laag zijn.<br />
Zo niet op de Universiteit, waar een negatief BSA en torenhoge studieschuld je voortdurend boven het hoofd hangen. Er zijn wel vaste instructies, maar die zijn vaak ambigu. Elke leraar hanteert weer andere regels, die vaak niet te ontrafelen zijn. Stel je voor dat bij het spelletje Mao iemand verzint dat een harten 2 niet op een ruiten 6 mag, behalve wanneer er een mooi gebaar of een goed verhaal bij wordt verteld...(stift!-elleboog op tafel) Ze vertellen je wel dat je iets fout doet, maar vaak niet (in begrijpelijke termen) waarom. Het wordt mij in ieder geval vaak niet duidelijk wat ze precies van me verwachten. De ene keer moet je zelf nadenken, en de andere keer was iets niet volgens de opdracht. In je presentatie is iets een origineel idee, en in je essay wordt hetzelfde idee doorgestreept als 'misread'. Je bent afhankelijk van je docenten voor feedback, maar als je het fout doet is het 'je eigen verantwoordelijkheid'. Wijs je naar de docent, dan misbruik je de naam van de heilige leider.<br />
De helft van het werk is uitvogelen wat de precieze regels zijn, maar die frustratie leidt nogal af van de stof. Ain't nobody got time fo that!<br />
Een bepaalde docent heeft tegen meerdere studenten de hulp kwamen vragen letterlijk gezegd: 'I don't know what to tell you, I've already given you everything that you need to do this task'. En: 'you should be able to do that by now'. Seriously? Je hoeft het niet voor te kauwen, maar een beetje een opbouwende houding en wat gerichte vragen helpen al enorm, al is het maar omdat de student dan het gevoel krijgt dat vragen stellen geen zonde is, en bij jou als docent terecht kan. Waar is toch dat idee vandaan gekomen dat academisch denken betekend dat je het zelf maar uitzoekt? En als je het fout doet kun je al helemaal geen steun verwachten. Een andere student had of een essay voor een ander vak feedback gekregen met termen als 'abysmal', en 'shameful'(Deze student had wel een serieuze poging gedaan). Nee, daar gaat het begrip van wat de student fout heeft gedaan vast van omhoog, evenals de motivatie om het opnieuw te proberen...<br />
En het schijnt naarmate je studie vordert alleen maar erger te worden. Ze vertellen je niet wat je moet doen, want zelfstandigheid, maar je kunt het wel fout doen. Iemand die heel dicht bij me staat kreeg van haar Masterstagebegeleider het commentaar dat ze niet zelfstandig genoeg was omdat ze teveel op de begeleiding leunde. Het enige waar zij zich schuldig aan maakte was het navragen van procedures en taakomschrijvingen. Want, jeweetwel, je bent daar om van de experts te leren....Ik zie het als zelfstandig om te weten waar je beperkingen liggen en om hulp te vragen alvorens iedereens tijd te verspillen door op eigen houtje aan te kloten. Officieel is de achterliggende theorie dat 'autonoom leren' de duurzaamste resultaten oplevert. Wat ik hoor is: 'we hebben geen zin om jullie bij de hand te nemen, en val ons niet lastig met al je vragen'. Volgens mij is het echt niet zo erg om eerstejaars studenten (of nieuwe stagières) tijdelijk wat te betuttelen om ze de kennis en het zelfvertrouwen mee te geven om zich te navigeren in de nieuwe wereld. <br />
Ik merk nu ik dit teruglees dat ik in herhaling val. Volgens mijn zusje besteed ik teveel energie aan dit soort frustraties. Ze heeft gelijk. Maar mijn handicap is dat ik niet goed kan omgaan met procedures waar ik het niet mee eens ben. Ik denk dat ik wat dat betreft gewoon nooit helemaal uit de puberteit ben gekomen. Ik wordt er fysiek boos van. Ik weet ook dat ik daarin zelf mijn grootste vijand ben. Want bij het spelletje Mao heb je ook geen tijd om boos te zijn. Het gaat veel soepeler als je je energie gebruikt om de regels van het spel te ontdekken, des te sneller ben je er vanaf. En toch voel ik een haast onbedwingbare drang om op de grond te gaan liggen en met mijn vuisten op de grond te slaan: 'IK WIL NIET MAMA IK WIL NIET!' <br />
<br />
<br />Xara_1988http://www.blogger.com/profile/06865068072329978204noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1326168484945810592.post-27590180527430219262015-02-28T11:57:00.001-08:002015-02-28T12:01:24.978-08:00Oestrogeengeweld en Testosterondeprivatie.Met uitzondering van de harde bèta vakken, de IT-wereld, bedrijfskunde en fiscale studies schijnt steeds meer van het volk op de Universiteit uit vrouwmensen te bestaan. In Groningen is het vrouwenoverschot in ieder geval duidelijk zichtbaar, zeker op de Letterenfaculteit. Ik wist van tevoren dat Engels een vrouwenstudie zou zijn, maar dat het net zo erg als de SPH en de Pabo zou worden, dat had ik niet verwacht. Ik denk dat per 10 vrouwen misschien één gast in mijn jaar zit.<br />
Nou heb ik altijd al gevonden dat de sfeer er niet beter op wordt al naar gelang de vrouwen in de meerderheid zijn. Als er enkel vrouwen zijn, is er weer niets aan de hand, maar gooi één haan in het hoenderhok en je hebt de kippen van de leg. Het hoeft niet eens een aantrekkelijke haan te zijn.<br />
Even voor de duidelijkheid: de Universiteit is al lang niet meer een vijver waar ik in wil vissen, vooral gezien mijn leeftijd tov het gemiddelde. Ik zal de eerste zijn om toe te geven dat ik een lekker uitzicht mis. Wanneer je kwijlt over foto's van bekende hete heren, is er an sich nog niets aan de hand. Maar wanneer je, als ware je terug in de puberteit, geen schaamte meer hebt deze natte dromen over Facebook te gooien, dan weet je dat er te weinig actie in de taxi zit. Toch kan ik over het algemeen goed omgaan met weinig actie. Waar ik minder goed tegen kan is Oestrogeengeweld. Altijd maar omringt zijn door vooral vrouwen. Ik was er al bijna aan gewend. Hoeveel moeite ik soms ook heb met teveel vrouwelijkheid, ik heb nou eenmaal wel 'wijven-hobby's'(note: opmerking is uit ervaring en niet bedoelt als mening over een gendertypering); Ik studeer Engels, ik volg vooral aerobics-achtige groepslessen en op paaldansen zitten ook geen kerels. Jammer dan. De meiden van mijn studie zijn verrassend goed te pruimen: het zijn geen corps-kakkers of meangirls en met de meesten kan ik het heel goed vinden. Sowieso ben ik in de loop der jaren de vrouw als vriendschappelijk gezelschap beter gaan waarderen.<br />
Echter, sinds ik Frans als bijvak doe, merk ik pas hoe zeer ik mannelijk gezelschap mis, ook op platonische basis. Mijn Frans-klasje is meer 50-50. De meesten doen International Relations en doen Frans als gekozen 2e taal. Het kan aan mij liggen, maar de sfeer in een meer gemengde klas is zo veel luchtiger dan met alleen maar vrouwen. Er wordt meer geouwehoerd en gelachen, en er vallen minder stiltes tijdens werkcollege. In de dagelijkse omgang zijn jongens over het algemeen ook wat relaxter, vind ik. Misschien omdat gemiddelde jongens minder (of op een andere manier?) self-conscious zijn, of minder aan zichzelf twijfelen dan de gemiddelde vrouw. Hoe het ook zij, als mijn mannelijke omgevingsgenoten joviaal lachen om helemaal niets, dan wordt ik daar vrolijk en rustig van. Ik kan ook heerlijk lachen met vriendinnen, maar het domme geouwehoer wat je met mannen kan, heb ik ook echt nodig. Dus als er binnenkort ergens een mannenkransje is, laat het me dan weten. Ik drink gewoon bier, en vind het prima om slap mee te ouwehoeren over wat dan ook. Zit ook niet om de geringste seksistische grap op de kast.<br />
Ik zeg: Proost, op bier en tieten! Xara_1988http://www.blogger.com/profile/06865068072329978204noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1326168484945810592.post-88825361174812519112015-02-14T03:52:00.000-08:002015-02-14T03:52:12.871-08:00Een goed begin is het halve werk (maar een goed begin is maar de helft)Lieve lezer,<br />
<br />
Het is alweer een tijdje geleden dat jullie iets van mij gehoord hebben. Ik wilde wachten tot ik al mijn cijfers van het vorige blok binnen had, en literatuur liet op zich wachten. Intussen is het 3e blok op volle snelheid begonnen en liep ik wederom nog voor het begin achter.<br />
Het goede nieuws is dat ik vorig blok alles gehaald heb en hoewel één vak nog niet in progress staat, heb ik de facto mijn halve propedeuse in the pocket. Toch voel ik me niet de koning te rijk. Literatuur heb k gehaald met een 6. Ik worstel hiermee omdat ik mezelf kapot gestudeerd heb, en ik op de toets ook het gevoel had dat ik veel wist. Dat betekent dus dat het niet aan mijn inzet of kennis lag, maar aan mijn formulering. Daar hebben we tijdens werkcollege niet mee geoefend. Het hele vak zat gewoon kut in elkaar. En om te bewijzen dat ik niet gewoon maar de schuld leg bij factoren buiten mezelf: de HELFT van ons heeft het vak gewoon NIET gehaald. En het is ook niet dat ik zo'n perfectionist ben dat ik met een 6 per definitie niet tevreden kan zijn. Ik kan het gewoon niet zo goed plaatsen dat ik geen grip heb op mijn resultaten. Je kunt jezelf een ongeluk studeren en genoeg kennis hebben, en een toets alsnog verneuken. Tegelijkertijd maak ik mee dat ik voor huiswerkopdrachten van andere vakken de maximale score haal, terwijl ik hem thuis aan het flippen ben omdat ik niet snap wat de bedoeling is...<br />
Andere reden dat ik niet vaker update is omdat ik niet wilde dat dit een zeikblog zou worden. Ik wilde ook niet dat dit een huilie-huilie blog zou worden. Maar wat was dan wel mijn idee? Het concept was om mijn ervaringen als 26 jarige eerstejaars student weer te geven. Moet ik dat dan maar laten varen omdat die ervaringen niet (onverdeeld) leuk zijn? Moet ik de ervaringen filteren, en me focussen op de positieve kanten? Want natuurlijk zijn die er. Ik haal mijn dingen, ik leer interessante zaken, ik ontwikkel mezelf. Ik zie in dat wat ik nu doe levenslang van waarde is. Maar ik ben nu al zó moe. Ik maak me zorgen of ik het wel vol hou. Voor literatuur moeten we 100 jaar per week behandelen, voor mijn minor volg ik 3x 2 uur werkcollege en 8 uur huiswerk per week, en voor taalvaardigheid en Sociolinguistiek hebben we ook verplicht huiswerk. Zelfs als ik het voor elkaar krijg om mijn opdrachten met een voldoende in te leveren, heb ik het gevoel dat de kennis niet bezinkt, en aan het eind van een dag zitten er zoveel watten in mijn hoofd dat ik niet eens meer contante bedragen kan uitrekenen in de winkel...(daar gaat mijn geen-pinpas-mee-en-op-weekbudget-leven-plan). Je kunt maar zó veel doorzettingsvermogen putten uit toekomstige beloning. Tegelijkertijd is er ook maar zó veel wat je met doorzettingsvermogen kan bereiken. Het is best wel verontrustend om te merken dat je van pure vermoeidheid simpele rekensommen niet eens meer kan verwerken, laat staan tot mooie literaire inzichten komen. Plato, een oude Griek zei al dat men rust nodig heeft om te kunnen leren. Het soort rust dat mijmerend uit het raam kijkt. Tijdens het zoeken naar deze quote vond ik <a href="http://een andere blog hierover. " target="_blank"> een andere blog hierover.</a> Het conflict tussen wat de oude Grieken <i>chronos </i>(kloktijd) en<i> kairos </i>(innerlijke beleving van tijd)<i> </i>noemden woedt in mij ook hevig.Volgend jaar heb ik gelukkig iets meer vrijheid om het rustig aan te doen, dat kost me dan alleen extra tijd en geld. Dit jaar wil/moet ik een BSA halen, en het liefst mijn hele P, want anders hangt dat zwaard van Damocles alsnog boven mijn hoofd. Je moet er toch niet aan denken dat je één vak uit blok 4 van je P niet haalt, vervolgens naar het 2e jaar gaat, alles haalt, en alsnog van de studie moet omdat je (om wat voor reden dan ook) aan het eind van dat jaar het P-vak alsnog niet haalt? <br />
Wat me nog het meeste dwarszit zijn de (for lack of a better word) agreement-issues. Ik bedoel daarmee dat ik mijn eigen gevoelens over bepaalde dingen moeilijk te plaatsen vind met mijn beeld van hoe die zouden moeten zijn/hoe die zijn bij de gemiddelde mens in mijn situatie. Ben ik een aansteller? Zo voelt dat niet. Ben ik goed bezig? Aan mijn resultaten te zien wel, maar zo voelt het niet. Ben ik ouder dan de rest? Ik roep het steeds, maar zo voelt dat niet. If anything voel ik me soms kleiner dan mijn ogenschijnlijk flexibele studiegenootjes. Ze hebben ook studiestress, maar lijken (lijken being the operative word) er minder door uit balans te worden gebracht. Misschien is het ook maar schijn. Ik wilde deze blog zelf immers ook niet schrijven. Niemand wil horen over de eerste wereld student die het leven zwaar vind, immers? Aan de andere kant, de bovengelinkte blog over jonge mensen die een burn-out hebben gehad gaf weer dat ik toch niet zo'n vreemde eend ben. Ik zou gewoon willen dat ik wat meer tijd en ruimte had om ook te genieten van dat grote voorrecht om te kunnen studeren. Dat ik het echte, diepere doel van deze exercitie ook niet zo makkelijk uit het oog verlies omdat ik te gestresst ben om überhaubt dingen interessant te vinden.<br />
Tot zover mijn relaas. Integriteit ten opzichte van het concept van deze blog gebood mij om dit verhaal met jullie te delen. Ik hoop dat ik jullie binnenkort weer kan vermaken met leuke anekdotes! Gelukkig wordt het straks weer lente!Xara_1988http://www.blogger.com/profile/06865068072329978204noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1326168484945810592.post-42646010181276513722015-01-06T04:29:00.001-08:002015-01-06T06:11:24.249-08:00Wat is de klantvraag?Lieve lezer,<br />
<br />
Allereerst natuurlijk nog een Gelukkig Nieuwjaar gewenst(het mag nog net)!<br />
<br />
Deze eerste blog van 2015 wil ik even een puntje aansnijden waar ik het al vaker over gehad, maar wat me kennelijk nog steeds kan verbazen (en frustreren). Lesgeven is een kunst. En kennelijk is het zo: hoe hoger je opgeleid wordt, hoe minder belangrijk men didactische vaardigheden schijnt te vinden voor de mensen die er lesgeven. Waarschijnlijk een combo van: 'Die mensen kunnen het zelf wel en bovendien moeten we onze onderzoekers nu al dwingen om les te geven naast hun onderzoek, anders zouden we nog minder docenten hebben'. Maar zelfs degenen die zichzelf zichtbaar graag horen praten (of misschien juist deze mensen) hebben soms maar bar weinig kaas gegeten van interactie met studenten.<br />
Gister hadden we bijvoorbeeld een Q & A sessie voor Middeleeuwse Literatuur(over deze professor heb ik al vaker lopen jeremiëren). Dan stel je bijvoorbeeld een vraag, en nog voor je, je zin fatsoenlijk hebt afgerond begint meneer al oreren. Hij vertelt heel veel, maar geeft nauwelijks antwoord op de vraag. Vorig jaar op de VAVO had ik ook al twee van die exemplaren. Heel gek. Als wij onze toetsantwoorden niet precies zó formulieren worden we ongenadig afgerekend: "Je verwijst wel naar de juiste dingen, maar je geeft geen antwoord op de vraag!". Wie heeft het niet gehoord. Ze herkennen een effectief antwoord op een vraag dus wel...waarom kunnen ze dit zelf dan vaak zo slecht produceren?<br />
Ik heb ook een suggestie voor deze leraren: doe 'ns een cursus telefonische helpdesk. Deze setting is toepasselijk<i> </i>omdat er aan de lijn communicatie verloren gaat vanwege het ontbreken van lichaamstaal, en in college gaat communicatie verloren vanwege de grootte van de groep.<br />
Bovendien krijg je communicatietraining. Het belangrijkste stokpaardje was: 'Wat is de klantvraag?!'(mijn kringspier trekt nog samen als ik eraan terugdenk). Om tot die klantvraag te komen moest je het principe van LSD toepassen: Luisteren(daar ging de professor die de leerling amper uit liet praten dus al de mist in), Samenvatten, Doorvragen. Die laatste twee komen in de praktijk vaker omgekeerd voor, en soms om en om: Dus eerst luister je naar het verhaal, dan vraag je nog even door, en dan vat je even kort samen, zodat de klant weet of jij weet of je hem goed hebt begrepen.<br />
Nou hoeft dit in college natuurlijk niet zo mechanisch als in een callcenter, maar het principe erachter blijft valide: Pas als je de behoefte van de klant(of de leerling) weet, kun je de diegene helpen.<br />
En ook bij het geven van het uiteindelijke antwoord geldt: wees to the point, te veel extra informatie is alleen maar verwarrend, en leg het uit op een manier die aansluit bij het kennisniveau van de klant/leerling, en niet de fiscalist/telecom deskundige/ict-er/verzekeringsarts/professor.<br />
<br />
Het klinkt simpeler dan het is, maar voor academici moet dit te doen zijn dacht ik zo...<br />
<br />Xara_1988http://www.blogger.com/profile/06865068072329978204noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1326168484945810592.post-853988306913843922014-12-23T01:32:00.003-08:002014-12-23T01:32:56.649-08:00De 'Rompslomp'-methode<span style="background-color: white; color: #141823; font-family: Helvetica, Arial, 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 14px; line-height: 19.3199996948242px;">Oke. Ik mag dan een zeikwijf zijn, sommige dingen computen gewoon niet in mijn hoofd. Vandaag zou de inschrijving voor de werkgroepjes starten op Nestor. Geen tijdstip, enkel een datum. De eerste keer timetablen is best spannend voor ons eerstejaars. Dus wij angsty freshmen braaf om 0:00 paraat(de cursusinschrijving de dag ervoor begon immers ook om 0:00). Er gebeurt niets. Prima, wellicht doen ze het 's ochtends. 08:00? Niets. 09:00? Nada. 10:00? Rien...Ik zeg tegen mijn zus</span><span class="text_exposed_show" style="background-color: white; color: #141823; display: inline; font-family: Helvetica, Arial, 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 14px; line-height: 19.3199996948242px;">je: 'Waarom geven ze ons dan ook geen tijdstip/frame!' Waarop mijn zusje antwoordt: 'Ja, ik ben ook vaak genoeg voor niets vroeg opgestaan, en ze kunnen het op Nestor ook gewoon time-releasen, net als in Progress...' Oke, hier is wat er dan gebeurt in mijn hoofd: Feit 1: dit is al jarenlang een punt van frustratie. Feit 2: het is heel simpel op te lossen. Feit 3: NIEMANDDDDDD heeft hier beleid op gemaakt...Ik begin bijna te denken dat het hele universitaire curriculum erop is ingericht om je gevoelloos te maken voor frustratie, zodat je, als je later groot bent, beter geschikt bent als werknemer (mak lammetje) in de bedrijfswereld. (De academische wereld werkt ironisch genoeg eigenlijk precies hetzelfde, vraag maar aan een PHD-student) Echt hoor, ik wou wat ik wat meer talent had voor accepteren...<i class="_4-k1 img sp_5Em_GKHOCoP sx_ee165f" style="background-image: url(https://fbstatic-a.akamaihd.net/rsrc.php/v2/yg/r/N74Yz5v6w2Z.png); background-position: 0px -8037px; background-repeat: no-repeat; background-size: auto; display: inline-block; height: 16px; vertical-align: -3px; width: 16px;"></i></span>Xara_1988http://www.blogger.com/profile/06865068072329978204noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1326168484945810592.post-65802395728745904912014-12-22T00:36:00.001-08:002014-12-22T00:36:53.016-08:00Holy fuck, ce est presque les vacances de Noël?"Als het eenmaal kerstvakantie is, is het schooljaar al een heel eind heen".<br />
<br />
Deze komt uit de categorie: 'Mama heeft altijd gelijk'. Helaas kan ik haar niet meer vertellen dat ik al bijna halverwege mijn propedeuse ben, en tot nu toe alles heb gehaald. Afgelopen maand was het 7 jaar geleden, dus het laatste wat ze van mij wist was dat ik gestopt was met school en dat ik na drie jaar geen vast contract kreeg bij mijn toenmalige werkgever...Stop de tijd: bijna halverwege de propedeuse?!?!<br />
Het is echt zo. In januari zijn de tentamens, en als ik die haal, zijn de eerste 30 studiepunten in de pocket. Het is wellicht een open deur, maar wat gaat de tijd verschrikkelijk hard! <br />
Zojuist heb ik me ingeschreven voor de cursussen van het 2e semester, waaronder het eerste blok van de facultaire minor. Ik heb uiteindelijk gekozen voor Toegepaste Taalwetenschap, met als tweede taal Frans A2 (basis).<br />
Destijds heb ik Frans laten vallen zodra ik in Havo 3 de kans kreeg. Dat is nu bijna 12(!!!!) jaar geleden. Frans was moeilijker dan Duits en dat was <i>as far as I could think at the time</i>. Hormonen gierden door mijn lijf, ik had wel wat anders aan mijn hoofd. Preken over de toekomst vallen bij een groot deel van de pubers in een vruchteloze bodem. En wie wel luistert, wordt alleen maar gestresst omdat de Toekomst, waarin we zogenaamd al precies moeten weten wat we willen, een dreigende onweersbui is die in de verte opdoemt. Op de middelbare school wordt je altijd voorgehouden dat er één traject is(BETER MAAK JE METEEN DE GOEIE KEUZES). Ik zal je een geheimpje vertellen: dat is larie. Het heeft mij misschien wat extra tijd en moeite gekost om er te komen; nu, op mijn 26e, doe ik een studie waar ik 100% achter sta. En wil ik ook weer Frans leren, omdat Frans een hele belangrijke taal is (geweest) in Engeland, en nog steeds belangrijk is in Europa. Het zal helpen met Middel-Engelse teksten begrijpen, en hoe de Franse invloeden voortleven in de taal en cultuur. Kortom: ik weet nu waar ik het voor doe. Dat is zo'n andere ervaring!<br />
Er zit ook een keerzijde aan die medaille: ik heb ineens faalangst. Dat kende ik niet van mezelf, omdat het me nooit wat kon schelen. Op de Havo was ik dat irritante kind met de stoïcijnse houding die nooit huiswerk deed of wist wat er gaande was, en toch altijd voldoendes haalde. Nu ben ik dat irritante kind dat altijd met de vinger in de lucht zit omdat ik zeker wil weten dat ik de dingen goed begrijp. Vroeger deed ik geen huiswerk omdat ik gepreoccupeerd was en lui, nu stel ik soms uit omdat ik geïntimideerd ben door mijn taak...Als je iets wilt, heb je opeens ook iets te verliezen.<br />
Maar goed, we slaan ons er dapper doorheen. So far, so good. We gaan deze vakantie goed benutten, en dan moet het met die tentamens wel goed komen.<br />
Ik wens jullie allen een fijne Kerst en een gelukkig Nieuwjaar!<br />
<br />
Ps: als de titel niet klopt: blame Google Translate...Xara_1988http://www.blogger.com/profile/06865068072329978204noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-1326168484945810592.post-70993807594915543872014-12-13T04:37:00.002-08:002014-12-13T04:58:11.858-08:00(Anti?) feministische overpeinzingenLieve lezer,<br />
<br />
Deze update is een beetje anders dan normaal, omdat hij niet direct in verbinding staat met mijn ervaringen op de universiteit. Toch denk ik dat dit hier wel kan, omdat ik heb gemerkt het onderwerp waar ik het over ga hebben (in ieder geval) de vrouwen van de huidige studenten-generatie behoorlijk bezighoudt: het Feminisme.<br />
Het feminisme staat te laatste tijd weer vol in de aandacht. Elke week komt er op mijn Facebook-timeline wel een item voorbij waaruit blijkt dat er nog steeds, óók in de Westerse wereld, winst te behalen valt aan de kant van de X-chromosoom. <a href="http://youtu.be/XjJQBjWYDTs" target="_blank">Deze videocampagne</a> bijvoorbeeld, waaruit blijkt dat het nog steeds een belediging is wanneer men vindt dat je bepaalde, vaak sportieve, activiteiten 'als een meisje', doet. En dat je bij sollicitaties voor een vaste functie al bijna je eierstokken in moet leveren omdat de werkgever als de dood is dat je gaat baren en ze verlof moeten gaan betalen. De reacties onder zulke debatten zijn altijd om te huilen. 'Als ze gelijke rechten willen moeten ze ook gelijke plichten hebben', is een strekking die de lading van vele reacties dekt. Gelijkheid is natuurlijk een multidimensionaal begrip. Er moeten om de economie in stand te houden nou eenmaal kinderen geboren blijven worden, en het liefst ook in de hoger opgeleide milieus. Helaas is enkel het vrouwenlichaam daartoe berust en helaas is het produceren van nageslacht geen kattenpis voor het gestel. Dat daargelaten: Mannen hebben ook recht op ouderschapsverlof, dus eigenlijk houdt het argument helemaal geen stand.<br />
Als dochter van een vrouw die, ondanks en waarschijnlijk zelfs vanwege-, haar streng gereformeerde afkomst al vanaf haar 14e actief voor vrouwenrechten streed, heeft het concept 'feminisme' mij op verschillende leeftijden al bezig gehouden. Ik vind het namelijk best ingewikkeld. Het is een discussie over gendergelijkheid, en daar kun je toch alleen maar vóór zijn? Toch wringt de schoen. Want naast gendergelijkheid gaat het ook om genderídentiteit. Welke eigenschappen bij welk geslacht gewaardeerd en aangemoedigd worden (hoewel tegenwoordig en in het Westen op een onderhuidsere, onbewustere manier-zie eerder genoemde link) en vooral welke niet. Waarom ik denk dat er nog steeds heftige emoties loskomen bij feministische discussies is omdat aan beide kanten getornd wordt aan het zelfbeeld. Het volgende vind ik moeilijk uit te leggen, maar het begint bij vorming van identiteit en eigenwaarde. De maatschappij heeft hier heel veel invloed op. Daarom moet de maatschappij volgens feministen ook veranderen.<br />
Maar, en nu begeef ik me op enorm glad ijs, soms voel ik me door het feminisme bedreigd...Wie ben ik nog, als ik me niet op-en-top-vrouw mag voelen wanneer ik mezelf eens in een jurk en hakjes hijs en eens moeite doe om netjes te lopen en te eten? Nou heeft niemand gezegd dat dit NIET mag, maar het feit dat ik in mijn hoofd al de connotatie heb met op en top vrouw zijn door je sjiek te gedragen schijnt al een bewijs van anti-feministische gedachten te zijn. Dit is slechts een voorbeeld, en misschien niet eens een goed voorbeeld, maar een deel van mijn ideeën over mijn identiteit spiegel en waardeer ik aan mijn eigen ideeën van wat en hoe een vrouw zou moeten zijn. Ook al zijn die ideeën waarschijnlijk grotendeels gevormd door de wereld waarin in ben opgegroeid en waardoor ik ben gevormd, ze liggen er nu, en ze vormen een soort interne meetlat.<br />
Net zoals mannen in zichzelf een meetlat hebben die bestaat uit eigen ideeën, ideeën van huis uit en ideeën vanuit hun cultuur, waaraan ze hun eigenwaarde meten. Als ze trots zijn op een eigenschap van zichzelf wat ze als 'typisch mannelijk' beschouwen, of ergens op vallen omdat het in hun ogen 'typisch vrouwelijk' is, dan val je ze dus indirect maar wel heel persoonlijk, aan door te zeggen dat dit seksistisch, ouderwets en anti-feministisch is.<br />
Wellicht is dit iets waar we vanaf moeten(ik weet dit nog niet zeker omdat niet weet in hoeverre mannen en vrouwen, behalve hormoonhuishouding en genitaliën daadwerkelijk anders in elkaar zitten wanneer je ze zou strippen van alle cultureel geïndoctrineerde invloeden). Ik weet alleen niet of de huidige aanpak werkt. Ideeën moeten niet beschouwd worden als iets wat vastligt, maar wel
iets dat heel persoonlijk is en moeilijk te veranderen, zeker niet als
iemand in de verdediging wordt geduwd waar het zijn of haar eigenwaarde betreft. Wanneer je iemands interne meetlat van eigenwaarde wilt veranderen moet je heel voorzichtig te werk gaan wil je wat bereiken. Daar weet ik alles van. Ik had ooit het hardnekkige idee dat je uiterlijk 'mooi' moest zijn om iets te bereiken in de wereld, een lastig te tackelen 'schema' omdat(of je nou man bent of vrouw!!!!) het menselijke brein en als direct gevolg de maatschappij nou eenmaal een hardnekkige voorkeur heeft voor mooi. En men zegt wel eens dat schoonheid een subjectief begrip is, er is in mijn ogen wel degelijk een esthetische schaal van eigenschappen die (in ieder geval op onderbewust niveau) door iedereen gewaardeerd worden. Nog afgezien van het feit of ik mezelf hierop realistisch beoordeelde, ik moest af van het idee dat schoonheid een doorslaggevende factor is om er te mogen zijn. En geloof het of niet, ik ben er nog steeds niet helemaal vanaf. Want dit gedeelte van mijn interne meetlat hoort bij mij. Daar kom je dus niet zomaar aan, zelfs al werk ik mezelf met dit idee tegen! <br />
Wat ik wil zeggen is: men zal altijd geneigd zijn een deel van zichzelf te verdedigen, zelfs al is het onredelijk of ongefundeerd. We moeten dus misschien wat meer waardering hebben voor de gevoeligheid van deze kwestie voor beide geslachten, voordat we zo'n groot deel van ons eigen gevoel van identiteit zomaar <i>dismissen. </i>Misschien is dat ook waarom ik juist bovengenoemde campagne heb uitgekozen als voorbeeld. Hij maakt bewust van een negatieve connotatie omtrent het vrouwelijke geslacht, zonder te beschuldigen. Een ding ben ik in ieder geval met de feministen eens: dat de geslachtenkwestie 'klaar' is in het Westen, is een grootse misvatting. Sterker nog, de strijd tegen de subtielere, en dus eindeloos gecompliceerdere geschillen is pas net begonnen!Xara_1988http://www.blogger.com/profile/06865068072329978204noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1326168484945810592.post-56546976483262671452014-12-10T00:55:00.002-08:002014-12-10T00:57:54.881-08:00My kind of weirdIk realiseerde me laatst dat mijn blogitems tot nu toe het idee kunnen geven dat mijn studie één grote struggle is. In mijn leven ben ik al vaker geconfronteerd met het feit dat, met name mensen die mij niet kennen en/of niet uit het Noorden komen denken dat ik het leven heel zwaar vind, omdat ik best kan zeuren. Of althans, zo kan dat overkomen. De eerste keer dat ik ermee geconfronteerd werd dat iemand mij een zeur vond schrok ik me helemaal dood. Ik ben een prinses op de erwt, maar op dat moment had ik het prima naar mijn zin. Ik denk dat het gewoon een beetje mijn gevoel voor humor is. Verder is het ook wel een beetje mijn stijl van communiceren om de boel een beetje in een 'zwaar levensausje' aan te kleden. Een beetje zoals Groningers dat kunnen: "best binnen te houden" is hier bijvoorbeeld geen belediging voor je kookkunst maar een compliment. <br />
Enfin, om te bewijzen dat ik heus wel blij ben met mijn studiekeuze zal ik even vertellen wat ik er het leukst aan vind: De mensen. Waarmee ik niet bedoel dat ik de studie alleen maar doe voor de mensen, maar meer dat mijn mede studenten en zelfs de docenten een bevestiging zijn dat ik op de juiste plek ben. En het feit dat ik me ondanks mijn leeftijd (ik voel me soms echt een oma) niet out of place voelt zegt wel wat. Ik waarschuw alvast: het volgende verhaal heeft waarschijnlijk een hoog hadjebijmoetenzijn-gehalte, maar ik wil het toch even met jullie delen, al is het maar zodat jullie weten dat ik echt geniet van mijn studie. <br />
Afgelopen maandagavond had de English Department, Music & Poetry Night. Waar dit op de middelbare school vooral een verplichte sessie met amusante vlagen was, is dit jaarlijkse festijn een goed voorbeeld van waarom ik op de coolste studie van Groningen zit.<br />
De openingsact was een komisch opgevoerde Disney Medley, opgedragen aan een docent die fan was van Disneysongs.(...) Verder kwamen er de meest fantastische gedichten kwamen voorbij in verschillende thema's. Er waren ook muzikale acts. sommigen hiervan waren echt briljant. Een groot deel hiervan waren zelf geschreven en gecomponeerde acts. Een meisje zong een hilarisch liedje over een Starbucks-barista waar ze een crush op had, en afgaande op haar muzikale talent en performance vermoed ik dat ze net zo goed een glansrijke carrière op de kleinkunst academie zou kunnen hebben. Een jongen had een soort semi-gezongen poetische monoloog geschreven over de literaire pretentie, en dat hij zelf (oh god, wat nu) nou eenmaal niet direct zijn hele leven en carrière aan Shakespeare wilde wijden. Maar dat wanneer Kylie "wow, wow, wow" zong, dit nou eenmaal 'so true' klonk in zijn oren XD. Ik ben overtuigd :-P Zoveel creatieve mensen om mij heen!<br />
Maar waar ik nog het meest van genoot waren twee acts die goed weergeven hoe dicht de docenten op deze opleiding bij de student staan. Zo was er een parodie-bandje die kennelijk elk jaar een sketch maakt over een docent. Dit jaar stond er een ballad op het programma over de studieadviseur op de melodie van 'Oh Mandy', met als introductie dat er één iemand is waar je altijd terecht kan als je goudvis is overleden en je dus niet optimaal kunt studeren...<br />
Een traditie van de jaarlijkse Music & Poetry Night, zo leerde ik, is de docenten-bijdrage. Ik denk dat ik nog steeds buikpijn heb van het lachen. Ze hadden een filmpje ingestuurd over Sinterklaas (gespeeld door diezelfde studie-adviseur) die een rondleiding kreeg door de Engels-gang. Behalve briljante verwijzingen naar Lord of the Rings, Starwars, en andere geek-verantwoorde franchises waren de docenten vooral niet bang om zichzelf voor paal te zetten ten overstaan van hun studenten door in te spelen op stereotypes; De 'relnicht' was gevlucht omdat hij het allemaal niet meer aankon, er hing nog wel een Justin Bieber-poster op zijn kantoor. De nieuwe lecturer uit Schotland kwam in vol ornaat met kilt en zwaard om de Sint te lijf te gaan. Darth Vader dreigde 'een einde te maken aan een nationale controverse' door zwarte piet te vermoorden. De improv-komediant werd betrapt in vrouwenkleren. En waar de jonge docenten het in hun kantoor op een zuipen zetten terwijl ze aan de hand van een dartbord onze essays beoordeelden, hadden de vrouwen van middelbare leeftijd een theefeestje in pyjama XD.<br />
Als je jezelf voor gek durft te zetten heb je echt de benen lekker stevig in de grond. Mensen die vinden dat ze zich op een bepaalde manier moeten gedragen ten einde hun eigen 'gezag' niet te ondermijnen die zijn in mijn ogen niet helemaal van said gezag overtuigd.<br />
Als je ervan uitgaat dat 'normaal' een loze term is(wie weet wat de definitie is van een normaal mens mag het mij vertellen) kun je je het beste proberen te omringen met mensen die op jouw manier 'raar' zijn. Ik denk dat het mij gelukt is. <br />
<br />
PS: nu ga ik weer verder stressen over mijn essay, want het is toch ook allemaal best wel een struggle ;-)<br />
<br />Xara_1988http://www.blogger.com/profile/06865068072329978204noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1326168484945810592.post-41972711994831904512014-12-03T03:50:00.001-08:002014-12-04T05:27:34.723-08:00LevenslessenHalverwege blok 2 alweer. De tijd vliegt. Als ik dit blok haal (en daar gaan we voor) en ik al op de helft van mijn Propedeuse! Wat dat betreft zijn mijn jaargenootjes en ik(en alles wat na ons komt) trouwens flink genaaid: je moet nog steeds aan dezelfde voorwaarden voldoen, maar het aparte Bul-papiertje en bijbehorende ceremonie zijn per dit jaar afgeschaft. Go figure.<br />
<br />
De studie zelf blijft een groot avontuur der verwondering. Afgelopen maandag kregen we een cursus UB-voor-Dummies. Kennelijk heeft het heel wat voeten in de aarde om je bronnen te vinden in de oneindige kennisbank van de Universiteit. Seems legit. Wat een stuk minder geloofwaardig overkwam was het feit dat deze presentatie ons werd aangeboden door een dametje dat amper uit de voeten kon met Powerpoint, zoektermen invullen in de catalogi(je weet wel, waarvoor ze de cursus gaf) en het switchen tussen twee schermen en het gebruiken van de cursorpijltjes. Vreemd, ik ga ervan uit dat ze de cursus vaker heeft gegeven. Er hing ook echt een sfeer in de groep van: nog even en we grijpen die muis uit je klauwen. Enfin, de inhoud was daadwerkelijk nuttig, het is niet moeilijk om bronnen te zoeken, maar wel handig dat je even weet waar en hoe.<br />
<br />
De strijd 'Studenten vs. Language Proficiency' woedt ook nog steeds hevig voort. De tweede essay die we moeten schrijven mag over alles gaan (wat met literatuur of de artikelen/onderwerpen die we behandeld hebben te maken heeft) en je mag je invalshoek en standpunt ook helemaal zelf bepalen. Verder moet het controversieel zijn en zo origineel mogelijk. Juist. Want na anderhalf blok ken ik genoeg literatuur die niet al tot in den treures toe is dood geanalyseerd om een tekst te kiezen en ben ik oud en wijs genoeg om daar nog een origineel en controversieel standpunt over in te nemen ook. <br />
<br />
Syntaxis, waar ik menig student Nederlands of ATW over heb horen panikeren is bij ons een feestje. Vind ik tenminste. (Verder zou het goed kunnen dat Nederlands Syntactisch ingewikkelder is dan het Engels!) Voor iemand die al in geen 12 jaar Duits of Frans heeft gehad, en nooit Latijn(belangrijke beïnvloeders van het hedendaagse Engels), gaat het me nog best goed af. In het Hoorcollege moesten we wat zinnen ontleden, en het kostte vier zinnen voordat ik doorhad wat voor lugubere passages ze nu weer uit de literatuur hadden gevist. Dat ging volledig aan me voorbij in het gepuzzel met woorden. Verder bestaan onze werkcolleges uit Black Adder kijken en vervolgens de dialogen ontleden. Belangrijke levensles: Britse humor kun je leren waarderen.(ik was er nooit zo van, but it's growing on me!) <br />
<br />
Middeleeuwse literatuur wil ik maar één ding over kwijt: ik weet nu hoe je in het Middel Engels: "He grabbed her by the cunt", moet schrijven. Wat wil een mens nou nog meer? XDXara_1988http://www.blogger.com/profile/06865068072329978204noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1326168484945810592.post-78315831206604633352014-11-15T02:32:00.001-08:002014-11-15T02:32:50.044-08:00Bij twijfel, Ruimte Innemen."Bij werkcollege zijn het altijd dezelfde mensen die aan het woord zijn".<br />
Deze stelling komt velen waarschijnlijk bekend voor. Ik ben meestal één van die mensen die altijd aan het woord is. Niet omdat ik denk dat ik alles weet, maar omdat ik wil weten of mijn gedachtengang klopt. Ook vind ik het lastig om langdurig stil te zitten zonder deel te nemen. Ik hou mezelf dus maar bij de les door te participeren.<br />
Toch vraag ik me wel eens af of ik anderen meer de ruimte moet geven. Ik heb ooit sociale vaardigheidstraining gehad, en tijdens één van die sessies hebben we de zogenaamde <a href="http://wij-leren.nl/roos-van-leary-gedrag.php" target="_blank">'Roos van Leary' </a>behandeld. Dit is een soort pie-chart die groepsdynamiek probeert te verklaren. Welke 'rol' je inneemt in een groep is natuurlijk afhankelijk van je eigen temperament, maar ook van de rest van de groep. De karakters en gedragingen in de groep beïnvloeden elkaar. Persoonlijk vond ik dit behoorlijk verhelderend.<br />
Na een aantal weken werkcolleges moest ik ineens weer denken aan dit fenomeen. Het viel me namelijk op dat het merendeel van de groep namelijk amper iets zei, en soms zelfs haast gedwongen moet worden om deel te nemen aan de discussie. Ik begon me af te vragen of ik niet te veel ruimte innam in de groep. Misschien doe ik dat alsnog, maar dit bleek niet de reden voor hun stilte, want toen ik voor literatuur werd overgeplaatst naar een ander werkgroepje kreeg ik te horen dat mijn oude groepje mij miste, omdat het nu zo stil bleef tijdens dat werkcollege. Ik was oprecht verbaasd. Ik vroeg ze hoe het kwam dat zij vaak stil blijven. Sommigen voelen zich gewoon niet comfortabel als ze in de volle aandacht staan. Een paar meiden die ik sprak gaven een antwoord met de strekking dat ze bang waren om iets doms te zeggen. Als we <a href="https://decorrespondent.nl/2050/Een-ode-aan-de-twijfelaars-met-een-slag-om-de-arm/156132321400-7b848599" target="_blank">dit artikel van de correspondent</a> mogen geloven zitten hier de mensen tussen die waarschijnlijk daadwerkelijk iets zinnigs toe te voegen hebben. Dit artikel gaat er kort gezegd over dat mensen die meer weten ook meer twijfelen(omdat ze zich beter bewust zijn van de gaten in hun kennis), maar dat de maatschappij is ingericht op mensen die daadkracht en zekerheid tonen, en dat de scepter dus gezwaaid wordt door 'incompetente grootsprekers'. Een oud, bekend, maar nog steeds gehandhaafd gegeven. <br />
Nou wil ik mezelf en mijn andere 'aanwezige' klasgenootjes niet incompetent noemen, en ik stel vaker vragen dan dat ik daadwerkelijk denk dat ik een antwoord weet. Toch vind ik het jammer dat we altijd maar één groepje mensen te horen krijgen. Ik had het hier laatst nog over met een vriendin. Dan zie je in de cijferlijsten achten en negens, en dan denk ik: waar was jij tijdens werkcollege? Ik had graag geprofiteerd van jouw inzichten!!<br />
Ik heb ook wel een oplossing voor dit probleem. Je moet niet denken dat je pas wat te zeggen hebt als je ergens zeker van bent, of denkt te zijn; Als je dus twijfelt, juist als je twijfelt, dan betekent dit misschien wel dat je iets op het spoor bent of dat iemand wellicht die twijfel weg kan nemen.<br />
Wees niet bang om iets doms te zeggen: steek je vinger op en DEEL je overweging! Vertel waarom je twijfelt, welke gedachten gaan in je om! Werkcollege is gelukkig geen Tweede Kamerdebat. Je verliest geen stemmen als je niet doortastend en populistisch te werk gaat. En wellicht krijg je er iets voor terug, want misschien komt een klasgenoot door jouw overweging ineens op een prachtidee, waar jij weer profijt van hebt.<br />
Ik weet het goed gemaakt: ik ga nog vaker proberen om even stil te zijn, maar dan beloof jij dat je een keer een risico neemt en je mond opentrekt. Deal? Xara_1988http://www.blogger.com/profile/06865068072329978204noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1326168484945810592.post-79524004243292587442014-10-15T01:41:00.004-07:002014-10-15T04:00:58.461-07:00Leerdoel: Je zoekt t maar uit! In de laatste week voor mijn eerste tentamenperiode is het me eindelijke duidelijk wat je eigenlijk leert op de Universiteit: Je leert dat je het zelf maar uit te zoeken. En zelfs dat moet je zelf uitzoeken.<br />
<br />
Ik wist dat er op de uni een grote mate van zelfstandigheid van je wordt verwacht. Dat is ook logisch. Ik dacht dat die zelfstandigheid erin school dat je zelf moest inventariseren wat je opdrachten waren en wanneer die deadlines waren en hoe je die activiteiten ging plannen. Plausibel. In het begin van ons -nu al meest gehate- vak 'Proficiency'(academische taalvaardigheid), werd ons al tussen neus en lippen door een artikel in de maag gesplitst waarin het belang van een autonoom leerproces uit de doeken werd gedaan. Subtiel.<br />
Wat ik niet wist, is dat die zelfstandigheid ook inhoudt dat je geacht wordt zelf te snappen wat het domein is van je, grotendeels impliciete, opdrachten. Belangrijke terzijde: zelfstandigheid staat gelijk aan intelligentie!<br />
Voorbeeld: we werken bij proficiency al vijf weken aan een essay over literatuur. We krijgen les over 'thesis statements', de opbouw van alinea's, outlines, mindmaps, etc.<br />
Drie kladversies vol met feedback later blijkt dat het toch ook wel erg belangrijk is om een bepaalde stijl van opmaak en citaat aan te houden: MLA in ons geval. Fijn. Ik me maar blindstaren op bepaalde opmerkingen dat mijn literaire analyse diepgaander mag, (in een essay van drie body paragraphs) terwijl dat niet eens het voornaamste doel is van de opdracht. Immers, het is een opdracht voor taalvaardigheid, en niet van literatuur...<br />
Ze lijken er op de academie een sport van te maken om je nooit precies te vertellen wat ze van je verwachten. 'Jullie worden nu geacht dat zelf te snappen/uit te zoeken, we houden niet meer jullie handje vast.'<br />
'Nu'. Sinds wanneer dan? Sinds het VWO? Sinds de twee maand vakantie die we tussen het VWO en de Universiteit hebben gehad waarin we onze hersens hebben gestoofd in zon, zee en alcohol?<br />
Even vooropgesteld: ik vertel hier niets nieuws. Dat weet ik, want iedereen die ik dit verhaal vertel, herkent dit meteen. Evenals mijn verhalen over dingen die slecht/chaotisch geregeld zijn. Voor dat laatste heeft de Faculteit ook een louterend excuus: De docenten hebben het te druk, er zijn teveel studenten per docent. Juist. Als wij zeggen: We hebben het te druk: er is teveel huiswerk per dagen in de week, dan is dat ineens 'het werktempo dat wij nu worden geacht aan te kunnen'.<br />
Nu het crisis is worden er maatregelen genomen om te zorgen dat het onderwijs de overheid minder geld kost. Ook dit probleem wordt bij de student neergelegd: Geen Stufi maar een lening, BSA, en een verplichte deelname aan een Matching Day, om te kijken of de studie wel echt bij je past. Dit laatste is ook bedoelt om uitval in het eerste jaar terug te dringen.<br />
<br />
Volgens mij kunnen beide problemen heel makkelijk opgelost worden:<br />
1. Zorg dat het intern functioneren van universiteiten op bedrijfskundig vlak beter geregeld is.<br />
2. Laat die notie toch eens varen dat intelligentie en academisch denkniveau gelijk staat aan feilloos aanvoelen wat er van je verwacht wordt. Zelfs als je moet leren dat je moet omgaan met beperkte instructies, helpt het als je in het begin 'aan het handje' wordt genomen, dan zwembandjes krijgt, en uiteindelijk zelf kunt zwemmen in een nette schoolslag. Dit kost ook veel minder energie dan watertrappelen terwijl je moet nadenken of (en hoe)het ook beter en minder vermoeiend kan. Niet iedereen heeft dat uithoudingsvermogen en zo zal mening potentiële wedstrijdzwemmer verdronken zijn voordat hij een kans had. En het kost ook minder geld dan elk jaar weer een nieuw blik aspiranten open te trekken, in het diepe te gooien en kijken wie er boven water blijft...Xara_1988http://www.blogger.com/profile/06865068072329978204noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1326168484945810592.post-39440216808774946232014-10-06T04:45:00.001-07:002014-10-06T04:45:07.165-07:00Literair gezeverVanochtend hadden we hoorcollege over drama. Uiteraard kwam Miller's klassieker: 'Death of a Salesman', aan bod, aan maatschappijkritisch toneelstuk over de illusie die 'The American Dream' heet. <br />
Onze docent merkte op dat de hoofdpersoon Willy Loman - 'Low Man' heet. Gretig schoot mijn vinger de lucht in. 'Nou heb ik je', dacht ik. Ik sputterde tegen dat ik op internet had gelezen dat Arthur Miller die interpretatie zelf al had afgedaan, de naam was willekeurig gekozen. De docent was amper onder de indruk; 'Athur Miller doesn't know what Arthur Miller wrote', was het uitermate diepzinnige antwoord.<br />
<br />
Deze uitspraak is een voorbeeld van een fenomeen wat ze in de wereld van de literatuur 'the death of the author' noemen. Dit is onderdeel van de discussie die gaat over of de auteur wel of niet monopoly heeft op de betekenissen achter zijn verhaal. De meeste mensen in de wereld van de fictie zijn van mening van niet. Iedereen brengt immers zijn eigen referentiekader mee naar wat hij/zij leest, dus een verhaal heeft altijd betekenissen die de auteur niet in gedachten had bij het schrijven.<br />
<br />
Nog een belangrijke complicatie: veel belangrijke schrijvers zijn al heel lang dood. Die kun je dus niet meer vragen naar hun bedoelingen, en dat maakt de discussie nogal zinloos. We moeten natuurlijk wel wat te doen hebben tijdens werkcollege;-)<br />
<br />
Mijn zusje heeft altijd al korte metten gehad met 'literair geneuzel'. Toen ik vorig jaar op de VAVO aan het worstelen was met korte verhalen deed ik bij haar mijn beklag: 'En dan verwachten ze dat ik het belang van de kleur van die bokshandschoen* zie, terwijl het belang van de specifieke opera in een ander kort verhaal* dan weer te ver gezocht was volgens de docente(Wikipedia wees later uit dat ik toch gelijk had, maar dat terzijde). WAAROM IS DIE HANDSCHOEN ROZE?!?!?!' <br />
Emma had een stuk minder moeite met die vraag als ik: 'Omdat iemand dat nou eenmaal zo opgeschreven heeft.'<br />
Dat vat wel een beetje samen wat ik vanochtend voelde toen de docent mijn vraag zo makkelijk wegwuifde. Natuurlijk is het mogelijk dat Miller de naam op bewust niveau willekeurig heeft gekozen, maar dat zijn onderbewuste onder invloed van semiose toch een bepaalde associatie verwerkt heeft in de keuze van de achternaam van dit iconische personage...MAAR DAT KUNNEN WE NOOIT BEWIJZEN! Wie zijn wij dan om te zeggen dat we het beter weten dan de schepper van het stuk? <br />
<br />
Nou vragen jullie je misschien af: 'wat zeur je nou, je hebt toch zelf een letterenstudie gekozen?'<br />
Dat klopt. En vaak vind ik het ook kicken als ik nieuwe dingen ontdek in een verhaal.<br />
Het zijn puzzeltjes vol avontuur. Maar de lijn tussen: 'OMG that's so aswesome I never would've picked up on that!' en 'Ok, now you're just bullshitting me' is flintertje dun, en ook nog eens niet recht.<br />
Welkom op de Faculteit der Letteren! :D<br />
<br />
*Joey Santa's Dood - Doeschka Meijsing<br />
*De Binocle - Louis CouperusXara_1988http://www.blogger.com/profile/06865068072329978204noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1326168484945810592.post-87364719708463329962014-09-26T11:37:00.001-07:002014-09-26T11:37:43.955-07:00Verwaarloosde vriendschappen, Bungee-kwartjes en ouderwetse processors.Lieve lezer,<br />
<br />
Blij dat je er weer bij bent! Ik realiseer me dat ik je heb verwaarloosd. Het spijt me, ik kan niet beloven dat het niet weer zal gebeuren. Het was ook niet dat er niets te schrijven viel. Eerder het tegenovergestelde: het is allemaal zo overweldigend!<br />
<br />
Vanaf week één hebben we enorm veel 'huiswerk'. Ik weet dat die term studentikoos-onverantwoord is. 'Zelfstudie' heet het, geloof ik. Maar dit moment voelt het meer als werk dan als studie. Ik heb simpelweg geen tijd om de kennis in te laten zinken. En dat heeft tijd nodig. Sommige dingen zijn best ingewikkeld. Zo heb ik een linguistics-vak dat 'Sound structure' heet: klankleer. Zo zijn er linguïstische regels die worden uitgedrukt in haast algebraïsche formules. En telkens als ik denk dat ik het begin te snappen, komt er weer iets waaruit blijkt dat dit toch niet het geval is. Het kwartje lijkt te vallen, maar blijkt dan aan een bungee-koord vast te zitten. En je hebt altijd dat ene, spottende kwartje dat gewoon NIET uit de spaarpot komt, hoe je er ook aan schudt.<br />
Ook vergeet ik door de hectiek soms om mijn studie cool te vinden. Jammer, want ik vind de stof echt wel super interessant. Ik wou dat ik meer tijd had per ding dat ik moet leren om er echt bij stil te kunnen staan. Een academische opleiding is er toch op gericht dat je analytisch leert denken. En zeker bij een abstract, 'menselijk' vak als literatuur vergt dit tijd en ruimte, de mooiste gedachten komen toch vaak als je aan het 'mijmeren' bent. Maar voor mijmeren is een zekere innerlijke rust nodig, die bereik je niet makkelijk als je je opgejaagd voelt...tot zover mijn kritiek op de maatregelen tegen het 'langstuderen'. <br />
Met tijd bedoel ik overigens werkgeheugen. Mijn hersens zijn qua IQ best in orde, maar kennis verwerken tot een niveau waar ik grip op heb kost veel tijd. Je zou kunnen zeggen dat mijn computer draait op een oude processor. In staat tot complexe taken, maar traag. Je kunt er ook niet teveel opdrachten tegelijk ingooien, dan loopt mijn hoofd gewoon vast. <br />
En telkens als ik mijn werktempo opgooi, krijgen we meer huiswerk mee(ja, ik hou het gewoon op huiswerk). Een beetje alsof ik achter een versnellende trein aanren.<br />
Ik heb echt respect voor de mensen die er ook nog een baantje en een sociaal leven bij hebben. Ik heb besloten om bij te lenen. Iedereen die volgend jaar begint leent alles, dus we hebben straks toch allemaal een dikke schuld. Bovendien haal ik het niet als ik werk, en dan wordt mijn prestatiebeurs ook geen gift. Dat sociale leven is bij mij op een laag pitje beland. Ik heb nog niet eens voldoende overzicht om mijn studie-activiteiten efficiënt te plannen, laat staan dat ik ook nog contacten moet onderhouden.<br />
Ik zie en spreek nog genoeg mensen, maar dat is omdat ik ze tegenkom, op college, op de Harmonie of in de UB, of op de studio waar ik sport. Want dat laatste wil ik toch echt wel blijven doen, al is het minder dan vóór mijn studie.<br />
<br />
Nu ik dit verhaal teruglees voel ik me een beetje een zeikstraal. Het komt een beetje over alsof ik het Huilie-Huilie zwaar heb:-P. Dit is niet precies hoe ik het ervaar, ik vermaak me prima, ik voel me alleen wat ontheemd. Ik hoop dat het snel went! Xara_1988http://www.blogger.com/profile/06865068072329978204noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1326168484945810592.post-7754644913126477862014-09-04T02:34:00.001-07:002014-09-04T02:34:16.015-07:00VerEngelsing, Verslonsing en Soggen. Het zal jullie in de afgelopen posts misschien al opgevallen zijn dat ik af en toe Engelse termen door mijn Nederlandse zinnen gooi. Gewoon omdat sommige uitdrukkingen de lading van wat ik duidelijk wil maken beter dekken.<br />
Mogelijk is het je helemaal niet opgevallen want dit is tegenwoordig vrij normaal. Zowel in het bedrijfsleven als in populair taalgebruik is de lijn tussen Nederlands, Engelse leenwoorden en Engels vrij vaag. Ik vrees echter dat de 'vervuiling' van mijn taalgebruik de komende tijd alleen maar toe zal nemen. Dan zijn jullie er maar vast op voorbereid.<br />
<br />
Ik studeer namelijk Engels, een Bachelor die volledig in het Engels wordt gegeven. En we moeten onderling ook Engels praten. Momenteel vind ik dat nog wat awkward. Een beetje Engels praten met andere Nederlanders, <i>what the hell. </i>Ik vond het eerder altijd wat pretentieus overkomen als ik een groep Nederlanders dit zag doen. Het had in mijn belevingswereld ook altijd zo'n air van: 'kijk ons goed Engels kunnen.' Doe maar normaal. Maar goed, ik ontkom er niet aan, en het went vast.<br />
<br />
Ik had het er met wat studiegenootjes al over dat het vreemd is om snel te moeten schakelen tussen twee talen. Dan wil je in de kantine koffie bestellen, of iets vragen aan de studentdesk en dan moet je echt denken: DIT KAN GEWOON IN HET NEDERLANDS! Een meisje moest er door vrienden aan herinnert worden dat ze nog steeds Engels sprak...En dan ben je dus nog maar net 2 dagen bezig...<br />
<br />
Niet alleen het Engels spreken heeft direct effect op mij. Ook het studietempo is direct merkbaar in mijn mindset. Er zijn mij ineens een hele hoop dingen duidelijk geworden die eigenlijk heel voor de hand liggen. Ik snap bijvoorbeeld ineens waarom studenten er soms zo vercrackt uitzien.<br />
Ik dacht altijd dat ze gewoon teveel zopen, ongezond aten en te weinig sliepen.<br />
Dat heeft er misschien bij sommigen mee te maken, maar ik ben nu op de derde dag van mijn studie en heb mezelf al verscheidene malen betrapt op de gedachte: 'daar heb ik geen tijd voor', als het gaat om persoonlijke verzorging:<br />
<br />
"Ik moet eigenlijk mijn wenkbrauwen epileren...ach, ziet niemand, ik moet nog 40 pagina's lezen."<br />
<br />
"Ik moet eigenlijk nog wel even mijn nagellak eraf halen en evt. opnieuw doen...ach, wat kan het ook schelen, ik moet nog 2 werkcolleges voorbereiden..."<br />
<br />
"Ik moet eigenlijk nog wel even mijn uitgroei bijverven...ik heb geen tijd om nieuwe verf te kopen(laat staan om haar te verven) want ik moet nog duizend printen voor mijn werkcolleges."<br />
<br />
Ik had er overigens maar één dag voor nodig om erachter te komen waarom studenten allemaal op Allstars of Vansjes rondstappen. Al <i>clickedy-clack</i>end op mijn hakjes voelde ik me in het Academiegebouw en het Harmoniecomplex nogal zelfbewust. En ik altijd maar denken dat deze veredelde gympies een poging waren om nonchalant over te komen...<br />
<br />
En dat ze meestal vertrapt zijn...tja. Ik heb geeneens tijd om haarverf te halen, dus tijd vinden om te shoppen voor nieuwe schoenen is, zelfs als je de financiële middelen hebt, natuurlijk al helemaal een uitdaging.<br />
<br />
Ik heb eigenlijk ook helemaal geen tijd voor deze update. Maarja, er moet ook nog geSOGgt worden.<br />
Ik heb het er maar druk mee...Xara_1988http://www.blogger.com/profile/06865068072329978204noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1326168484945810592.post-30561968505356263662014-09-02T05:26:00.000-07:002014-09-02T05:34:29.225-07:00NESTORdenenHoly shit. Het studeren is AAN. Maandag de eerste colleges en direct al een inleveropdracht met deadline volgende ochtend 9 uur. Afgelopen vrijdag hadden we de formele introductie.<br />
Daar moet je je het volgende bij voorstellen:<br />
<br />
"Hallo, ik ben Dr. die-en-die, jullie studieadviseur, welkom op de opleiding, -contextueel relevant grapje-, algemene informatie, dit is je mentorgroepje."<br />
<br />
"Hallo, mijn naam is Dr. die-en-die, ik ben jullie mentor, dit is jullie mentorgroepje, voorstelspelletje, hier hebben jullie een shitload aan praktische informatie, SUCCES."<br />
<br />
Het leeuwendeel van die praktische informatie had te maken met de ICT. Nestor and the like. Voor de oningewijde lezer: Nestor is het Blackboard van de RUG. Blackboard is een digitale leeromgeving. Per vak heb je een pagina waar je kunt zien voor wanneer je wat moet
doen en instructies. Dit alles moet je dus inventariseren voor al je
vakken, inschatten hoeveel tijd je taken kosten en wanneer je wat gaat
doen in een voor je werkcolleges strategische volgorde. Samen met je studentenmail en het programma Progress die je resultaten bijhoudt is Nestor je studiebijbel.<br />
<br />
"Alle informatie zal jullie nu nog wel overspoelen en je weet misschien nog niet alles, maar dat wordt vanzelf duidelijk, maak je geen zorgen", werd ons tijdens de introductie verteld.<br />
Dit zijn allemaal LEUGENS!<br />
<br />
Tijd om te wennen aan de interface en functies van Nestor hebben we nauwelijks gehad. Nog voor de introductie hadden we ergens al een mailtje gekregen van: "hier en hier is je gebruikersnaam, dit is je studentenmail, neem alvast een kijkje."<br />
<br />
Voor ons eerste hoorcollege moesten we 19 pagina's lezen, zo wist Nestor mij te vertellen. Ook moesten we na ons tweede college dus al opdrachten vinden en versturen via dit vernuftige programma. Het klinkt ook veel meer als een hondennaam vind ik: 'Nestor'. Maar deze hond commandeert mij, in plaats van andersom. <br />
Ondertussen heb ik al meer dan 40 pagina's moeten lezen uit onder andere boeken die nog niet eens iedereen gekregen had ivm één of andere glitch in the system van de Studystore. Ook bleken niet alle titels via said Studystore beschikbaar. Dus mijn studiegenootjes en ik moesten direct aan de slag als bezige bijtjes. Boeken kopen van oudere jaars, boeken scannen, pdfjes doorsturen...Ik heb het gevoel dat ik al een maand bezig ben! Nog even en dan is het <i>system overload</i>...Bij mij, niet bij Nestor. Dan is de pis pas echt lauw.<br />
<br />
<br />
<br />Xara_1988http://www.blogger.com/profile/06865068072329978204noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1326168484945810592.post-6219581876677847862014-08-27T04:55:00.000-07:002014-08-27T04:55:03.796-07:00Plastic FantasticVanochtend lag mijn collegekaart in de brievenbus. En ik ben er echt kinderachtig blij mee :-P<br />
Het zegt natuurlijk niets over je waarde als mens dat je studeert of wat dan ook, en toch glim ik van trots nu ik mijn naam en foto op een al even glimmend stukje plastic van de Rijksuniversiteit van Groningen zie staan. En ook al ben je op de Uni for all intents and purposes 'maar een nummer', ik heb er wel mooi één.<br />
<br />
Het is ook gewoon wel een beetje wat ik doe: ergens gepassioneerd op te reageren. Vlakke emoties zijn nooit mijn stijl geweest.<br />
Toch is er ergens in mijn hoofd een stemmetje dat vind dat ik normaal moet doen. 'Je bent 26, get a grip. Iedereen studeert. Sterker nog: goed deel van je vrienden en kennissen is al (bijna) afgestudeerd en jij gaat een beetje lijp op een <i>fucking</i> pasje'. <br />
<br />
Gelukkig is er een remedie tegen gemene interne stemmetjes: dingen in (het juiste) perspectief plaatsen. Op mondiale schaal is het helemaal niet zo normaal om te studeren. Zeker niet als vrouw.<br />
In de Westerse wereld is het ook niet overal vanzelfsprekend om zonder vermogende ouders te studeren. <br />
In Nederland is het procentueel ook niet zo normaal om universitair geschoold te zijn. Mijn beeld is gewoon scheef omdat ik al sinds mijn 18e vooral op de studentenvereniging heb rondgehangen. <br />
<br />
En dan is er nog de meest belangrijke schaal: ikzelf. Na een levenspad met de nodige obstakels kies ik er na 7 jaar werken en een jaar soulsearching op mijn zesentwintigste voor om weer te gaan studeren. Voor zover daar een norm voor bestaat is dat zeker niet een vanzelfsprekende keuze. Bovendien ben ik tot nu toe de enige die zo streng is voor mezelf, want mijn omgeving is alleen maar vol lof. Ook heb ik nog nooit een gedragscode gezien waarin staat omschreven hoe iemand van zesentwintig zichzelf zou moeten gedragen, en zeker niet iemand vana zesentwintig die voor het eerst gaat studeren.<br />
<br />
Dus <i>to hell with it</i>. Ik ga nog even een vreugdedansje doen met mijn glimmende stukje plastic XD<br />
<br />
<br />Xara_1988http://www.blogger.com/profile/06865068072329978204noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1326168484945810592.post-16058615685840914992014-08-20T03:50:00.000-07:002014-08-20T04:04:00.752-07:00AclomatiserenNa 7 a 8 jaar gewerkt dan wel andere nuttige dagbesteding te hebben gevolgd wist ik niet meer dat het mogelijk was; Te lange vakanties doen een mens geen goed.<br />
Begrijp me niet verkeerd, ik heb me prima vermaakt. Volop geluierd, geBBQt, gezonnebaad, gezwommen, gefeest, en zelfs een weekend gezeild op de wadden. Maar nu is het wel mooi geweest en bovendien is het shitweer.<br />
Voor iemand wiens stemming bijna één op een te spiegelen is aan het weer(ik moet echt emigreren) is enige verplichte afleiding en inherente dagstructuur geen overbodige luxe. Met nog bijna 2 weken tot college komen de muren al aardig op me af.<br />
Bij wijze van voorpret heb ik alvast maar een Aclokaart besteld. Ik wil alles doen: zwemmen, hiphop, pop/urban en misschien wil ik bij de Paaldansvereniging! Maar ik wil daarnaast wel bij mijn huidige studio blijven trainen. En er moet natuurlijk ook nog gestudeerd worden...Oh jee.<br />
Ik dacht dat ik door mijn 'senioriteit' enigszins veilig was voor de Verlokking van de Vele Nieuwe Mogelijkheden die je als nieuwe student worden aangereikt...valt dat even tegen! Xara_1988http://www.blogger.com/profile/06865068072329978204noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1326168484945810592.post-9602508679809474482014-08-18T04:29:00.000-07:002014-08-18T04:36:12.519-07:00RoosterstressMet veel kunst en vliegwerk en wat hulp van een vriend heb ik mijn rooster weten te achterhalen op de RUG-site. Ik zweer je, die site is een soort toelatingstest: als je er niet mee overweg kunt ben je geen Uni-materiaal.<br />
<br />
Uit dit rooster blijkt dat, afhankelijk van in welk studiegroepje ik zit, mijn sportregime mogelijk in de knel komt omdat ik dan college heb tot 18:00.<br />
Meteen voel ik de drang iets aan mijn situatie te veranderen. Wie moet ik daarvoor mailen? Zou ik op Nestor al kunnen zien in welk groepje ik zit? Zou je mogen ruilen?<br />
<br />
Berusting in mijn lot is iets dat niet in mijn aard lijkt te zitten. Nu kan een mens ook te veel berusten, ik zie in mijn omgeving zat mensen vanuit een soort inertie genoegen nemen met een situatie waarin ze eigenlijk niet gelukkig zijn, maar te veel controledrang is ook niet gezond. Toch maar even de introductiedag afwachten...Xara_1988http://www.blogger.com/profile/06865068072329978204noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1326168484945810592.post-66896330115077075372014-08-18T04:21:00.000-07:002014-08-18T04:36:02.886-07:00Brace yourselves; sjaarsupdates are coming...Lieve lezer,<br />
<br />
Na jaren het bloggen maar weer eens opgepakt.<br />
Vaak word ik in het dagelijks leven geconfronteerd met zaken waar ik direct een mening over heb. En dat niet alleen, ik voel ook altijd sterk een aan Tourette grenzende neiging deze mening de wereld in te sturen vanuit het onderbuikgevoel: 'What's up with that?!'.<br />
Een handicap waar meer mensen aan lijden en waar sinds de komst van de sociale media bijna geen palen en perken meer aan te stellen is.<br />
<br />
Enfin. Nu kom ik in een situatie waarin nieuwe indrukken onvermijdelijk zijn. Indrukken die in die situatie(nieuwe studie) in principe vrij universeel zijn. Tot zover niets aan de hand. Als je echter 26 bent zoals ik dan horen deze indrukken bij de meeste mensen om je heen al tot het verleden, en roepen bij het uiten van dergelijke indrukken vooral nostalgische gevoelens op met herinneringen aan een simpeler leven...<br />
<br />
Want je bent immers afgestudeerd en aan het werk, als je al een baan hebt kunnen vinden. Je hebt eindelijk geld, maar doordeweeks heb je geen tijd om er leuke dingen van te doen en in het weekend ben je te moe om nog wat te willen. Ik weet er alles van. Toen ik na de HAVO en wat niet noemenswaardige HBO-pogingen besloot te gaan werken zag mijn leven er precies zo uit. <br />
<br />
Maar ik doe het dus andersom. Ik neem wel vaker de alternatieve route. Hoewel 'nemen' niet helemaal de juiste term is, want dat suggereert een bewust keuzeproces. Maar vooruit, zo is het gegaan een dit is waar ik nu sta: ik ga studeren! Toch nog! En jullie kunnen dit jaar allemaal meegenieten van mijn dagelijkse verontwaardiging over de gang van zaken, en over mijn ervaringen als 26jarige eerstejaars! Xara_1988http://www.blogger.com/profile/06865068072329978204noreply@blogger.com0