Lieve lezer,
Het is alweer een tijdje geleden dat jullie iets van mij gehoord hebben. Ik wilde wachten tot ik al mijn cijfers van het vorige blok binnen had, en literatuur liet op zich wachten. Intussen is het 3e blok op volle snelheid begonnen en liep ik wederom nog voor het begin achter.
Het goede nieuws is dat ik vorig blok alles gehaald heb en hoewel één vak nog niet in progress staat, heb ik de facto mijn halve propedeuse in the pocket. Toch voel ik me niet de koning te rijk. Literatuur heb k gehaald met een 6. Ik worstel hiermee omdat ik mezelf kapot gestudeerd heb, en ik op de toets ook het gevoel had dat ik veel wist. Dat betekent dus dat het niet aan mijn inzet of kennis lag, maar aan mijn formulering. Daar hebben we tijdens werkcollege niet mee geoefend. Het hele vak zat gewoon kut in elkaar. En om te bewijzen dat ik niet gewoon maar de schuld leg bij factoren buiten mezelf: de HELFT van ons heeft het vak gewoon NIET gehaald. En het is ook niet dat ik zo'n perfectionist ben dat ik met een 6 per definitie niet tevreden kan zijn. Ik kan het gewoon niet zo goed plaatsen dat ik geen grip heb op mijn resultaten. Je kunt jezelf een ongeluk studeren en genoeg kennis hebben, en een toets alsnog verneuken. Tegelijkertijd maak ik mee dat ik voor huiswerkopdrachten van andere vakken de maximale score haal, terwijl ik hem thuis aan het flippen ben omdat ik niet snap wat de bedoeling is...
Andere reden dat ik niet vaker update is omdat ik niet wilde dat dit een zeikblog zou worden. Ik wilde ook niet dat dit een huilie-huilie blog zou worden. Maar wat was dan wel mijn idee? Het concept was om mijn ervaringen als 26 jarige eerstejaars student weer te geven. Moet ik dat dan maar laten varen omdat die ervaringen niet (onverdeeld) leuk zijn? Moet ik de ervaringen filteren, en me focussen op de positieve kanten? Want natuurlijk zijn die er. Ik haal mijn dingen, ik leer interessante zaken, ik ontwikkel mezelf. Ik zie in dat wat ik nu doe levenslang van waarde is. Maar ik ben nu al zó moe. Ik maak me zorgen of ik het wel vol hou. Voor literatuur moeten we 100 jaar per week behandelen, voor mijn minor volg ik 3x 2 uur werkcollege en 8 uur huiswerk per week, en voor taalvaardigheid en Sociolinguistiek hebben we ook verplicht huiswerk. Zelfs als ik het voor elkaar krijg om mijn opdrachten met een voldoende in te leveren, heb ik het gevoel dat de kennis niet bezinkt, en aan het eind van een dag zitten er zoveel watten in mijn hoofd dat ik niet eens meer contante bedragen kan uitrekenen in de winkel...(daar gaat mijn geen-pinpas-mee-en-op-weekbudget-leven-plan). Je kunt maar zó veel doorzettingsvermogen putten uit toekomstige beloning. Tegelijkertijd is er ook maar zó veel wat je met doorzettingsvermogen kan bereiken. Het is best wel verontrustend om te merken dat je van pure vermoeidheid simpele rekensommen niet eens meer kan verwerken, laat staan tot mooie literaire inzichten komen. Plato, een oude Griek zei al dat men rust nodig heeft om te kunnen leren. Het soort rust dat mijmerend uit het raam kijkt. Tijdens het zoeken naar deze quote vond ik een andere blog hierover. Het conflict tussen wat de oude Grieken chronos (kloktijd) en kairos (innerlijke beleving van tijd) noemden woedt in mij ook hevig.Volgend jaar heb ik gelukkig iets meer vrijheid om het rustig aan te doen, dat kost me dan alleen extra tijd en geld. Dit jaar wil/moet ik een BSA halen, en het liefst mijn hele P, want anders hangt dat zwaard van Damocles alsnog boven mijn hoofd. Je moet er toch niet aan denken dat je één vak uit blok 4 van je P niet haalt, vervolgens naar het 2e jaar gaat, alles haalt, en alsnog van de studie moet omdat je (om wat voor reden dan ook) aan het eind van dat jaar het P-vak alsnog niet haalt?
Wat me nog het meeste dwarszit zijn de (for lack of a better word) agreement-issues. Ik bedoel daarmee dat ik mijn eigen gevoelens over bepaalde dingen moeilijk te plaatsen vind met mijn beeld van hoe die zouden moeten zijn/hoe die zijn bij de gemiddelde mens in mijn situatie. Ben ik een aansteller? Zo voelt dat niet. Ben ik goed bezig? Aan mijn resultaten te zien wel, maar zo voelt het niet. Ben ik ouder dan de rest? Ik roep het steeds, maar zo voelt dat niet. If anything voel ik me soms kleiner dan mijn ogenschijnlijk flexibele studiegenootjes. Ze hebben ook studiestress, maar lijken (lijken being the operative word) er minder door uit balans te worden gebracht. Misschien is het ook maar schijn. Ik wilde deze blog zelf immers ook niet schrijven. Niemand wil horen over de eerste wereld student die het leven zwaar vind, immers? Aan de andere kant, de bovengelinkte blog over jonge mensen die een burn-out hebben gehad gaf weer dat ik toch niet zo'n vreemde eend ben. Ik zou gewoon willen dat ik wat meer tijd en ruimte had om ook te genieten van dat grote voorrecht om te kunnen studeren. Dat ik het echte, diepere doel van deze exercitie ook niet zo makkelijk uit het oog verlies omdat ik te gestresst ben om überhaubt dingen interessant te vinden.
Tot zover mijn relaas. Integriteit ten opzichte van het concept van deze blog gebood mij om dit verhaal met jullie te delen. Ik hoop dat ik jullie binnenkort weer kan vermaken met leuke anekdotes! Gelukkig wordt het straks weer lente!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten